“ว้าวๆๆๆ บอสไปช้อปมาเหรอคะ แต่นี่ยังเช้าอยู่นี่นา จะไปช้อปห้างไหน หรือว่าไปเมื่อวานนี้คะบอส?”
รุ่งฤดียิ้มร่า ขณะเดินมาพร้อมถุงมื้อเช้า แล้ววางไว้บนโต๊ะคนที่ตัวเองเรียกว่าบอส จากนั้นความสนใจก็อยู่ที่ของในถุงทั้งหมดแทน
“ว้าวๆๆๆ ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะบอสขา แบรนด์ดังด้วย ถูกหวยมาหรือเปล่าคะบอสขา?”
“เลิกเรียกฉันแบบนั้นสักทีเถอะน่าแก มันจั๊กจี้ว่ะ”
นัดดากรทิ้งกายลงไปหาเก้าอี้ พร้อมกับส่งหน้าบึ้งๆ ให้เพื่อน เพราะไม่ชอบเอามากๆ
“แล้วจะให้เรียกอะไรดีล่ะคะบอส? จะให้เรียกชื่อเฉยๆ เหมือนเมื่อก่อน ก็ดูจะตีสนิทมากเกินไป เดี๋ยวใครจะตำหนิฉันได้นะคะบอสขา”
“มันก็แค่หัวโขนที่เขาเอามาครอบให้ฉันเท่านั้นล่ะ อย่าไปสนใจมากนักเลย เรียกเหมือนเดิมน่ะดีแล้ว”
“ฉันว่าไม่ดีหรอก มันเหมือนฉันอยากตีตัวเสมอแกว่ะ”
ทั้งสองหันไปมองตรงประตู เพราะมีเสียงเคาะดังขึ้น คนที่เปิดเข้ามาก็คือ เอื้องฟ้า เลขาของแผนก ที่เพิ่งมาทำงา
