ฉันรักคนอย่างนายเข้าไปได้ยังไงกันนะพอร์ช นี่สินะที่เรียกว่าด้านมืด ฉันเคยคิดนะว่าทุกครั้งที่มีปัญหาฉันจะพึ่งเขาได้ ฉันคิดว่าคนที่ยืนข้างฉัน คอยปลอบฉันมันจะเป็นเขาซะอีก ฉันต้องการแค่เพียงใครสักคนที่เข้าใจฉันและฉันก็หวังว่ามันจะเป็นเขา เท่าที่ฉันคิดทบทวนดูแล้ว ทุกครั้งที่ฉันต้องการเขา เขากลับหายไป นี่ใช่ไหมคือคนที่เคยบอกรักฉัน นี่ใช่ไหมคือคนที่ฉันเคยรัก ที่เขาไม่เคยเชื่อใจฉันเลย
อะไรเดิมๆมันก็เริ่มจะเข้าที่เข้าทางแล้ว มันควรจะกลับมาอยู่ที่เดิมแล้วสินะ เมื่อก่อนที่ฉันไม่มีเขาฉันเองก็อยู่ได้ไม่เห็นว่าฉันจะตายเลย แล้วถ้าเกิดว่าวันนี้และอนาคตจะไม่มีเขาอีกมันก็ไม่เห็นที่จะเป็นเรื่องแปลกอะไรเลย
แทนที่ฉันจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์ แต่เท้าของฉันกลับเดินมาอีกที่ ซึ่งตอนนี้ร่างของฉันก็ได้มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องซ้อมของเอพริล ฉันยืนสักพักเอพริลก็เปิดประตูห้องออกมา
“อ้าวมิว...ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”เอพริลถา
