4
1550 Words
“ต่อให้เธอร้องให้ตาย ก็ไม่ได้ทำให้คุณค่าในตัวเธอสูงขึ้นมาได้หรอก คุณหนูเพชรน้ำหนึ่ง”
“กะ... แกรู้จักฉันด้วยเหรอ” หญิงสาวสำลัก แทบหาเสียงไม่เจอ หรือจะมีใครคิดปองร้ายเธอ คนพวกนั้นคงไม่หวังดีเป็นแน่
“รู้จักสิ ถ้าไม่รู้จักจะจับมาถูกคนได้ยังไง”
ระหว่างพูดเควินยังขยำหน้าอกสาวอย่างหนักหน่วง เพชรน้ำหนึ่งนิ่วหน้าอยากจะปัดมือหยาบกร้านนั้นออก แต่เธอทำไม่ได้เพราะมือทั้งสองถูกรวบเอาไว้เหนือศีรษะ สิ่งที่ทำได้คือเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงน่าอับอายที่จะเปล่งออกมาเพียงเท่านั้น
“ใครจ้างแกมา ถ้าแกยอมบอก อ๊ะ! ฉันจะให้มะ... มากกว่า” เธอกัดฟันพูด ข่มความรู้สึกบางอย่างที่ถูกเขาสัมผัสบริเวณหน้าอกอวบใหญ่
“สงสัยจะมีศัตรูเยอะมาก เลยไม่รู้ว่าใคร”
“ยะ... อย่ามายียวน โอ๊ะ!” เธอสะดุ้งเมื่อโดนกัดยอดอกสวยจนแดงเรื่อ ก่อนที่เขาจะตวัดลิ้นลามเลียคล้ายสำนึกผิดเหมือนได้ทำรุนแรงไป แต่จริงๆ เป็นกิริยาล้อเลียนที่เธอรังเกียจที่สุด
“คิดเอาเองแล้วกันว่าทำอะไรใครไว้บ้าง มีศัตรูที่ไหนบ้าง หึหึ!” ลิ้นหนากวาดเลียไปทั่วหน้าท้องเรียบเนียนจนเธอเสียวซ่าน ก่อนที่เขาจะลงทัณฑ์ด้วยการดูดแรงๆ จนเป็นจ้ำช้ำไปทั่ว
“คนเลว ฮือๆๆ อย่าให้ฉันรอดไปได้!” เธอเกลียดที่เขากำลังทำอะไรกับร่างกายของเธอแบบนี้ เกลียดที่สู้ไม่ได้ เกลียดคนเลว ไม่ว่าจะเป็นใครที่จ้างคนถ่อยพวกนี้มาข่มเหงเธอให้ป่นปี้
“ฉันยังเลวน้อยกว่าเธออีก อย่าดีดดิ้นให้มากเลย แสดงธาตุแท้ของเธอออกมาเถอะ ไหนบอกว่าผ่านผู้ชายมาอย่างโชกโชนยังไงเล่า งัดกลเม็ดเด็ดพรายออกมาบำเรอฉันหน่อยสิ”
“ไอ้บ้า ฉันไม่อยากติดโรคจากแกหรอกนะ”
“เอ้า... เธอก็ติดโรคร้ายไม่ใช่เหรอ เราก็เสมอกันไง”
คำพูดของเขาทำให้เธอชะงัก กัดปากเบาๆ ไม่น่าพูดแบบนั้นออกไปเลย แต่พอมาคิดดู ถ้าเธอไม่พูด เขาคงไม่บอกว่าตัวเองเป็นโรคร้าย นี่เธอจะทำยังไงดี คิดจนสมองแทบแตกแล้วเธอยังหาทางออกไม่เจอ เสนอเงินให้เยอะกว่า เขาก็ไม่รับ คิดสิๆ เพชรน้ำหนึ่ง เธอจะทำยังไงดีให้หนีรอดไปได้
“เอาน่า... บอกแล้วไงว่าแบ่งปันกันติดโรค ไม่ได้ไปแพร่ให้ใครเสียหน่อย” เขาพูดแล้วหัวเราะหึหึ คล้ายเยาะหยันเธอ
“ไอ้บ้า! ใครเป็นกันเล่า ฉันไม่ได้สำส่อนอย่างนายนะ”
“จริงเหรอ คุณไม่ได้เป็นหรอกเหรอ ผมน่ะติดมาจากไหนแล้วนะ อ๋อ... ตอนฉุดผู้หญิงมาข่มขืน หรือตอนเที่ยวซ่อง จำไม่ได้แล้วล่ะ เป็นมาหลายปีแล้ว กะว่าจะทำสถิติแพร่เชื้อให้ผู้หญิงทุกคนที่ทำตัวเลวๆ แบบคุณได้ติดโรคนี้บ้าง จะได้เลิกทำตัวร้ายกาจกับคนอื่น”
“ต่ำ สถุล ไอ้บ้า รู้ได้ไงว่าใครเลวไม่เลว หรือถ้าเขาจะเลวก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินเขาโดยการเอาโรคบ้าๆ นี่ไปติดเขานะ”
แง... เธออยากจะกัดลิ้นตาย ทำไมชีวิตถึงได้โชคร้ายขนาดนี้นะ
“ยอมๆ ผมเสียเถอะ รับรองว่าจะให้ซาดิสม์ไม่น้อยหน้าผู้ชายคนก่อนๆ ของคุณเลย”
“ไม่ อื้อ...” เธอปฏิเสธเขาก็กระแทกปากลงมาทาบทับร้อนแรง
“อย่ามัวพูดมากเลย ผมเริ่มอยาก... จะเอาคุณ จะแย่แล้วเห็นไหม” เขาพูดหลังจากถอนปากออกจากปากอิ่ม ก่อนจะบดเบียดหน้าขาที่เนินอวบอูมกลางหว่างขาสาว
เพชรน้ำหนึ่งสะดุ้งตกใจเมื่อเขาจับเธอแยกเรียวขาออกจากกัน เควินไม่คิดใช้ปากเล้าโลมกับเรือนกายสาวเพราะคิดว่าเธอไม่สะอาดบริสุทธิ์พอที่จะทำเช่นนั้น เพียงแค่มั่นใจว่าเธอไม่ติดโรคร้ายจริงๆ เขาก็คลายใจได้บ้าง
“อย่านะ กรี๊ดดด!!!” เพชรน้ำหนึ่งกรีดร้องเต็มเสียงดิ้นรนสุดฤทธิ์แต่เขาเลื่อนกายชายถูไถที่กลีบกายสาวได้สำเร็จ ดวงตาสวยเบิ่งกว้างตกใจสุดขีด
“ฉันจะยัดเยียดความเป็นผัวให้เธออีกคนไง แม่คุณหนูใจทราม รับรองว่าลีลาฉันเด็ดดวงกว่าผู้ชายทุกคนที่เธอเคยลองมาแน่นอน แต่พูดอย่างเดียวเธอคงไม่เชื่อ อย่างนี้มันต้องพิสูจน์”
“กรี๊ดดดดดดด!!!”
เสียงกรีดร้องที่แหบแห้งเปล่งออกมาลั่นห้อง เพชรน้ำหนึ่งสะดุ้งเฮือกเมื่อกายชายกดลงมาเต็มแรง ชนกึกกับส่วนลี้ลับภายใน หยาดน้ำตารินไหล ความเจ็บร้าวมากมายถาโถมเข้ามาในกายเธอจนแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ รู้สึกเหมือนกายสาวฉีกขาดออกจากกัน ไม่เคยคิดว่าการเสียสาวจะเจ็บปวดทรมานมากมายเช่นนี้มาก่อน
“เจ็บ ไอ้เลว ออกไปนะ ฮือๆๆ ฉันจะฆ่าแก”
“ฤทธิ์มากนักนะ มาถึงขนาดนี้แล้ว คิดจะฆ่าผัวอีกหรือไง นี่ไปทำรีแพร์มากี่ครั้งแล้วล่ะ ถึงได้ฟิตแน่นซะขนาดนี้” เขาแสดงสีหน้ายียวนกวนอารมณ์ขณะถาม
“ไอ้โรคจิต ฉันไม่เคย แกเอาโรคร้ายมาติดฉัน ฮือๆๆ” เพชรน้ำหนึ่งสติหลุดเธออยากจะกลั้นตายไปเสียในตอนนี้
“ทนๆ เอาหน่อย ฉันจะได้มีเพื่อนตายพร้อมๆ กัน”
น้ำคำเชือดเฉือนยังปล่อยออกมา หญิงสาวเลิกดิ้นรนด้วยความรู้สึกท้อแท้ในชีวิต เธอน่าจะตายซะดีกว่าต้องอยู่รองรับอารมณ์ของคนใจทรามเช่นนี้
ความฟิตแน่นที่บีบรัดแก่นกายชายทำให้เควินหยุดกึก ใบหน้าเขากระตุก คำรามเบาๆ แทบจะถอดถอนความเป็นชายออกจากเรือนร่างสาวที่ฝังตัวเข้าไปไม่ได้
“อ๊ะ!” เขาถอยห่าง สะโพกกลมกลึงจึงตามติดเพราะความคับแน่น ก่อนที่สะโพกสอบจะกดกระแทกลงมาอีกครั้ง แรงเสียดสีทำให้ทั้งสองครวญครางประสานเสียง
เพชรน้ำหนึ่งเบือนหน้าหนีจากใบหน้าเย็นชาของคนที่ขับเคลื่อนอยู่บนร่างเธอ หยาดน้ำตารินไหลออกมาจากหางตา เธอเกลียดเขาและเกลียดตัวเองจับใจ
“แหม... ไม่ต้องทำหน้าตื่นๆ ขนาดนั้นก็ได้ ทำเหมือนตัวเองไม่เคย อย่ามาหลอกกันให้ยากเลย”
เควินแยกขาหญิงสาวออกห่าง แล้วปล่อยมือที่จับมือเธอกดไว้เหนือศีรษะก้มมองส่วนประสาน เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นหยดเลือดที่ชโลมไปตามแก่นชายของตัวเอง ชายหนุ่มตกตะลึงพอสมควร ก่อนจะมองใบหน้าที่แสดงสีหน้าเจ็บปวด หลับตากัดริมฝีปากจนห่อเลือด
“อย่าบอกนะว่าบริสุทธิ์จริงๆ”
ประโยคของเขาทำให้เพชรน้ำหนึ่งร้องไห้สะอื้นเบาๆ เลือดไหลซึมออกมาจากริมฝีปากที่เธอกัดเพื่ออดกลั้นกับความเจ็บปวดรวดร้าวตรงช่วงล่าง
“ฉันถามหูหนวกหรือไง!” เขากระชากร่างสาวแล้วยกขึ้นมานั่งประจันหน้าให้เธอซ้อนตักทั้งๆ ที่เรือนกายยังสอดสวมกันอยู่ เธอยิ่งกัดริมฝีปากกลั้นความเจ็บปวดจากจุดประสานที่กระแทกเข้าหากัน
“ลืมตามองฉันสิ อย่ามาอวดดีนักนะ” เควินหัวเสียที่เห็นเธอเอาแต่ร้องไห้
“พอใจนายแล้วใช่ไหม ข่มเหงฉัน ทำให้ฉันติดโรคร้ายจากนาย คนสารเลว อยากจะทำอะไรก็ทำ ทำเลยสิ”
เธอรัวกำปั้นอย่างโมโห หายใจหอบสะท้าน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาแดงก่ำบวมช้ำ จมูกแดงจัด ริมฝีปากบวมเจ่อ
“นี่ยัยบ้า หยุดนะ เธอกล้าทำร้ายฉันหรือไง” คนขี้โมโหรวบมือเอาไว้ก่อนจะกดร่างสาวลงบนเตียงไม้แข็งๆ อีกครั้ง
“ไอ้เลว ฉันขอสาปแช่งให้แกไม่ตายดี” เธอบอกตัวเองว่าเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ เควินชะงักเมื่อเห็นสายตารังเกียจของเธอ
“งั้นคนที่ไม่ตายดีก็คงจะเป็นเธอสินะ” เควินโมโหเลือดขึ้นหน้า เขาเคลื่อนขยับกระแทกสะโพกอย่างไร้ความปรานี
“อื้อ... ฮึกๆๆ ฮือๆๆ กรี๊ดด!!!” เสียงร่ำไห้เจียนจะขาดใจดังขึ้นระงม แต่เขาหาได้สนใจไม่ อยากปากดีนัก เขาจะกำราบไม่ให้มาแช่งชักหักกระดูเขาอีก
“แช่งผัวตัวเอง ประเสริฐจริงนะแม่คุณ”
แรงเสียดสีของผิวเนื้ออ่อนละมุนกับกายกระด้างที่เต็มไปด้วยเส้นไหมหยาบทำให้เพชรน้ำหนึ่งแทบขาดใจ เธอนอนน้ำตารินไหล ต่อสู้ขัดขืนก็มีแต่จะเจ็บตัว เหมือนแผลสดๆ แล้วถูกเสียดสีจนยิ่งอักเสบเป็นแผลแสบร้อนมากขึ้น
ไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ได้รับทำให้หญิงสาวอยากกลั้นใจหรือกัดลิ้นให้ตายๆ ไปซะ แต่ทำไม่ได้ดั่งใจหมายเมื่อเขารู้ทันฉกริมฝีปากลงมาบดจูบเพื่อไม่ให้เธอกัดลิ้นตัวเองชิงตายไปซะก่อน
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังติดต่อกันพร้อมกับเสียงคำรามที่ได้ปลดปล่อยความต้องการที่อัดแน่นออกมาในเรือนร่างบอบบาง เควินถอนกายออกจากร่างสาว เขาเห็นหยาดหยดของน้ำรักและเลือดที่ไหลปนกันออกมาเต็มๆ ตา
- Writer
