ณิชานั่งมองแม็กซ์เวลล์ซึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่ระเบียงตรงห้องนอนด้วยอารมณ์คุกรุ่น เมื่อวานเขาเพิ่งทำเรื่องอย่างว่ากับเธอแล้วยังมีหน้ามาร่วมพิธีแต่งงาน หากทุกคนรู้ธาตุแท้ผู้ชายคนนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าเขายังกล้าทำหน้าเหมือนทองไม่รู้ร้อนอีกไหม
สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจก็คือ...เธอเกลียดเขา
เธอเดินเข้ามาในห้องน้ำ เอื้อมมือขึ้นมาปลดเครื่องประดับทุกชิ้นวางลงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าลายหินอ่อน รอยสักที่เขาทิ้งเอาไว้บนร่างกาย มองทีไรมันหวนทำให้เธอนึกถึงเรื่องอัปยศที่ผู้ชายคนนั้นกระทำกับเธอไม่ได้
แกร๊ก
เธอหันขวับ เมื่อได้ยินเสียงปลดล็อกประตูห้องน้ำ เจ้าของการกระทำอุกอาจเป็นใครไม่ได้นอกจากแม็กซ์เวลล์
"นายเข้ามาได้ยังไง"
"กุญแจสำรอง"
"ไร้มารยาท"
"ว่าฉันไร้มารยาทก็ไม่ถูก อย่าลืมสิว่าฉันเป็นเจ้าของบ้าน" เขากอดอกพิงขอบประตูสนทนากับเธอด้วยโทนเสียงเรียบนิ่ง
บอกตามตรง เธอเดาอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย
