เจ้าสาวมาเฟีย

7 | เจ้ากรรมนายเวร

เธอยืนมองตัวเองในชุดเจ้าสาวขาวสะอาดตาสวยหรูหรา ความจริงแล้ว หากชีวิตเธอเปรียบดั่งนิยายเรื่องหนึ่ง วันนี้มันคงเดินทางมาถึงตอนจบของเรื่อง ทว่าในความเป็นจริง...มันเพิ่งเริ่มต้น

การแต่งงานคือความฝันของใครหลายคน ใช่...ถ้าคู่ชีวิตของเราต่างเป็นคนที่เรารักและมีใจให้กัน ต่อให้คนผู้หญิงในชุดเจ้าสาวนี้เป็นพี่สาวเธอ เธอก็อยากให้ณัชชาได้มีโอกาสเลือกชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่การถูกจับคลุมถุงชนแบบนี้

"คุณณัชชาคะ งานใกล้เริ่มแล้วค่ะ"

"อืม" เธอหันไปตอบสั้นๆ กับเจ้าของประโยคเมื่อครู่ พลางแค่นยิ้มกับตัวเองในกระจก นี่เธอต้องเล่นละครรับบทเป็นพี่สาวตัวเองจริงเหรอ? น่าขันสิ้นดี

เธอเดินออกมายืนหน้าประตูห้องโถงจัดงาน โดยภายในมีเสียงพิธีคอยดำเนินการอยู่ อยู่ดีๆ ผู้หญิงคนที่เข้ามาหาเธอก่อนหน้านั้นได้วิ่งหน้าตื่นมา

"คุณณัชชาคะ เอ่อ...พอดีมีบางอย่างผิดพลาดนิดหน่อย ถ้าประตูเปิดออก คุณณัชชาเดินไปรอบนเวทีก่อนเลยนะคะ"

"ปกติต้องเดินไปพร้อมเจ้าบ่าวไม่ใช่เหรอ?"

"ค่ะ แต่ว่าตอนนี้ จะ..เจ้าบ่าวยังไม่มาเลยค่ะ"

"เหอะ! ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี" เธอแค่นหัวเราะเย้นหยัน เพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นประตูไม้บานใหญ่ได้ค่อยๆ ถูกเปิดออก นี่เธอต้องเดินพรมแดงคนเดียวท่ามกลางสายตาแขกเหรื่อโดยไร้เจ้าบ่าวอย่างนั้นสิ

เหมือนกำลังถูกเขาแกล้งยังไงไม่รู้...

เธอเริ่มก้าวเท้าเดิน ใบหน้าแสร้งปั้นรอยยิ้ม ทั้งที่ข้างในทุกอย่างแทบระเบิด เธอทั้งอายและโกรธแม็กซ์เวลล์ในเวลาเดียวกัน เขาทำให้เธอต้องอายต่อหน้าแขกทุกคนโดยการหนีงานแต่งงาน หากรู้แบบนี้เธอจะไม่มาเข้าพิธีเด็ดขาด!

"คุณ แม็กซ์เวลล์หายไปไหน ทำไมไม่เดินมาพร้อมหนูชา" แม่แม็กซ์เวลล์หันไปกระซิบกับสามีด้วยความกระวนกระวายใจ ตอนนี้สีหน้าครอบครัวณัชชาเริ่มไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร

"ก่อเรื่องจนได้ลูกคนนี้"

"ทำยังไงดีคะคุณ เราจะตามแม็กซ์เวลล์กลับมาทันงานได้ยังไง งานเริ่มแล้วด้วย"

"ไม่ต้องตามหรอก มาโน้นแล้ว" ภาพแม็กซ์เวลล์เดินเข้ามาในงานสร้างความโล่งใจให้ทุกคนไม่น้อย

มาเฟียหนุ่มลอบยิ้มมุมปาก เมื่อได้เห็นสีหน้าของณิชาในตอนนี้ เธอคงโกรธมากที่เขาเป็นสาเหตุทำให้เธออับอายต่อหน้าแขกเหรื่อทุกคน

"นายคงสนุกมากสิคะ" เธอกัดฟันพูดกับแม็กซ์เวลล์ เมื่อเขาก้าวเข้ามายืนข้างๆ

"แค่เบื่อเลยหาอะไรสนุกๆ ทำ"

"เพราะนายไม่แน่จริงไง ถึงกลับเข้ามาในพิธี"

"หึ อย่าลืมว่าเราสองคนต้องได้เข้าหอ ถ้าไม่อยากโดนดี ก็ควรสงบปากสงบคำเอาไว้"

"อย่ามาขู่ฉัน"

"เคยขู่ด้วยเหรอ?" แม็กซ์เวลล์เบือนใบหน้ามามองณิชา สายตาเหลือบมองรอยสักของเธออีกครั้งแล้วยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งเสียงในลำคอออกมาแผ่วเบา

ที่เขาไม่เดินเข้าพิธีพร้อมเจ้าสาว เพียงแค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น เขาแอบมองดูเธออยู่ห่างๆ แต่เธอไม่รู้ตัว ทุกอย่างเขาได้เตี้ยมกับพนักงานรวมถึงคนที่เข้าไปบอกเธอว่าเขายังไม่มาถึงโรงแรม

พิธีแต่งงานดำเนินมาเรื่อยๆ กระทั่งมาถึงช่วงเวลาที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวจะได้ลงมาทักทายแขกในงาน ณิชาต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ทั้งที่อกเธอแทบระเบิดออกมาอยู่แล้ว

"สวัสดีครับ คุณณัชชา พวกเราเป็นเพื่อนแม็กซ์เวลล์"

เธอมองชายหนุ่มหน้าตาดำสามคน ซึ่งเดินเข้ามาทักทายเธอด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร แต่ละคนแม้ภายนอกดูดีแค่ไหน ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของแม็กซ์เวลล์ ต้องร้ายกาจและอันตรายไม่ต่างจากเขาอย่างแน่นอน

"สวัสดีค่ะ ณิ..เอ่อ..ณัชชาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก" เกือบหลุดชื่อตัวเองออกมาแล้วไหมล่ะยัยณิชาจอมเซ่อซ่า เธอส่งยิ้มกลับให้พวกเราสามคน

"รอยสักคุณณัชชาสวยดีนะครับ" ออสตินเอ่ย

"อ๋อ ขอบคุณค่ะ แต่ว่าฉันไม่ได้อยากสักลายนี้เท่าไรหรอกค่ะ"

"ผมว่ามันเหมาะกับคุณณัชชาดีนะครับ ตัวอักษรเอ็มภาษาอังกฤษมีมงกุฏข้างบน เท่ดีออกครับ" มังกรเสริมขึ้นมาอีกคน

"ถึงจะสวยแค่ไหน แต่ถ้าได้มาโดยเต็มใจ ก็ได้แค่ประดับไว้บนร่างกาย...แต่ไม่ใช่ถูกชื่นชม" ประโยคหลังเธอหันมามองแม็กซ์เวลล์ เขามอบสิ่งที่เธอไม่เต็มใจรับมาไว้บนร่างกายและมันต้องอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต หากวันไหนพี่สาวเธอกลับมาแล้วเธอต้องไป แต่ใช่ว่ารอยสักของเขามันจะหายไปด้วย

"อยากรู้จังว่าใครทำแบบนั้นกับคุณณัชชา คงเลวมากแน่ๆ" อังเดรพูดพร้อมปรายสายตาไปมองแม็กซ์เวลล์ อักษรย่อชื่อชัดเจนขนาดนั้น เด็กอนุบาลยังรู้ว่าใครทำ

"แถวๆ นี้แหละค่ะ ขอตัวไปหาครอบครัวก่อนนะคะ เชิญทุกคนตามสบายเลยนะ" เธอปลีกตัวออกจากแก๊งเพื่อนแม็กซ์เวลล์ เหมือนว่าพวกเขาจะรู้ว่าใครคือเจ้าของรอยสักบนตัวเธอ

"มึงนี่ร้ายใช่เล่นนะ ลงทุนสักชื่อตัวเองไว้บนร่างกายผู้หญิงคนนั้น"

"กูแค่กำลังสนุกกับอะไรบางอย่าง"

"ดูเหมือนมึงจะไม่ได้มองเธอเป็นภรรยานะแต่เหมือนมึงมองเธอเป็น...ของเล่น"

"ก็แค่ของเล่นที่ได้มาง่ายๆ" แม็กซ์เวลล์ตอบเสียงเรียบ แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างละเมียดละไม

"ของเล่นบางชิ้นถ้ามึงได้มาง่ายๆ ลองไปตกอยู่ในมือคนที่เขาดูแลรักษาและทะนุถนอมของเล่นชิ้นนั้นดี เชื่อเถอะว่าไม่มีของเล่นชิ้นไหนอยากกลับมาหาเจ้านายอย่างมึงหรอก"

"เมื่อก่อน มึงก็มองพระพายเป็นแค่ของเล่นราคาแพงไม่ใช่เหรอ?" แม็กซ์เวลล์ย้อนกลับ

"หึ มึงก็อย่าเผลอกลืนน้ำลายตัวเองเหมือนกูแล้วกัน"

"เป็นเสือเงียบแต่เวลาร้องไห้ อย่าร้องออกมาเสียงดังล่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะรู้ว่าเสือร้องไห้"

"อะไรเข้าสิงให้มึงสักชื่อตัวเองบนตัวผู้หญิงคนนั้นวะ"

"บอกแล้วไงว่ากูกำลังสนุกกับอะไรบางอย่างอยู่"

"เดี๋ยวนี้มีความลับเหรอวะ"

"ถึงเวลากูจะบอกเอง แต่ตอนนี้...กูขอสนุกไปคนเดียวก่อน" พูดจบ เขาเดินเข้าไปร่วมกลุ่มกับครอบครัวของณิชาทันที สีหน้าเธอดูไม่ค่อยพอใจเท่าไร ที่เห็นเขาทำแบบนี้

"แม่ฝากดูแลลูกสาวแม่ด้วยนะแม็กซ์เวลล์"

"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะดูแลลูกสาวคุณแม่ให้เป็นอย่างดีเลย"

"ได้ยินแบบนี้แม่ก็หายห่วง ใช่ไหมคะคุณ"

"ใช่ พ่อดีใจนะที่ได้เราเป็นลูกเขย"

"ครับ"

เธอลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบาด้วยความเอือมระอา หนีจากเขาและแก๊งเพื่อนมา เขายังตามมากวนประสาทเธอ ไม่รู้ชาติก่อนเผลอทำบุญร่วมกับเขามา หรือติดหนี้อะไรเขาไว้ ชาตินี้ถึงได้ตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรเธอขนาดนี้