เจ้าสาวมาเฟีย

6 | ผู้ชายสารเลว NC+++

"นายจะทำอะไร" เธอถามเขาเสียงสั่น ภาพแม็กซ์เวลล์ยืนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองทำเธอหวั่นใจไม่น้อย กลัว...กลัวเขาจะทำเหมือนคืนแรกที่ทำกับเธอ แววตาเขาใช้มองเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากนักล่าที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ

"ฉันพูดได้เหรอ" คิ้วดกดำเลิกขึ้นพร้อมเอ่ยถามคนตัวเล็ก ยิ่งเห็นแววตาเธอจุดประกายความกลัวมากเท่าไร เขายิ่งสะใจมากเท่านั้น เข็มขัดหนังถูกดึงออกจากกางเกงสีเข้ม ตวัดใส่พื้นเสียงดัง พานทำณิชาสะดุ้งโหยงด้วยความหวาดหลัว

"ยะ...อย่าเข้ามานะ"

"หึ ไม่อยากรับรู้ความรู้สึกของนั้นเหรอ คืนนั้นเราสองคนมีความสุขกันมากเลยนะ"

"ไม่..." แรงจะพูดยังไม่มีเพราะมัวแต่หวาดกลัวคนตรงหน้า เธอดึงตัวเองขึ้นจากโซฟาเตรียมวิ่งหนีเขา ทว่าเขากลับไวกว่า คว้าแขนเธอไว้แล้วผลักเธอลงโซฟาอีกครั้ง ก่อนจะเข้ามาคร่อมร่างเธอพร้อมใช้เข็มขัดพันธนาการข้อมือไว้แน่นหนาไม่ให้เธอต่อต้าน "ว้ายย!! ปะ...ปล่อยฉันนะ ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันจะบอกทุกคนว่านายข่มขืนฉัน!"

"คืนนั้นไม่เห็นว่าเธอมีท่าทีต่อต้านฉันเลยนะ สมยอมด้วยซ้ำ"

"นายมันน่ารังเกียจ"

"หึ คนน่ารังเกียจคนนี้ จะไม่ทำให้เธอผิดหวังอย่างแน่นอน"

แควกก!!

เขาฉีกชุดนอนเธอขาดออกจากกัน หน้าอกที่ไร้การปกปิดสะท้อนผ่านนัยน์ตาดำขลับของแม็กซ์เวลล์ ชายหนุ่มระบายยิ้มบนมุมปากพร้อมส่งเสียงในลำคอ ร่องรอยของคืนนั้นยังคงประทับบนเรือนร่างขาวผุดผ่อง รวมถึง...รอยสักนั้นด้วย

"ปล่อยฉันนะแม็กซ์เวลล์! บอกให้ปล่อย...อ๊ะ!" ความรู้สึกสยิววิ่งปราดเข้าร่างกายทันทีที่คนบนร่างใช้อุ้งปากร้อนชื้นสัมผัสยอดปทุมถัน ดูดดุนรุนแรงราวทารกน้อยหิวนมแม่

เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากเขา นอกจากเขาไม่ปล่อยแล้ว เธอยังเหนื่อยฟรีอีกต่างหาก

"มะ...แม็กซ์เวลล์ ปะ...ปล่อยฉันนะอย่า...อย่าทำแบบนี้"

"หึ เปลี่ยนจากขอร้องเป็นครางออกมาดีกว่านะ"

"ไม่ฮึก...ดะ..ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

"อย่าทำเหมือนคนไม่เคย ทั้งที่คืนก่อน เธอเสียครั้งแรกให้ฉันแล้ว" เขาดึงตัวเองขึ้นจากร่างบอบบาง ใช้นิ้วเรียวยาวเกี่ยวของชั้นในลายลูกไม้ออกจากความสวยงาม สายตาคมเข้มจ้องมองกลีบกุหลายบวมช้ำจากฝีมือเขาคืนนั้น พลางแสยะยิ้มออกมา

"อย่ามองนะ!"

"มากกว่ามองฉันยังทำมาแล้วเลย จะอายอะไร ในเมื่อเธอเสียครั้งแรกให้ฉันแล้ว" เขารูดซิปกางเกงลง งัดแก่นกายออกมาสู่สายตาณิชา

หญิงสาวเบิกตาโพลงด้วยความกลัว ขนาดของมันเกือบเท่าแขนเธอ รอบความใหญ่โตแน่นตึงโอบล้อมด้วยเส้นเลือดมากมาย ปลายสุดคือส่วนหัวแดงก่ำ เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะช้อนสายตามองแม็กซ์เวลล์แล้วส่ายหน้าไปมา

หากเข้ามาในตัวเธออีกครั้ง เธอต้องตายแน่ๆ แผลเก่ายังไม่หาย นี่เขายังจะสร้างแผลใหม่ให้เธออีกเหรอ ลำพังแค่นี้ยังเดินเหินลำบาก

"พร้อมสนุกกันรึยัง?"

"ยะ...อย่านะ ฉันขอร้อง อย่าทำแบบนี้อีก"

"ไม่อยากรู้เหรอ ว่าคืนนั้นเราสองคนมีความสุขกันมากแค่ไหน"

"ไม่...กรี๊ดดด!!!"

สวบบ!

แม็กซ์เวลล์ไม่พูดพร่ำเพรื่อ เขาจัดการกระแทกแก่นกายใส่เข้าไปในร่องสวาทบวมแดงทันที เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากณิชาไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเห็นใจหรือสงสาร เขาหลุดเสียงครางต่ำเบาๆ ก้มมองจุดเชื่อม รอยยิ้มบนมุมปากหยักปรากฏขึ้นเมื่อเห็นของเหลวสีสดชโลมแก่นกาย

"เอาออกไปฮึก...ขอร้องอะ...เอาออกไปฮือ~" ณิชาปล่อยโฮออกมาอย่างไม่ได้ เธอส่ายหน้าไปมาพัลวัน พยายามขืนตัวให้หลุดจากแก่นกายขนาดใหญ่ของแม็กซ์เวลล์ ในตอนเขาเริ่มเคลื่อนไหวร่างกาย ความเป็นชายที่เสียดสีไปกับผนังนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย

เขาป่าเถื่อนสิ้นดี...

"อ๊า แน่นเหมือนคืนนั้นเลยนะ"

"แม็กซ์เวลล์ฮึกขะ...ขอร้อง เอามันออกไป ฉันเจ็บ"

"คืนนั้นเธอขอให้ฉันกระแทกแรงๆ ด้วยนะ ถ้าลืม เดี๋ยวฉันช่วยทบทวนให้"

"สะ...สารเลว!"

"ฉันเลวได้มากกว่านี้ แค่เธอยังไม่รู้" แก่นกายลำใหญ่ครูดเสียดสีไปตามผนังเนื้อนุ่มจนรู้สึกแสบและเจ็บ ราวกับตอนนี้ร่างกายเธอกำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตามากมายไหลอาบผิวเนื้อแก้มทั้งสองอย่างห้ามไม่อยู่

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก สายตามองคนใต้ร่างอย่างนึกสมเพช เขาจับเรียวขาที่พยายามหุบหากันแยกออก กระแทกเน้นจนใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

เขาไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยนและแสนดีสำหรับใครหลายคน ทุกคนล้วนชอบเพราะแค่เปลือกนอกเขาเท่านั้น หากได้รู้ว่าข้างในเขาเลี้ยงปีศาจเอาไว้ คงหนีป่าราบไปอย่างแน่นอน

"ฮึก...ขอร้อง ฉันเจ็บ"

"คืนนั้นเธอครางจนฉันอดกระแทกเธอแรงๆ ไม่ได้เลยนะ ครางเหมือนคืนนั้นสิ ครางดังๆ"

"ปล่อยฉัน..."

"ยังไม่ได้สัมผัสถึงความสุขที่แท้จริงเลย จะรีบไปไหน หืม?"

"ฉันเกลียดนายอึก.."

"เกลียดคนที่ตัวเองกำลังเดินเข้าประตูวิวาห์ด้วยนะเหรอ? หึ ว่าแต่รอยสักนี่สวยดีนะ"

"มีสารเลวที่ไหนไม่รู้ทำไว้" เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ไม่สั่น พูดแล้วมองหน้าเขาด้วยแววตาโกรธแค้น

"หึ ชอบใช่ไหมล่ะ" เขาพูดพร้อมกับลูบหัวทุยของคนใต้ร่าง ก่อนจะจูบเบาๆ ลงรอยสักที่เขาทิ้งไว้ให้เธอ

ณิชานอนข่มความรู้สึกต่างๆ ที่คนตัวโตกำลังถาโถมมาให้ แม้อยากผลักไสเขาก็ทำไม่ได้เพราะถูกมัดเอาไว้แน่นหนา เขาคือผู้ชายคนเดียวกันที่ขโมยความบริสุทธิ์ของเธอไปและยังเป็นเจ้าของรอยสักบนร่างกายเธอ

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

แม็กซ์เวลล์เริ่มหอบหายใจหนักเมื่อได้ถึงเวลาปลดปล่อย น้ำรักสีขุ่นพุ่งกระจายออกจากหัวเห็ดเข้าสู่ร่างกายณิชาทุกหยาดหยดไร้การป้องกันใดๆ

"อ๊า..รู้สึกดีใช่ไหม" เขาถามเธอด้วยท่าทีเยาะเย้ย

"เลว..."

"คนเลวคนนี้แหละ เจ้าบ่าวของเธอในวันพรุ่งนี้" เขาแก้มัดให้เธอ ทันทีเป็นอิสระ เธอได้ง้างมือเตรียมตบหน้าเขา แต่เขานั้นไว้กว่าเธอ

หมับ!

"บอกแล้วไงว่าอย่าทำอะไรสิ้นคิด มันไม่ใช่ผลดีต่อตัวเธอเท่าไรหรอกนะ"

"เหอะ! นายจะฆ่าฉันเหรอ เอาสิ ฆ่าฉันเลย แต่อย่าลืมว่าฉันคือเจ้าสาวของนาย" ณิชาแค่นหัวเราะเย้ยหยันใส่แม็กซ์เวลล์ ดูเหมือนเขาจะไม่สะท้านกับคำพูดเธอเท่าไร แม้มุมปากหยักจะกระตุกยิ้ม ทว่าแววตาเขากลับยังนิ่งราวกับน้ำที่ไม่มีอะไรมากระทบให้สั่นสะเทือน

คนเดาใจยากอย่างเขา น่ากลัวกว่าที่คิด

"อย่าเอาความตายมาท้าทายฉัน ถ้ายังไม่รู้จักฉันดีพอ"

"...."

"ฉันไม่เคยเสียดายชีวิตใคร หากใครคนนั้น...ต้องตาย" เขากระซิบประโยคหลังลงข้างใบหูณิชา ก่อนจะก้าวลงจากโซฟา จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วหยิบบุหรี่เดินมานั่งสูบต่อหน้าณิชา