“ แม่ แม่อันดาอยู่ไหนคะ อันดาขอเข้าไปหาแม่หน่อยได้ไหม ” พยาบาลคนนั้นยิ้มให้ แล้วพยักหน้า
“ ได้ค่ะ เดี๋ยวพยาบาลจะเข็นรถเข้าไปให้นะคะ คุณจะได้ไม่ต้องเดิน ประเดี๋ยวเป็นลมไปอีก ”
เธอเข็นหญิงสาวเข้าไปในห้อง อันดาลืมตามอง นั่นไง แม่นอนอยู่ตรงนั้น หลับตาพริ้มเหมือนเวลานอนหลับ ใบหน้าอบอุ่นใจดีที่มักจะเปื้อนรอยยิ้มอยู่เสมอ อันดาค่อย ๆ ชันกายลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ สอดมือเข้าไปในมือผอมบางของแม่
“ แม่จ๋า ตื่นมามองอันดาสิจ๊ะ อันดาอยากกินห่อหมกปลาฝีมือแม่ กลับบ้านกันนะ ไปทำให้อันดากิน ”
หญิงสาวพูดไปน้ำตาไหลพรากไป เธอทรุดตัวลงกับร่างบอบบางไร้วิญญาณของผู้เป็นมารดาแล้วกอดไว้แนบแน่น
“ แม่ เดี๋ยวแม่หาย ปราณจะพาไปเที่ยวไปจ๊ะ ไปกันหมดทั้งเพื่อนอันดา ทั้งแม่ ทั้งปราณ ปราณจะพาไปทุกที่ที่อันดาอยากไป แม่อยากไปไหนจ๊ะ ” เธอพร่ำพูดอยู
