คนที่ชอบ
1631 Words
ห้องซ้อมดนตรี...
ก๊อกๆๆๆ!!
ฉันเคาะประตูห้องซ้อมดนตรีของวงซีเคร็ตโค้ดแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเปิด ฉันจึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่พูดอะไร เอ๊ะ!! ทำไมห้องดูมืดๆเนี้ยหรือว่าไม่มีคนอยู่ ฉันเดินไปเรื่อยๆเพื่อคลำหาสวิตซ์ไฟ เอ๊ะเจอแล้วเมื่อฉันกำลังจะกดแต่...
“เธอเป็นใครน่ะ”เสียงนิ่งเรียบทักขึ้นทำเอาฉันสดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
“น่ะ...นายเป็นใครอ่ะO_O” ฉันถามเสียงสั่นท่ามกลางความมืด หัวใจเต้นระรัวเพราะความตื่นตระหนก
“ฉันถามเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาถามฉัน”
“ฉันมาตามหาซัน”
พรึบ!!!
อยู่ๆเขาก็เปิดสวิตซ์ไฟขึ้นแล้วห้องทั้งห้องก็สว่างวาบขึ้นมาทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าของคนร่างสูงตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้น ใบหน้าเรียวได้รูป นัยตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางสวยขึ้นสีแดงธรรมชาติทุกอย่างบนใบหน้าล้วนแล้วลงตัวเข้ากับผมซอยระต้นคอสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาของเขาดึงดูดให้ฉันมองเขาอย่างหลงไหลเหมือนมีแรงดึงดูดอย่างไงอย่างงั้นแต่เมื่อฉันสบตากับเขาไม่นานนักฉันก็ระสายตาจากเขาไปมองทางอื่นแทน ไม่อยากจ้องนานกลัวใจกระเจิง
“มีอะไรว่ามา-_-” นายหน้าหล่อพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์
“ฉันมาหาซันไม่ใช่นาย”
“ก็ฉันเนี้ยแหละซัน-_-*” ว่าไงนะ นายคนนี้น่ะหรอคือซัน ในจินตนาการฉันคิดว่าซันจะเป็นคนร่าเริงเป็นกันเองมากกว่านี้ซะอีกไง๋เป็นคนแบบนี้ไปได้ ท่าทางแอคไม่เบาเลยนะนั่น
“เอ่อ...”
“ว่าไง...มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“เพื่อนฉันบอกว่านายสามารถสืบได้ฉันก็เลยอยากให้นายช่วยสืบหาคนให้ฉันหน่อย”
“ข้อมูลล่ะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าเขาส่งการ์ดนี่มาให้ฉันทุกวันเลย”ฉันบอกเขาพร้อมกับหยิบการ์ดในกระเป๋านักเรียนออกมาให้เขาดู
“อย่าใส่ใจเลยว่าฉันเป็นใครรู้แค่ว่าฉันชอบเธอก็พอ หึ! ^_^*” เขาอ่านข้อความบนการ์ดก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาอย่างกวนๆ
“ทำไม...ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง”ฉันถามขึ้นเมื่อซันกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เปล่า แค่แปลกใจว่าสมัยนี้ยังมีคนทำอะไรแบบนี้อยู่อีกหรอ”
“แล้วตกลงนายจะสืบให้ฉันได้หรือเปล่า-_-” ฉันเข้าเรื่อง
“ฉันทำไปแล้วได้อะไรล่ะ-_-”
“จะเอาอะไรก็ว่ามา เท่าไหร่ฉันก็จ่าย”
“เอาเป็นว่าฉันจะสืบให้เธอ ส่วนสิ่งแลกเปลี่ยนขอเก็บไว้ก่อนตอนนี้ยังคิดไม่ออก-_-”
“ฉันชื่อมิวนิคนะ อยู่ห้องB3 เรื่องการ์ดนั่นส่วนมากเขาจะเอามาฝากไว้กับหัวหน้าห้องของฉันทุกวันถ้าสืบได้เมื่อไหร่ก็มาบอกด้วย”
“ได้”
ฉันเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะออกไปจากห้องซ้อมดนตรีแล้ว แต่ก็มีคนผลักเข้ามาซะก่อน ด้วยแรงของคนที่ผลักเข้ามานั้นใส่เข้าเต็มแรง จังหวะกับทึ่ฉันเดินเข้าไปพอดีจึงทำให้ศีรษะกระแทกเข้ากับประตูอย่างจัง จนฉันหงายหลังล้มลงไปนั่งกับพื้น
พลั๊ก!! ตุ้บ!!
“โอ๊ย!”ฉันร้องลั่นห้อง พร้อมกับเอามือจับไปที่ศีรษะของตัวเอง
“เฮ้ย...ขอโทษเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” พอเงยหน้าขึ้นไปจากที่กำลังจะโกรธกลับหายไปเป็นปลิดทิ้งเลย
“เอ่อ...ฉันไม่เป็นไร^^” พอร์ชนั่งลงตรงหน้าฉันเพื่อช่วยพยุงให้ฉันลุกขึ้น
“เธอเดินไหวนะ”พอร์ชถามขึ้นเมื่อฉันก้าวออกมาจากห้องซ้อมของเขา
“ไหว^^” อ๊าย!!! สุภาพบุรุษมาก ผิดแล้วรู้จักขอโทษไม่เสียแรงที่ฉันชอบนายจ้าวพอร์ช
หลังเลิกเรียน..
นี่ก็ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันรีบเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างลวกๆเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่าย 3โมงครึ่งแล้วจากนั้นก็รีบวิ่งไปที่สนามบอลเพื่อดูพอร์ชแข่ง ความจริงฉันก็ไม่เคยชอบหรอกนะบอลเนี้ยแต่เพราะในสนามบอลมีคนที่แอบปิ๊งจึงทำให้ฉันรักกีฬานี้ขึ้นมาเลยล่ะ ฉันคิดว่าทุกคนก็ต้องเป็นแบบฉันนะคนที่เราแอบชอบทำอะไร ชอบอะไรเราก็พลอยชอบไปหมดถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การแอบรักแต่มันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมาไม่ว่าจะทำอะไร แค่นึกถึงใบหน้าของเขาก็ทำให้ฉันหายเหนื่อยและมีแรงขึ้นมาเลยล่ะ
“เฮ้ย...มิวแกจะรีบไปไหนเนี้ยรอฉันก่อนสิ”>พิกเล็ทวิ่งตามฉันมาพร้อมกับตะโกนถามฉัน
“ไปดูพอร์ชแข่งบอล^o^”
“แต่แกไม่เคยชอบบอลเลยนะ-o-”
“ตอนนี้ฉันชอบแล้วนี่นา^^” และฉันก็วิ่งมาถึงขอบสนามบอลจนได้ ตอนนี้พอร์ชกำลังเลี้ยงลูกบอลที่อยู่ในสนาม คะแนนทีมเขานำอยู่2คะแนน
“เอ๊ะ...ฉันคิดว่าฉันก็ชอบบอลแล้วล่ะ^o^” ฉันมองตามสายตาของพิกเล็ท โอ้! ชัดเลย
“ปอร์เช่ล่ะสินะ^^”
“>///น้ำขิงถามฉัน
“ไม่รู้เหมือนกันฉันกะว่าวันนี้จะลองไปถามดูน่ะว่าเขาสืบไปถึงไหนแล้ว”ใจจริงฉันไม่ได้ต้องการไปถามซันอย่างเดียวหรอกแต่ฉันอยากเจอพอร์ชในห้องนั้นมากกว่าเรื่องที่จะไปถามน่ะประเด็นลอง
“เออวันนี้ตอนเย็นไปกินไอศกรีมกัน ฉันเห็นร้านเปิดใหม่แต่งร้านได้น่ารักมาก...”>น้ำขิงชวนฉันและเพื่อนๆ
“ประเด็นคือเป็นร้านของพี่เมลอน”>พิกเล็ทพูดแทรกขึ้นมา
“อ๋อ...อยากไปเพราะเจ้าของร้านว่างั้น^^”
“รู้ทันอีก-_-^^”น้ำขิงทำหน้าเซงเมื่อเพื่อนจับไต๋ได้
“ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ บอกตรงๆก็ได้ไม่เห็นต้องปิดบังเลยเนอะ”>ปาร์ตี้
“เอาเป็นว่าตกลงตอนเย็นไปนะ”>น้ำขิง
“งั้นฉันขอไปถามข่าวที่ห้องซ้อมดนตรีของซีเคร็ตโค้ดก่อนและกันนะ”ฉันกล่าว
- Writer
