“มานอนพักเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ เหนื่อยอ่ะ”
น่านฟ้าถอดเสื้อเชิ้ตตัวสวยของตัวเองแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วเปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงขายาวผ้านิ่มสีเทาเข้ม ก่อนจะเดินมาจูงมือเด็กสาวในปกครองไปนอนอยู่ข้างๆ กันบนเตียงกว้าง
สาวน้อยดึงผ้าห่มขึ้นมาจนถึงลำคอ เธอนอนหงายลืมตาโพลง หัวใจเต้นระรัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหน
“ทำไมนอนตัวเกร็งจัง กลัวฉันหรอ บอกแล้วไงว่ายังไม่บังคับหรอกน่า นอนดีๆ หน่อยสิ หรือว่าชุดที่ใส่มันอึดอัด”
หมอหนุ่มยกตัวขึ้นแล้วสอดมือไปใต้ผ้าห่ม ปล้ำถอดเสื้อผ้าของสาวน้อยในปกครองที่พยายามยื้อมือของเขาเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายตัวโตได้
เสื้อชั้นในสีหวาน คือสิ่งสุดท้ายที่เขาโยนทิ้งลงบนพื้น ในตอนนี้สิ่งเดียวที่ห่อหุ้มกายของเธออยู่คือกางเกงชั้นในผ้าลูกไม้สีเดียวกับบราตัวสวยที่ถูกโยนทิ้งไปเมื่อสักครู่
“หมอคะ หนูหนาว”
“อืม อากาศมันชื้นสินะ ขยับมาใกล้ๆ ฉันสิ จะได้อุ่น”
“อ่ะ เอ่อ ไ
