“โอ๋...คนเก่ง” วรกาลก้มลงช้อนร่างลูกสาวตัวน้อยขึ้นแนบอก จุมพิตที่แก้มใสๆ อย่างรักใคร่และคิดถึงอย่างที่สุด
“จะกลับมาทำไมไม่บอกพ่อแม่สักคำ ยัยตัวร้าย” มารดาแอบหยิกลูกสาวที่เธอแสนคิดถึง นานกว่าหกเดือน
“เซอร์ไพรส์ค่ะแม่ กะมาให้แม่หัวใจวายเล่นๆ” วรกาลตีหน้าทะเล้นกับมารดา พร้อมกับหอมลูกสาว ขี้อ้อนอีกครั้ง “ว่าไงคนนี้ โห...โตขึ้นมากเลย แม่กาลอุ้มไม่ไหวแล้วเนี่ย” วรกาลทำท่าจะทิ้งเด็กน้อยลงกับโซฟาตัวยาว แต่เด็กน้อยกลับเกาะเกี่ยวรอบคอหญิงสาวแน่น
“ไม่นะแม่กาล ทิ้งแก้มใสไม่ได้นะคะ แก้มใสคิดถึงแม่กาล อยากกอดแบบนี้” เด็กน้อยอ้อนแม่กำมะลอเป็นการใหญ่ แหงนหน้าหอมแก้มแม่วรกาลหลายต่อหลายฟอด โดยไม่รู้เบื่อ
ทุกคนในบ้านต่างดีอกดีใจกับการกลับมาของวรกาล ถามสารทุกข์สุขดิบ กระทั่งความทรงจำเกี่ยวกับความรักที่เจ็บช้ำ จนทำให้หญิงสาวหนีหน้าคนในเมืองไทยไปไกลถึงต่างแดน
“ไม่ต้องห่วงแล้วค่ะแม่ กาลรู้อะไรเป็นอะไ
