“ดัสตินคะ ฉันว่าคุณกลับไปก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะ พอดีฉันต้องพาเพื่อนไปหาโรงแรมพักค่ะ”
“โน…โนเบบี๋… ผมจองไว้เรียบร้อยแล้วครับ คืนนี้ผมจะพาคุณไปดินเนอร์ ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว รับรองเบบี๋ต้องชอบแน่ ผมรู้ว่าคุณชอบทาน”
“ผมกลับก่อนนะครับนับดาว” พูดเสร็จเขาก็เดินจากไปทันทีด้วยความกรุ่นโกรธ ราวกับมีไฟสุมอยู่ในอก อยากซัดหน้าหล่อ ๆ ของมันนัก
“รอนฉันรู้สึกว่ามันมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนั้น มันเรียกนับดาวว่าบัว แถมมันบอกว่านับดาวอยู่อเมริกา จะเป็นไปได้ยังไง ก็เห็นกันอยู่ว่าเธออยู่ไทยตลอด แล้วไอ้หน้าอ่อนนี่ ดูมันรู้จักนับดาวดีมาก ฉันฟังที่เขาสองคนพูดคุยกัน แล้วฉันไม่เคยเห็นนับดาวพูดภาษาอังกฤษเก่งขนาดนี้ นี่สำเนียงของคนที่ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกเลย”
“ได้ครับเจ้านายผมจะสืบแบบละเอียดเลยครับ แต่คุณนับดาวแปลกไปจริง ๆ ครับ ตั้งแต่คุณแฟรงค์ตาย เธอกลายเป็นคนละคน ผมว่าจะพูดกับเจ้านา
