“ค่ะ สวัสดีค่ะ” วรกาลทักทายกลับไป หากแต่เธอยังอึ้งกับความโอ่โถงที่ปรากฎต่อสายตา ส่งยิ้ม มุมปากให้กับเจ้าบ้านอย่างเสียไม่ได้ ถ้าเธอจะเปลี่ยนใจไม่เข้าไปข้างในคงไม่ทันแล้วสินะ ดินเนอร์เย็นเธอรู้สึกหนักใจ เนื่องจากไม่ได้เตรียมใจ แม้จะถูกเชิญล่วงมาก่อนหน้านั้น ถ้าบ้านของหญิงสาวสดใสตรงหน้าเป็นแค่ลูกตาสีตาสาเธอคงจะสบายใจมากกว่านี้
“นี่ค่ะ ยืนยิ้มหล่ออยู่นี่ พ่อสุดหล่อของแอนค่ะ ท่านพัฒนะ” หญิงสาวแนะนำ ล้อเลียนบิดากลายๆ สร้างรอยยิ้มให้คนที่ถูกแนะนำได้ไม่น้อย ท่านพัฒนะส่งยิ้มมีไม่ตรีให้กับหญิงสาวที่มาใหม่
“สวัสดีค่ะท่าน” วรกาลพุ่มมือไหว้ผู้อาวุโส น้อมศีรษะอย่างคนมีการศึกษาและได้รับการอบรมมารยาทมาดี ความเป็นกันเอง ทำให้วรกาลไม่ค่อยเกร็งอย่างเมื่อครั้งเดินลงจากรถ
“นี่แม่ของแอนค่ะ คุณหญิงพรพรรณค่ะ ความจริงไม่ใช่คุณหญิงหรอกนะคะ แกล้งเรียกไปอย่างนั้นแหละ” แพรทิวาไม่วายแขวะมารดา
