พูดพลางยกขวดเหล้าขึ้นกระดกเพียว ๆ หมอพิรัชรีบดึงขวดเหล้าออกจากมือเพื่อน
“ เอ้า ๆ ไอ้ห่า พอ ๆ กินอะไรขนาดนั้น นี่เหล้านะไม่ใช่น้ำ เดี๋ยวก็ตับแข็งตายหรอก ” เขามองทั้งสองตาขวาง
“ พวกมึงเป็นอะไรกัน ไม่มีใครเชื่อกูเลยสักคน ไม่มีใครเข้าข้างกูเลย กูเป็นคนสูญเสียนะ ทำไมต้องสงสาร ต้องเห็นใจมัน แทนที่จะเป็นกู มันเป็นคนที่ทำให้ปราณต้องตาย ได้ยินกันไหม ฮะ ! ” พิธานส่ายหน้า
“ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับพี่ปราบ ”
“ แบบนั้นแหละ ! ”
“ พอ ๆ ปราบ มึงเมาแล้วแบบเนี้ย ขึ้นห้องนอนไป เดี๋ยวกูไปส่ง ” พูดพลางเอื้อมมือไปจับแขนเพื่อน เขาสะบัดออกอย่างแรง
“ ไม่ต้องมายุ่งกับกู มึงไม่รักกู มึงเชื่อคนอื่นมากกว่ากู ”
“ ไอ้ปราบ ไปกันใหญ่แล้วมึงเนี่ย ” ปราบลุกขึ้นยืนแล้วเดินเป๋ไปเป๋มาเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย ทิ้งแขกไว้หน้าบ้าน สองคนพี่
