“ห้ามแทนตัวเองกับผมแบบนี้อีกครับที่รัก ถ้าไม่ตกลง ผมรุกหนักกว่านี้นะครับ” เมื่อคนอ้อนวอนยังใช้คำไม่ถูก คนกำลังหิวหรือ จะยอมปล่อยง่ายๆ เดี๋ยวได้ใจ
“ก็ได้ค่ะ”
“ดีมากครับ ถ้างั้นต้องพูดว่ายังไงครับ?”
“ปล่อยเค้กเถอะค่ะ อย่ารังแกเค้กเลยนะคะ ได้โปรดค่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงอ้อนวอนอันอ่อนหวาน คนขี้สงสาร ก็สั่งให้ตัวเองถอนริมฝากปากออกจากก้อนนุ่มนิ่ม แม้จะยากลำบากยังไง แต่เขาก็พยายามฝืนใจ ดวงตาคมก็จ้องมองคนที่เมื่อกี้ทำเก่งอยู่เลย แต่ตอนนี้หงอเป็นลูกแมวเหมียวเชียว
“ถ้าไม่อยากให้รังแก มีอะไรมาแลกเปลี่ยนครับ?”
“เค้กไม่มีอะไรมีค่าพอ ที่จะมาแลกกับคุณหรอกค่ะ”
“นี่คุณไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งผมกันแน่ครับ?”
คนขี้สงสารจ้องมองลูกแมวเหมียว ที่กำลังเอามือดึงบราเซียร์ ขึ้นปกปิดนวลเนื้อนุ่มนิ่มที่เขาเพิ่งผละออกมา
“ไม่ค่ะ คุณอยากได้อะไรก็บอกมาสิคะ”
“ถ้าผมบอกว่าอยากจะได้คุณล่ะครับ จะให้มั้ยครับ?”
“ไม่ค่ะ”
“ทำ
