“พี่ระพีคะ มองใครหรือคะ หรือว่าคนรู้จัก” จ๊ะจ๋ามองตาม เมื่อพบว่าชายหนุ่มไม่วางตาจากร่างบางระหงนั่นเลย เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังอดทึ่งในทรวดทรงของเธอไม่ได้ มีหรือบุรุษเพศผู้ร้อนแรงอย่างพงษ์ระพี จะไม่ชำเลืองตาม
“ปะ...เปล่าจ้ะ รู้สึกคุ้นหน้าเค้าน่ะ” ชายหนุ่มแก้ตัวทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ “ช่างเถอะ พี่คงไม่รู้จักหรอก” แม้จะเป็นการปลอบใจตัวเอง แต่ใจหนึ่งยังรู้สึกเสียดายและไหวหวั่น “กลับกันเถอะ พี่เหนื่อย อยากพัก กินจ๊ะจ๋ามาทั้งวันทั้งคืนแล้ว” เขากล่าวโยกโย้ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
สาวน้อยก้าวขึ้นรถตามชายหนุ่ม ซึ่งทำหน้าที่เป็นสารถีตามเคย
“นั่นรถยัยแอนนี่นา มาที่นี่ด้วยหรือ” เมื่อทะยานรถออกจากที่จอด สายตาปะทะเข้ากับรถน้องสาว โดยไม่ตั้งใจ เกรงแต่ว่าน้องสาว จะเห็นเขาควงจ๊ะจ๋า จึงชะลอรถให้ช้าลง โดยมีรถของวรกาลตามหลังไม่ห่าง ‘โถ...รักแท้ของผม’ พงษ์ระพีร้องครางในใจ อย่างตัดพ้อ ที่เธอชิงมีครอบครัวไปก่อน
