ตอนที่ 7 ปฎิบัติการล้วง ( ความ ) ลับตับแตก

3073 Words
ตอนที่ 7 ปฎิบัติการล้วง ( ความ ) ลับตับแตก “ทำอะไรของเธอเนี่ย โถ…กระจกลูกพ่อ ไม่แตกใช่มั้ย” ออร์คัสเดินกะเผลกๆมาลูบคลำกรจกของประตูระเบียงตัวเองด้วยความเป็นห่วง ที่ควรห่วงมันคือฉันไม่ใช่เหรอ กระจกนายมันไม่แตกหรอกย่ะ ที่จะแตกน่ะหน้าผากของฉันต่างหาก โอ๊ยยยย TOT “ฉันชักไม่มั่นใจแล้วสิว่าคืนนี้ใครจะดูแลใคร เฮ้อ…” ขอโทษแล้วกันย่ะที่ฉันมันซุ่มซ่ามแล้วก็ซื่อบื้อซะจนไว้ใจไม่ได้ คิดถูกหรอคิดผิดกันนะที่ยอมมาดูแลเขาเพียงเพื่อจะขโมยไพ่ดูๆไปแล้วฉันต้องอกแตกตายก่อนจะได้มาไพ่แหงๆ TOT กว่าจะหายมึนจากการโขกกับประตูระเบียงอย่างแรง ฉันก็ต้องนั่งทำสมาธิอยู่คนเดียวเกือบสิบนาที ถ้าจะถามถึงความมีน้ำใจของคนที่นอนกระดิกเท้าดูทีวีสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงล่ะก็…หึ! มันไม่มีกับเขาหรอก ไม่แม้แต่จะเอ่ยถามว่าฉันเจ็บตรงไหน คิดแล้วเจ็บใจตัวเองที่ไปหวั่นไหวให้เขาตั้ง 40% TT^TT “หายมึนแล้วเหรอ งั้นก็ดีเลย นวดไหล่ให้หน่อยสิ ขาเจ็บแบบนี้เลยนั่งได้อยู่ท่าเดียว เมื่อยไปหมดแล้ว” มันน่าปล่อยให้เมื่อยตายไปเลยดีมั้ย ฉันได้แต่ฟึดฟัดฮึดฮัดสะบัดหน้าเชิดสามร้อยหกสิบองศาอยู่คนเดียว ไร้ซึ่งการได้รับความสนใจจากร่างสูง ก่อนจะเดินเซ ( ยังมึนอยู่หน่อยๆ T_T ) ขึ้นไปหาเขาบนเตียง ชะอุ๊ย…ใช้คำน่าคิดลึก -..- “ปวดตรงไหนอ่ะ ตรงนี้เหรอ?” ฉันชะโงกหน้าไปถามออร์คัสที่กำลังหัวเราะคิกคักกับรายการตลอกในทีวี เขาเขยิบตัวออกไปด้านหน้าเว้นที่พอให้ฉันสอดตัวเข้าไปนั่งชันเข่าอยู่ด้านหลังเขาเพื่อนวดไหล่ จะว่าไป…เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่ชายในเสื้อกล้ามบางเบาเห็นเนื้อหนังมังสาชัดเจนแบบนี้ =//////= “แถวๆไหปลาร้าอ่ะ ต้นคอด้วยนะ ปวดจะตายอยู่แล้ว อย่างกับมีใครขี่คออยู่งั้นแหละ” ชัตเตอร์หรือเปล่าวะ =_=; “อืม…” ผ่านไปสักพัก คนตรงหน้าก็เริ่มส่งเสียงครางเบาๆในลำคอ ไอ้รายการตลกในทีวีถูกเมินไปทันที อยากจะบ้าตาย ครางหาทศกัณฑ์อะไรมิทราบยะ T/////T “อื้อ…ตรงนี้อีกนิด อ่า…ยังงั้นแหละ โอ้วววว” “นะ…นี่นาย -_-;” “อะไรเหรอ โอ้ววว อย่างนั้นแหละ อ้า…” “หยุดส่งเสียงประหลาดๆสักทีได้มั้ยเนี่ยยย ฉันไม่มีสมาธิจะนวดแล้วนะ T//////T” “ทะ…ทำไมล่ะ ก็มันสบายจริงๆนี่นา อื้อ…เธอนี่นวดเก่งจริงๆเลยนะ” ถ้าใครมาได้ยินบทสนทนานี้เข้าคงไม่มีใครคิดว่ามันคือการนวดไหล่หรอก พวกเขาต้องคิดว่าฉันกับออร์คัสกำลังจ้ำบ๊ะกันแน่ๆ TOT// “อย่าเพิ่งหยุดสิ! นวดต่อไป ฉันกำลังฟิน -.,-“ เอาเถอะ…ถือซะทำเพื่อไพ่โพธิ์ดำแห่งความตาย เจ้าปิศาจไนท์แมร์มันให้เวลาเท่าไหร่ฉันก็ยังไม่รู้ ทางที่ดีที่สุดคือฉันต้องรีบ! ก่อนที่จะเผลอตัวปล่อยไก่จนออร์คัสจับพิรุธได้ ถ้าหากเขารู้ว่าฉันมีจุดประสงค์ร้ายต่อไพ่ของเขาล่ะก็ เหอะๆ ชะตาขาด! “จริงสิ ก่อนหน้านี้นายเคยบอกว่านักเรียนทุกคนต้องการล่าเนกไทก็เพื่อที่จะขอท้าสู้กับผู้ปกครองเขตแดนคนใดคนหนึ่งเพื่อจะช่วงชิงไพ่ใช่มั้ย” “ใช่ ไพ่ที่พวกฉันได้ถืออยู่ถือเป็นสัญลักษณ์ของผู้ปกครองเขตแดนน่ะ มันสำคัญเท่าชีวิตเลยล่ะ” “แล้ว…แล้วถ้ามันหายไปล่ะ นายจะเป็นอะไรมั้ย” “หมายความว่ายังไง หายไป?” “คือฉันหมายถึงถ้ามันเกิดถูกช่วงชิงไปได้น่ะ -_-;” เกือบไปแล้วมั้ยล่ะมินมิน จะพูดจะจาอะไรต้องระมัดระวังมากกว่านี้แล้ว ดูท่าออร์คัสจะเป็นพวกฉลาดหลบในซะด้วยสิ เห็นท่าทางไม่ได้เรื่อง แต่ความจริงแล้วก็ระวังตัวแจอยู่ตลอดเวลา “ถ้ามันถูกช่วงชิงไปได้ฉันก็หลุดจากตำแหน่งผู้ปกครองเขตแดนไง แต่ฉันไม่ยอมให้ใครมาเอาไพ่ฉันไปได้ง่ายๆหรอก ไอ้สามตัวนั้นก็คงคิดเหมือนกัน ถึงได้ซ่อนไพ่เอาไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดเหมือนฉัน” “แล้วนายเก็บมันไว้ที่ไหนเหรอ O_o” “…” “…” “…” “…” “แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยล่ะ -*-“ ออร์คัสเบี่ยงตัวหลบหันกลับมามองหน้าฉันอย่างจับผิด มือที่กำลังนวดไหล่ให้เขาอยู่ชะงักค้างกลางอากาศ ขุดหลุมฝังตัวเองเป็นรอบที่สองยัยมินมิน TOT “จะว่าไปตอนแรกที่ฉันเล่าเรื่องพวกนี้ เธอก็ไม่ได้สนอกสนใจอะไรเป็นพิเศษเลยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมจู่ๆถึงสนใจขึ้นมาล่ะ” “ฉะ…ฉันก็แค่หาเรื่องคุยกับนายเท่านั้นเองแหละ ไม่มีอะไรหรอก -_-;” “แล้วทำไมต้องเหงื่อแตกด้วย - -“ “ก็ร้อนไง -_-;;” “ฉันเปิดแอร์แค่สิบเก้าองศาเองนะ ยังจะร้อนอีกเหรอ - -“ “คือฉันเป็นพวกขี้ร้อนน่ะ ต้องอุณหภูมิติดลบเท่านั้นฉันถึงจะมีชีวิตอยู่ได้ -_-;;;” “เธอเป็นพวกเอสกิโมเรอะ! อย่ามาแถไปเรื่อยนะยัยตัวปัญหา” ว่าแล้วก็กระชากแขนฉันเข้าหาราวกับฉันเป็นผู้ต้องหาคดีร้ายแรง จนฉันอดไม่ได้ต้องตวัดสายตาไม่พอใจส่งไปให้เขาบ้าง “อะไร มองหน้าฉันแบบนี้กำลังด่าฉันอยู่ในใจใช่มั้ย!” ก็มันน่าให้ด่ามั้ยล่ะ! “ปะ…เปล่าสักหน่อย” แต่นี่คือความจริงที่ฉันตอบออกไป TOT “ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ พยุงไปหน่อย” “เอ๊ะ?” “ทำไม จะไม่ช่วยเหรอ? ให้ฉันคลานไปงั้นสิ -*-“ คนเขาแค่สงสัยว่าทำไมจู่ๆถึงเลิกซักไซ้แล้วเปลี่ยนเรื่องแค่นั้นเอง ต้องมาทำพูดจาแดกดันใส่กันด้วย มันน่าปล่อยให้คลานไปเองจริงๆซะเลยดีมั้ยฮะ เมื่อเล็งเห็นความไม่ปลอดภัยในชีวิตจากสายตาพิฆาตที่ออร์คัสส่งมา ฉันจึงรีบลุกขึ้นพยุงตัวเขาทันทีโดยไม่ต้องให้บอกซ้ำ การลองดีต่อปากต่อคำกับคนบ้าอย่างเขาบ่อยๆคงไม่ใช่เรื่องดีนัก เผลอๆอาจจะโดนจับได้ว่ามีลับลมคมนัยซ้อนเร้นอยู่ในจิตใจ -_-; “แล้วอย่าแอบดูฉันล่ะ -*-“ “ใครเขาจะไปทำแบบนั้นกันเล่า >O[]OO_<// “รออยู่ตรงนี้ละกัน เผื่อฉันจะมีอะไรให้ช่วย” “รับทราบค่ะ!” เกิดมาไม่เคยพบเจอผู้ชายคนไหนที่ใส่ชุดนอนได้หล่อระเบิดระเบ้อเท่าเขามาก่อนเลย ผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงไปทั้งหัวแต่ก็ดูดีเมื่ออยู่บนหัวเขา ผิวขาวๆที่มีรอยถลอกก็ดูเท่ๆดิบๆอีกนั่นแหละเมื่อมันเป็นผิวของเขา แต่ละท่วงท่าไม่ว่าจะเป็นการเดิน การหยิบจับอะไร ก็ช่างเหมือนภาพวาดที่สโลว์โมชั่นไปซะหมด *O* กรี๊ดดดดดด เมื่อกี้ฉันละเมอเพ้อพกอะไรไปเนี่ยยยยย T^T// ออร์คัสใช้วิธีการกระโดดขาเดียวไปยังจุดที่ต้องการจะไปหรือหยิบวัตถุดิบที่ต้องการ ส่วนฉันน่ะเหรอ ก็ยืนมองเขาเพลินเลยน่ะสิ -.,- มองออร์คัสที่เทโค้กลงไปในหม้อเกือบครึ่งขวด ( เล็ก ) มองออร์คัสที่ใส่กะทิมตามลงไปหนึ่งกล่อง ( เล็ก ) มองออร์คัสที่หั่นเนื้อหมูและผักใส่ตามไปอีก มองออร์คัสที่ใส่เส้นมาม่าขนาดจัมโบ้ลงไปหนึ่งซองรวมถึงเครื่องปรุงทั้งหมด… เอ่อ…ช่างเป็นอาหารที่น่าสะพรึงอะไรเช่นนี้ O[]O “นี่นาย…ทำอะไรน่ะ -_-;” “ทำมาม่าสูจรพิเศษที่ฉันคิดค้นขึ้นมาเองให้เธอไงล่ะ” “มันกินได้แน่เหรอ สีมันเหมือนน้ำเน่าเลยนะ TOT” “ถ้าเธอกินมันไม่หมดฉันจะจับกรอกปากเธอ คอยดู -_-+” ไม่! น่า! เลย! ค่ำคืนนี้ของฉันจบลงด้วยการต้องทนฝืนกระเดือกมาม่าสูตรฆ่าคนตายของออร์คัสลงท้องไปทั้งน้ำตา เป็นการกินอาหารทีทรมานที่สุดในชีวิตตั้งแต่ลืมตาดูโลกมาเลย ฮือออออออ TT^TT “เฮ้!” “…” “เฮ้! เธอ!” “…” “มินมิน!” จากที่เดินโซซัดโซเซไม่รู้เหนือรู้ใต้ ฉันหันกลับไปหาเสียงเรียก พยายามหันให้ช้าที่สุดเพราะไม่อยากจะรับรู้อะไรในเช้าวันอาทิตย์ที่แสนสดใสแบบนี้ “หูตึงเหรอ ฉันเรียกเธอจนคนหันมามองทั้งโรงอาหารแล้วนะ -_-“ ฮึ่มมม ก็มันเพราะใครกันล่ะที่ทำให้ฉันกลายเป็นมนุษย์ไร้วิญญาณแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมาม่าสูตรฆ่าคนตายได้ของหัวหน้านาย! “มีอะไรกับฉันไม่ทราบ ตอนนี้มันเพิ่งจะแปดโมงเองนะ ซ้ำยังเป็นวันอาทิตย์อีกด้วย กะจิตกะใจไม่คิดจะให้ฉันได้พักหายใจแบบตัวคนเดียวบ้างเลยเหรอ -_-+” ฉันเอ่ยถามพร้อมส่งสายตาทิ่มแทงไปให้เขา กอร์นชะงักไปเล็กน้อย อันที่จริงเขาก็ไมได้ผิดอะไรหรอกนะ เพราะกอร์นเองก็ทำตามคำสั่งของไอ้ผู้ชายหลงตัวเองคนนั้นเหมือนกัน แต่ทำยังไงได้ล่ะ นอกจากเขาแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอาความเครียดพวกนี้ไปลงกับใครดี TOT “ฉันแค่จะมาถามว่าเมื่อคืนเป็นยังไงบ้างก็เท่านั้นแหละ -_-“ “ทรมานมาก T^T” “หา?” “ทรมานไปทุกสัดส่วนของร่างกาย ทรมานยันลำไส้เล็กลำไส้ใหญ่ ทรมานแม้กระทั่งเส้นเลือดที่ขดตัวอยู่ในมดลูกกกกก TT^TT” “พูดอะไรของเธอ ฟังไม่เห็นจะเข้าใจ -_-;” “ก็หมอนั่น…หมอนั่นบังคับขืนใจฉัน T^T” “อะไรนะ! เธอพูดผิดหรือเปล่า ท่านออร์คัสน่ะเหรอบังคับขืนใจเธอ นี่เธอไมได้ละเมอแล้วคิดไปเองใช่มั้ย ถ้าเป็นเธอที่บังคับขืนใจท่านออร์คัสล่ะก็ฉันเชื่อทันทีเลยนะ -_-“ บทจะพูดก็พูดมากเป็นต่อยหอยเชียวนะ แต่คำพูดของเขาก็ทำร้ายฉันไม่ต่างไปจากอีตาออร์คัสเท่าไหร่เลย ฮืออออ คนสวยเจ็บปวดรวดร้าว TOT “นายได้ยินไม่ผิดหรอก ท่านออร์คัสสุดรักสุดบูชาของนายขืนใจฉันจริๆ! หมอนั่นบังคับให้ฉันกินมาม่าสูตรฆ่าคนตายของตัวเอง โฮ TOT” ฉันระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ไม่คิดจะเองจะอายนักเรียนคนอื่นๆที่มากินข้าวเช้ากันแล้ว ทุกคนรู้มั้ยว่าเมื่อคินพอฉันปีนกลับห้องไปหลังจากที่เล่านิทานกล่อมอีตาออร์คัสจนหลับ ฉันต้องลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำไม่ต่ำกว่าห้ารอบ! ทั้งอึ! ทั้งอ้วก! จนแทบจะเป็นลมตายคาห้องน้ำ สรุปก็คือ… ฉันไม่ได้นอนเลยทั้งคืน วันนี้ถึงได้มีสภาพเหมือนไร้วิญญาณแบบนี้ไงล่ะ T__T “ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็…ฉันพอเข้าใจนะ สูตรอาหารของท่านออร์คัสค่อนข้างกินยากนิดหนึ่ง -_-;;” “มันกินไม่ได้เลยต่างหากเล่า! คนบ้าอะไรใส่ทั้งโค้กใส่ทั้งกะทิลงไปในการต้มมาม่า! ถ้าไม่ใช่พวกต่อมรับรสมีปัญหาล่ะก็…ไม่มีทางกินได้หรอก!” “ใช่ ถ้าไม่ใช่คนที่ต่อมรับรสมีปัญหาก็คงกินไม่ได้ เพราะงั้น…ท่านออร์คัสถึงได้ไม่รู้ว่าอาหารที่ตัวเองทำมันเป็นยังไง -_-“ ประโยคบอกเล่าจากกอร์นทำให้ฉันนิ่งคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ออร์คัสตักมาม่าชิมคำแล้วคำเล่าแต่เขาก็ยังทำสีหน้าเรียบเฉย จนกระทั่งเอามาให้ฉันกิน ออร์คัสถึงมีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมานิดหนึ่ง และคำแรกที่ฉันบอกเขาไปหลังจากกินมันก็คือ… ‘จะอ้วก’ หลังจากนั้นก็ถูกหมอนั่นใช้ลำแสงเลเซอร์ทางสายตาข่มขู่ให้กินให้หมด ก่อนที่จะต้องมาเสิร์ชหานิทานในเน็ตอ่านให้เขาฟังจนกระทั่งเขาหลับไป “นายจะบอกว่า…ออร์คัสไม่สามารถรับรู้รสชาติของอาหารได้เหรอ?” “นี่ๆทุกคน เมื่อคืนไนท์แมร์ก็ออกอาละวาดอีกแล้วล่ะ! คราวนี้มีคนโดนปลุกฝันร้ายขึ้นมาถึงสิบสามคนในคืนเดียวเชียวนะ!” “ใช่…มันคือฝันร้ายเพียงอย่างเดียวของท่านออร์คัส” “…” “สัมผัสด้านรสชาติ…ท่านออร์คัสสูญเสียมันไปเมื่อสองปีก่อน”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD