“อย่านะ อ๊ะ!” น้ำอิงสะดุ้งโหยง ยังไม่ทันได้ตั้งหลัก อคินก็ก้าวตามขึ้นมา เขาสอดวงแขนใต้ขาเรียวแล้วกระชากจนส่วนนั้นเข้าไปแนบกับใบหน้า
มือเรียวระรัวทุบลงบนไหล่กว้าง พยายามขืนแรงหุบขาเข้าหากันแต่ก็ถูกอีกฝ่ายใช้วงแขนกดเอาไว้จนขาเรียวอ้าออก
“ออสติน นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ อ๊าย...” หญิงสาวร้องเสียงหลง ไม่คิดว่าเขาจะฝากฝังใบหน้าลงบนส่วนนั้น ริมฝีปากบางดูดกลืนกลีบดอกไม้สีชมพูระเรื่อจนคนใต้ร่างผวาวาบ “อื้อ...พอได้แล้ว...อ๊าย...”
มือที่กำลังออกแรงผลักให้เขาออกไปร่วงเผาะลงบนเตียง จิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่เมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังล้ำเส้นเข้ามาในร่างกาย
ฝ่ามือใหญ่จับเรียวขางามไว้ด้วยมือหนึ่งข้างเพื่อใช้อีกข้างบดคลึงลงบนตุ่มไตสีหวาน มองฝ่าความมืดเพื่อจ้องมองภาพตรงหน้าให้ชัดยิ่งขึ้นจนเห็นว่าช่องทางที่เขาคุ้นเคยกลับปิดสนิทแน่นจึงค่อย ๆ ส่งนิ้วเรียวเข้าไปสำรวจภายในพร้อมกับลิ้นหนาที่โบกตวัดดูดกลืน
