หลังจากที่คนป่วยได้ยาอย่างแรงและนอนพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม ในช่วงบ่ายคล้อยเธอจึงรู้สึกตัวตื่น อาการดีขึ้นราวกับหายเป็นปลิดทิ้ง
เธอขอให้เขาพาเธอกลับกรุงเทพในเย็นวันนั้นเลย ว่าเพราะวันรุ่งขึ้นก็ต้องไปเรียนและกลับไปถ่ายละครต่อแล้ว
“รีบเข้าบ้านไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันให้เผือกเอาข้าวไปให้ ยาอยู่ในกระเป๋าเดินทางของเธอแล้ว กินข้าวเสร็จก็กินยาด้วยล่ะ”
“ค่ะ”
เธอตอบรับอย่างว่าง่ายเพราะยังปรับตัวไม่ทันกับสถานะและความสัมพันธ์ของเธอกับเขาที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จึงนั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่บนเครื่องบินจนถึงที่บ้าน และเขาเองก็มีเรื่องให้ต้องคิดอีกมาก จึงไม่อยากที่จะเร่งรัดหรือกดดันอะไรเธอเช่นกัน
“มะลิ”
เธอหันหลังให้เขาและกำลังจะเดินกลับบ้านไม้หลังน้อยของเธอ แต่เขาก็รั้งเธอเอาไว้เสียก่อน
“คะ”
“เดี๋ยวคืนนี้ฉันลงไปหานะ”
“ตะ แต่หนูยังเจ็บอยู่เลยค่ะ”
“แค่ไปนอนด้วย ไม่ได้ไปทำเรื่องนั้นซะหน่อย ฉันไปนอนด้วยได
