ตอนที่ 4
1095 Words
น้ำเสียงหนัก ๆ ในตอนท้ายทำให้พรเทพถึงกับเสียววาบ แต่คนที่ตกอยู่ในสภาวะของความกดดันยิ่งกว่าผู้จัดการห้องอาหารคือณชนก หญิงสาวกลืนก้อนแข็งในคอกลับเข้าไป ตีบตันจนแทบจะลืมหายใจในวินาทีนั้น เธอกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่ได้ แต่จะร้องไห้ต่อหน้าทุกคนก็คงไม่มีใครเห็นใจในความซุ่มซ่ามของพนักงานเสิร์ฟที่มีตำแหน่งเพียงต่ำต้อย หญิงสาวค่อย ๆ ถอยห่างออกมาและกลับออกไปจากห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นที่พรเทพเรียกให้เข้าไปช่วยแทนเธอ ณชนกนั่งทำใจและคิดวนไปเวียนมาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนานนับชั่วโมง หญิงสาวน้ำตาซึมตลอดเวลาและคิดว่าการกระทำของเธอคงจะทำให้พรเทพถูกตำหนิอย่างมาก ผู้บริหารคนใหม่ท่าทางจะเอาจริงเอาจังจนน่าหวั่นกลัว เธอตัดสินใจในท้ายที่สุดว่าจะกลับเสียก่อนเพื่อที่พรุ่งนี้จะกลับมาโรงแรมและคงได้รับข่าวร้ายว่าต้องหางานทำที่ใหม่ หญิงสาวเดินกลับออกไปทางสวนดอกไม้หลังโรงแรมหากแต่ไม่ทันจะก้าวพ้นออกไปก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“ลีแอน...”
ณชนกหันกลับไปเพื่อที่จะพบว่าใครยืนอยู่ที่นั่น
“เฮ็คเตอร์!”
ร่างบอบบางซึ่งยังอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟถึงกับนิ่งอึ้ง มือเรียวบางที่กุมสายสะพายกรเป๋าเย็นเยียบขึ้นมาอีกครั้ง แต่ร่างกายของณชนกไม่สั่นเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าผู้บริหารสูงสุดของ บีช เบย์ คลับ
“เฮ็คเตอร์...”
เสียงอุทานเบาหวิวหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มสวยที่ตอนนี้ซีดลง ใบหน้าสวยหวานจับใจของหญิงสาวชาวไทยเหมือนกระดาษขาวบางขณะร่างสูงใหญ่ของหนุ่มเชื้อชาติอเมริกันก้าวเข้ามา ทว่าเขาก็หยุดยืนห่างจากร่างแน่งน้อยหลายก้าว เป็นระยะห่างเหมือนความรู้สึกของณชนกในตอนนี้ เธอเหมือนตกอยู่ในหลุมมืดที่ก้นเหวและมองเห็นเขาอยู่ในที่อันไกลแสนไกล รอยปากหยักบนใบหน้าคร้ามคมเหยียดออก
“ลีแอน...ไม่นึกเลยว่า เรา จะมาเจอกันที่นี่”
เขากล่าวเสียงเย็น ณชนกทำสีหน้าแทบไม่ถูก ตอนนี้ในส่วนลึกมีทั้งความรู้สึกดีใจอย่างที่สุดและหวั่นกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนปนเปอยู่ด้วยกันจนยากจะแยกแยะ บุรุษร่างสูงสง่าในชุดสูทหรูระยับตรงหน้าหาได้มีสิ่งใดแตกต่างไปจากที่เธอเคยเห็นเขาเมื่อห้าปีที่แล้ว ทั้งใบหน้าคมคาย นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายมรกตคู่นั้น จมูกโด่งยาวและริมฝีปากหนารูป ผิวสีแทนทอง ผิดกันก็เพียงสถานะระหว่างเธอและเขาตอนนี้ที่มันเปลี่ยนไปราวพลิกฝ่ามือ
“ค่ะ...ฉันก็ไม่นึกว่า...จะได้...เจอคุณ”
“เป็นไง...สบายดีมั้ย?” ถามสั้น ๆ แต่น้ำเสียงนั้นยังเยือกเย็นจับหัวใจ
“ค่ะ...ฉันสบายดีค่ะ”
“หึ...คุณก็ต้องสบายดี...อยู่แล้ว”
เฮ็คเตอร์กล่าวเสียงเยือกขณะเดินเฉียดไหล่บางไปหยุดที่ด้านหลังของหญิงสาวก่อนที่เขาจะหันกลับมา นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวเป็นประกายจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของร่างเล็ก ณชนกตัวเล็กมากเมื่อเทียบสัดส่วนความสูงกับเขา แต่ผู้หญิงคนนี้กลับมีอิทธิพลอย่างใหญ่หลวงต่อความรู้สึกของชายหนุ่มที่กำลังกระเพื่อมไหวด้วยแรงอารมณ์
“คุณยังสบายดีอยู่เสมอ ผมรู้...ลูกสาวเจ้าของโรงแรมใหญ่แล้วทำไมตอนนี้ตกต่ำจนต้องบากหน้ามาเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟอยู่ที่นี่ล่ะ”
ร่างบางหันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่เกือบชิด ณชนกกลั้นน้ำรื้นที่มันกำลังจะไหลร่นลงมาจากเบ้าตา
“เฮ็คเตอร์...ตอนนี้พ่อกับแม่ของฉันไม่อยู่แล้วนะคะ ท่านเสียชีวิตไปเมื่อเกือบห้าปีที่แล้ว และตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นเจ้าของโรงแรมที่เคยเป็นของพวกท่านด้วย”
Chapter
3
ทันทีที่คำพูดนั้นจบลงณชนกก็ต้องตระหนกต่อเสียงหัวเราะของเฮ็คเตอร์ที่ดังขึ้นราวกับว่าเขามีความสุขอย่างล้นเหลือต่อความทุกข์ที่กำลังทับถมตัวตนของเธออยู่ตอนนี้ ร่างเล็กยืนตัวแข็ง เหมือนมีบางอย่างกระแทกหัวใจดวงนั้นจนรวดร้าว ความรู้สึกของหญิงสาวกำลังดิ่งลงก่อนที่มันจะถูกกระชากกลับมาด้วยมือหนาหนักที่ดึงข้อมือบางไปกุมไว้จนเจ็บ
“เฮ็คเตอร์...”
“คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกอย่างนั้นหรือ...เกิดอะไรขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว ก่อนนี้ผมยังเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม ซึ่งมันเทียบไม่ได้เลยกับคนที่ต่ำต้อยอย่างผม”
“เฮ็คเตอร์...ทำไมคุณพูดอย่างนี้ล่ะคะ”
“หรือว่าไม่จริง!...คุณมีพร้อมทุกสิ่ง ผมเห็น...เห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เพียบพร้อมทั้งรูปลักษณ์และทรัพย์สมบัติ แต่สิ่งที่ผมมองไม่เห็น คือสันดานโสเภณีของคุณ...ลีแอน!”
เสียงคำรามเสียดแทงเข้าไปในหัวใจปวดร้าวของณชนก ดวงตาคู่งามเบิกกว้างด้วยไม่คิดว่าจะได้ยินคำบริภาษร้ายแรงจาก เฮ็คเตอร์ ...ผู้ชายที่เธอเคยรักมากที่สุดและเขาคือบุรุษผู้ยังอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอมาโดยที่ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่ได้ หญิงสาวพยายามบิดข้อมือจากมือหนาใหญ่ที่กุมมือเรียวบางเอาไว้ขณะนัยนย์ตาสีฟ้าอมมรกตคมปลาบสาดประกายความเกลียดชังเสมือนเหล็กแหลมนับพันเล่มทิ่มทะลุเข้าไปในร่างกายของเธอ
“เฮ็คเตอร์...ปล่อยค่ะ...ฉันจะกลับ”
“ผมยังไม่อนุญาตให้คุณกลับ! ไม่รู้รึยังไงว่าตอนนี้ใครมีอำนาจสั่งการได้ที่นี่”
“ถ้าอย่างนั้นกรุณาไล่ฉันออก!”
ณชนกพยายามสะบัดข้อมือข้างที่ถูกกุมไว้แน่นแต่ไม่เป็นผลซ้ำข้อมืออีกข้างยังถูกฉวยเอาไว้ได้ เฮ็คเตอร์ดึงร่างเล็กเข้าไปชิดตัวเขาแล้วโน้มใบหน้าคมคายที่ในดวงตาทั้งคู่มีแต่ประกายความเคียดแค้นลงมาหาหญิงสาว
“ผมจะไม่ไล่คุณออกหรอกนะลีแอน...มองหน้าผมสิ! เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้วนี่ คุณไม่คิดถึงผมเลยอย่างนั้นเหรอ”
- Writer
