อีกด้านคุณนายวิไลเดินเข้ามาในห้องครัวเธอมองไปที่แจ๋วเธอกำลังจะไปส่งข้าวเที่ยงให้ชายตามคำสั่งคุณนาย
"ชายหล่อมั้ยแจ๋ว" แจ๋วชะงักเธอหันกลับไปมองคุณนายวิไล
"กะหล่อค่ะ หล่อสมเป็นผู้บ่าวกรุงเทพ" เสียดายเก็บกดโพด เอาดู๋หื่นคักอยากตัดข้อนี้ไปค่ะ แต่ว่าข่อยกะมักเลยตัดออกบ่ได่
"หล่อ แค่นี้เองเหรอ"
"หล่อค่ะคุณนายนึกว่านายแบบ" อีหยั่งอีเน้อคือมาถามว่าลูกชายเพิ่นหล่อบ่ หรือว่าคุณนายจะรู้แล้วว่าข่อยปล้ำลูกเพิ่น บ่ๆ บ่แม่นลูกเพิ่นปล้ำข่อย แม่นๆเต็มใจทั้งสองฝ่าย
"แล้วชอบมั้ย" คุณนายวิไลแอบยิ้มเมื่อเห็นแจ๋วหน้าแดง แจ๋วคิดถึงชายกำลังโอบกอดเธอ ร่างกายแสนกำยำหน้าท้องกับซิกแพคแสนจะล้ำไหนจะเสียงครางของเขาทำให้เธอเผลอพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ย่ิ้มแย้มแก้มแดง
"มักค่ะ มักหลายมักแฮงๆ" หล่อกล้ามแน่น ปานนั้นไผจะมัก เว้าแล้วกะอยากกินคุณชาย
แจ๋วหันไปยิ้มให้คุณนายวิไลแต่เธอก็ต้องหน้าแดงกว่าเดิมเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเผล
