Part นวพล
นาฟเงียบมาตลอดทางที่ขับรถมา ผมเลือกพานาฟไปทะเล ง่ายๆ คือผมคิดไม่ออกว่าจะไปไหน สำหรับเด็กบ้านนอกอย่างผม สิ่งเดียวที่นึกออกก็คือทะเล
นาฟไม่ได้แวะไปเก็บของ เราเลยจอดซื้อชุดลำลองคนละสองสามชุดและของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อยติดรถไปด้วย
“กูเป็นคนมีปม” นาฟเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“เพื่อนสนิทของพ่อกู พาแม่กูหนีออกจากบ้าน พ่อกูกินเหล้าเมาทุกวัน กูต้องเลี้ยงน้องมาตั้งแต่เด็ก” นาฟเว้นวรรค สักพักแล้วเล่าต่อ
“สิบปีต่อมาแม่กลับมา พ่อดีใจมาก แต่แม่ก็หอบเงินที่พ่อหามาได้ไปกับคนเดิมอีกรอบ คราวนี้พ่อกูตามไปยิงทั้งสองคน แล้วฆ่าตัวตายตาม”
ผมอึ้งในสิ่งที่นาฟพูด นี่สินะเขาถึงเกลียดผม เกลียดคนที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก แถมผมยังไปยุ่งกับแฟนของน้องชายคนเดียวของเขาอีก
“มึงเข้าใจใช่ไหมว่าทำไมกูถึงโมโหในสิ่งที่มึงทำ” นาฟถาม
“ผมเข้าใจ” ผมตอบเสียงอ่อน แล้วเราก็ไม่พูดอะไรกันอีก
นาฟพาผมมาพักที่รีสอร์ทติ
