ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ...โทรศัพท์มันหลอนฉันยันเช้าของวันใหม่ มือคว้าหาวัตถุที่มาของเสียงทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่นด้วยซ้ำ อาการงัวเงียง่วงงุนทำให้รู้สึกหงุดหงิดอย่างหนัก
“ฮัลโหล...” ฉันกดรับ คว้ามาแนบหูโดยไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าใครโทร.มา
‘โอลีฟ...มึงแย่แล้ว...’ เป็นเสียงคุ้นหูของแก้วนั่นเองเหมือนกำลังตกใจกับอะไรสักอย่าง แต่ยังรักษาระดับน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด
“เกิดไรขึ้น...กูยังไม่ตื่นเลย มึงเป็นอะไร...” ฉันก็พลอยกังวลขึ้นมาทันที ยันตัวลุกนั่งตลบผ้าห่มผืนหนาออกจากตัว
‘ไม่ใช่กู มึงนั่นแหละ ใจเย็นๆ นะเพื่อน พวกกูกำลังจะไปหา’
“มีอะไร กูงงไปหมดแล้ว บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” หัวใจฉันเต้นเร่าร้อนรุ่มขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแก้วพูดดังนั้น และแน่ใจว่าตัวเองไม่อาจรอจนพวกมันมาถึงและแถลงความได้ ฉันต้องรู้เดี๋ยวนี้!
‘มึง...ตั้งสติก่อนนะ แล้วคิดให้ได้ว่าทุกอย่างมีทางออกเสมอ แต่มึงก็ต้องรับรู้เอาไว้เพื่อจะได้รีบแก้ไขเรื
