1 เดือนผ่านไป ฉันก็ใช้ชีวิตแบบที่เคยผ่านมาแหละ เสี่ยต้องการฉันเมื่อไรก็เรียกฉันไปและก็จบลงที่เตียงเช่นเคย ฉันยอมรับว่าเสี่ยฟร๊องคือคนที่เข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจฉันมากจริง ๆ เสี่ยทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองสำคัญ แต่ฉันก็พยายามจะหักห้ามใจ ไม่คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้เพราะฉันรู้สถานะของฉันดี
“อีฮานะ แกคิดอะไรอยู่ หน้าเครียดเชียว” ปิ่นเรียกสติฉันที่กำลังเหม่อคิดถึงเรื่องอะไรไปเรื่อย
“เปล่าหรอก”
“ให้มันจริงเถอะ”
“เอออน่าา”
“ฉันพอเดาออกนะว่าแกคิดไร หยุดเลยความคิดโง่ ๆ นั้นเลย เพราะแกจะเจ็บซะเอง”
“เออรู้แล้ว”
“ไปเที่ยวกัน”
“ขอโทรบอกเสี่ยแป๊บ” ไม่ได้หรอก ถ้าไม่บอกเดี๋ยวเสี่ยจะโกรธเอา ฉันกดโทรศัพท์โทรหาเสี่ยฟร๊อง
“เสี่ยคะ ฮานะขอไปเที่ยวกับปิ่นนะคะ”
(จะไปก็ไปสิย่ะ จะโทรมาทำไมคนกำลังจะเอากัน)
ตู๊ดๆๆๆๆ สายตัดไป ฉันอึ้ง ๆ นิดหน่อย แต่ก็พอเข้าใจแหละว่ามันคืออะไร ก็บอกชัดเจนขนาดนั้น ไม่รู้ก็โง่แล้
