หลี่เหมยซินลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นสตรีเจ้าของหอที่ต้องการพบนั่งที่โต๊ะกลางห้องอ้าปากกว้างหาวคล้ายคนอดหลับอดนอน นางกำลังมองฉันอยู่ก่อนแล้ว ครั้งนี้ไม่มีหน้ากากบนใบหน้าเหมือนตอนแรก
แต่เพราะภาพลักษณ์ของนางที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูสง่างามราวกับเทพธิดาองค์หนึ่ง อีกทั้งยังมีดวงตาสีดำหมึกทอประกายแสงสีน้ำเงินเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน งามเกินคนใครจะจำไม่ได้
“จ้องข้านานระวังหลงเสน่ห์ข้าล่ะ” ประโยคหยอกล้อกล่าวออกมาด้วยเสียงราบเรียบกับการกัดขนมเข้าปากด้วยสีหน้าคนง่วงนอนเต็มทน
หลี่เหมยซินยิ้มหวานหัวเราะเบาๆ ลงจากเตียงมานั่งร่วมโต๊ะกับนาง
“ท่านเจ้าของหอวิหคราตรีมีเสน่ห์เหลือล้นเกินต้านทานจริงๆ เจ้าค่ะ”
“ข้าไม่หลงคำชมเจ้าหรอก พูดธุระของเจ้ามาข้าจะได้ไปนอนต่อเร็วๆ” มือค้ำหัวสีหน้าดูเหนื่อยล้าต้องการพักผ่อนด่วน
“ข้าต้องการยกเลิกพิธีหมั้น ทำให้ท่านพ่อปลีกตัวออกจากราชสำนัก ต้องการหาเมืองที่มีทำเลดีเหมาะ
