“มาหายัยกาลรึพ่ออาร์ม” รถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้ามาภายในบริเวณบ้านของวรกาล แต่ไม่ปรากฎดวงหน้าและร่างบางที่เขาโหยหาและคิดถึง จนต้องถ่อมาถึงบ้านเธอ แม้จะเสี่ยงกับการถูกไล่
“ครับคุณน้า” ร่างหนาก้าวลงจากรถส่วนตัว เบาะด้านหลัง โดยมีบอดี้การ์ดทำหน้าที่พลขับเช่นเคย ชายหนุ่มพุ่มมือไหว้ ทำความเคารพหญิงสูงวัย “คุณน้าผู้ชายล่ะครับ” เขาค้อมตัวกลับเข้าไปหยิบตะกร้ารังนกหิ้วติดมือกลับออกมา ถามถึงผู้สูงวัยอีกคน “นี่ครับ” ส่งตะกร้าให้คุณคนึงนิตย์ ด้วยไมตรีหวังจีบลูกสาว นางยื่นมือมารับ ด้วยรอยยิ้มเต็มใจ
การมีลูกเขยรวยมันก็ดีอย่างนี้แหละนางคิด นี่นางไม่ได้งกนะ แต่ในเมื่อคนเขามีน้ำใจนำมาฝาก นางจึงไม่ขัดศรัทธา ด้วยเพราะว่าชายหนุ่มไม่ใช่แขกผู้มาเยือนครั้งแรก หากแต่ที่นี่เคยต้อนรับเขานับครั้งไม่ถ้วน นางจึงต้อนรับชายหนุ่มอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ ต่างจากบุตรสาวที่มักจะรีบเร่งให้ชายหนุ่มลากลับให้เร็วที่สุด
“พ่อยัยกาล
