“ยังหัววันอยู่เลย จะรีบไปไหนกัน” พอตเตอร์ว่าพลางจิบเครื่องดื่มอย่างใจเย็นในขณะที่วงแขนแกร่งยังตวัดโอบไหล่น้ำอิงไว้แน่น
“มึงรีบพาไปเถอะก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ” อคินเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะกระดกเบียร์ในกระป๋องจนหมดแล้วลงจากอัฒจันทร์สตาร์ตรถขับออกไป
“เดี๋ยว! ออสติน นายจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ” น้ำอิงพยายามส่งเสียงเรียกให้เขากลับมาแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ “ออสติน ฉันบอกให้นายกลับมาไง ปล่อยฉันนะ”
เธอหันไปตะคอกใส่พอตเตอร์ที่ยังคงฉุดกระชากลากเธอเข้าไปด้านหลัง ซึ่งถูกแบ่งไว้เป็นห้องพักขนาดย่อมเอาไว้มั่วสุมกัน
“ใจคอจะไม่แบ่งปันกันบ้างหรือไงวะ” เสียงมาวินเอ่ยขึ้นในขณะที่เขากำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าห้อง ทำให้คนที่กำลังเปิดประตูต้องหันมาตอบ
“เออ มึงเตรียมตัวไว้เลย กูเสร็จแล้วเดี๋ยวกูบอก”
คำตอบของเขาทำให้เพื่อนคนอื่น ๆ ที่ได้ยินต่างพากันมานั่งรอที่หน้าประตูเพื่อจะได้ลิ้มลองของเล่นชิ้น
