หลังจากพักรักษาแผลตามร่างกายและบาดแผลทางใจจนหายดี พอเริ่มทำใจได้น้ำอิงจึงตัดสินใจเดินทางกลับไปที่บ้านของอคินอีกครั้งพร้อมกับแว่นสายตาอันใหม่เพราะจำไม่ได้แล้วว่าอันเก่านั้นเธอไปวางทิ้งไว้ที่ไหน
ได้แต่ภาวนาขอให้เธอลืมไว้ในรถแท็กซี่ไม่ใช่คอนโดฯ ของอคินก็พอ
“จะไปแล้วเหรอน้ำ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยทักเมื่อเห็นลูกสาวแต่งตัวลงมาจากชั้นบน
“ค่ะพ่อ”
“หายดีแล้วเหรอเนี่ย” อีกฝ่ายเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าแล้วเลื่อนมืออังหน้าผากของลูกสาวไว้เพื่อตรวจเช็คอุณหภูมิร่างกาย เข้าใจว่าน้ำอิงไม่สบายอย่างที่บอกจริง ๆ
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าไม่ไหวก็กลับมา ลูกสองคนพ่อเลี้ยงเองได้สบาย” ธีระกล่าวให้กำลังใจ น้ำอิงจึงเข้าไปสวมกอดบิดาอีกครั้ง
“หนูไปก่อนนะพ่อ”
หญิงสาวโบกมือลาก่อนจะออกไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยโดยมีเหนือเมฆอาสาเดินออกไปส่ง เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน น้องชายก็หันไปเอ่ยถามพี่สาวทันที
“พี่แน่ใจน
