Chapter 6 - เจียมตัว
2961 Words
- 6 -
- ปัจจุบัน -
ร่างบางของแพรดาวกำลังงุ่นง่วนกับการเตรียมอาหารเช้าก่อนไปเรียนมหาวิทยาลัยโดยไม่ลืมที่จะเตรียมอาหารเช้าสำหรับคนไปทำงานที่ต้องการเพียงแค่กาแฟดำและขนมปังปิ้งสองแผ่นเท่านั้น
มือเล็กตักข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของตัวเองใส่ชามตามด้วยผักชีและพริกไทยโรยหน้า เมื่อทุกอย่างเสร็จตามที่ต้องการแพรดาวจึงหยิบชามข้าวต้มของตัวเองและแก้วกาแฟสีขาวใส่ถาดเพื่อที่จะนำไปตั้งโต๊ะสำหรับอาหารเช้ามื้อนี้
หมับ!
"อ๊ะ" แพรดาวร้องขึ้นเมื่อเธอถูกสวมกอดจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว โชคยังเข้าข้างที่เธอยังสามารถประคองถาดอาหารไว้ไม่ให้หล่น หากเป็นเช่นนั้นเธอก็คงจะเสียเวลาทำมันใหม่อีกครั้ง
"หอม" ใบหน้าคมคายซบลงที่ไหล่มนของแพรดาว มือหนาสวมกอดเอวบางหลวมๆก่อนที่จะก้มสูดดมที่เรือนผมนุ่มของเธอ
"ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ เดี๋ยวแพรยกไปให้" แพรดาวเอ่ยพรางแกะมือหนาของเขาออก
"ก็ได้" คนตัวโตยอมทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
ร่างสูงหยิบหนังสือพิมพ์รายวันขึ้นมาอ่านพรางขยับเนคไทออกเล็กน้อย ไม่นานแพรดาวก็ยกแก้วกาแฟและขนมปังปิ้งมาวางอยู่ตรงหน้าตามด้วยชามข้าวต้มเมนูโปรดของเธอ
เมื่อเห็นว่าแพรดาวนั่งลงประจำที่แล้วร่างสูงจึงพับหนังสือพิมพ์ไว้ดังเดิมก่อนจะหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาทานพร้อมกับแพรดาวที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปากในช้อนแรก
ใบหน้าหล่อเหลามองสำรวจการแต่งตัวของสาวน้อยพรางไล่มองไปยังกระเป๋าผ้าคู่ใจของเธอที่จะใส่หนังสือเรียนไปมหาวิทยาลัยอยู่เป็นประจำ
"ทำไมไม่ใช้กระเป๋าที่ฉันซื้อให้ล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะหยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม
"ก็มันใส่หนังสือเรียนไม่ได้นี่คะ" เธอบอกตามความจริง กระเป๋าที่เขาซื้อให้เธอเป็นกระเป๋าสะพายข้างราคาแพงหูฉี่เกือบเฉียดล้าน รูปทรงสวยและยังเป็นรุ่นลิมิเตดอีกด้วย แต่ว่ามันไม่สามารถใส่หนังสือเรียนเล่มหนาๆของเธอได้นี่สิ
"คราวหน้าฉันคงต้องซื้อเป้ให้เธอใส่" คนตัวโตพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงทำเอาแพรดาวหัวเราะออกมา แต่มันก็จริงอย่างที่เธอว่าข้าวของราคาแพงที่เขาซื้อให้เธอแต่ละอย่างเป็นของที่ผู้หญิงหลายๆคนใฝ่ฝันอยากได้มันทั้งนั้น แต่ของพวกนั้นกลับใช้ประโยชน์ได้น้อยมาก สู้กระเป๋าสะพายคู่ใจของเธอก็ไม่ได้แถมราคายังแตกต่างกันหลายร้อยเท่า
"คุณไม่เห็นต้องซื้อให้แพรเลยค่ะ มันแพงเกินไปสำหรับนักศึกษาอย่างแพร" แพรดาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ริมฝีปากบางงับช้อนข้าวต้มด้วยความเอร็ดอร่อย
"ทำไมไม่เรียกพี่" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้แพรดาวชะงักและเงยหน้ามองคนตัวโต
"ขอโทษค่ะแพรลืม" หญิงสาวเอ่ยและทำหน้าหงอ เธอมักจะลืมตัวอยู่ตลอดเวลาเห็นเขาสวมขุดสูทหรูหราสำหรับไปทำงานทีไรเธอก็ดันลืมว่าคนตรงหน้าเป็นผู้สูงส่งที่แตกต่างกับคนธรรมดาอย่างเธอไปเสียได้
"รีบกิน เดี๋ยวสาย"
"ค่ะพี่เวล" แพรดาวทำตามที่เขาสั่งก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต้มจนหมดชาม
เธอลุกขึ้นหยิบชามของเธอไปล้างให้สะอาดเรียบร้อยก่อนจะเตรียมข้าวของสำหรับการไปเรียนในวันนี้ แพรดาวสวมชุดสบายที่คล่องแคล่วจากการชอบส่วนตัว มหาวิทยาลัยที่นี่ไม่ต้องสวมชุดยูนิฟอร์มสามารถใส่ชุดธรรมดาไปเรียนได้ตามอัธยาศัยเพียงแต่ให้เหมาะสมกับสถานที่เพียงเท่านั้น
เวลตันยืนเหยียดความสูงก่อนที่เฉินลูกน้องคนสนิทจะเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าทำงานของคนตัวโตเพื่อไปไว้ที่รถส่วนตัว
"แพรไปเรียนก่อนนะคะ" เสียงใสเอ่ยพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับเวลตัน
"ก่อนจะไปต้องทำไงก่อน" ไม่ว่าเปล่าคนตัวสูงยืนกอดอกมองเธอนิ่งอย่างเอาคำตอบ แต่เป็นฝ่ายแพรดาวที่มีอาการเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย
"เดี๋ยวพี่เฉินมาเห็นเข้านะคะ" คนตัวเล็กยู่หน้าใส่แต่ก็ยอมเดินเข้ามาหาคนตัวโต
"เห็นแล้วไง"
"แพรก็อายเป็นนะ"
"หึ ก็รีบทำสิ" เวลตันยกยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าหวานแดงซ่าน คงจะเป็นจริงอย่างที่เธอบอก คนอะไรเขินได้น่ารักที่สุด
จุ๊บ~
แพรดาวเขย่งปลายเท้าก่อนจะกดริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของเวลตันเบาๆ แต่ไม่ทันที่เธอจะขยับตัวหนีก็ถูกแขนแกร่งโอบรัดเอวบางของเธอเอาไว้
จ๊วบ~
"อือออ~" แพรดาวร้องขึ้นเมื่อความเอาแต่ใจของคนตรงหน้าทำให้เธอเขินจนอยากจะหายตัวไปให้รู้แล้วรู้รอด
"ไปเรียนได้" เวลตันผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะปล่อยแพรดาวให้เป็นอิสระ ก่อนไปทำงานทุกเช้าเขาจะได้กำลังใจดีๆจากเธออยู่ตลอด ไม่อยากจะคิดว่าถ้าไม่มีเธอแล้วมันจะเป็นอย่างไร
"หลังเลิกเรียนแล้วแพรขอเดินซื้อของกับเพื่อนนะคะ"
"ผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ผู้หญิงค่ะ" แพรดาวยิ้มอ่อนเมื่อได้ยินคำถามเดิมๆจากคนตัวโต ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเขาก็จะถามอยู่ตลอดไม่ว่าเธอจะไปไหนมาไหน
"อย่ายุ่งกับผู้ชายคนอื่น" เวลตันเอ่ยด้วยเสียงเข้มขึ้น รอยยิ้มถูกจางหายไปใบหน้าเรียบนิ่งขรึม
"แพรเคยยุ่งกับใครด้วยหรอ" แพรดาวตัดพ้อและยู่หน้าใส่เล็กน้อย มีหรอที่เธอจะทำเรื่องแบบนั้น เพื่อนที่เธอคบอยู่ปัจจุบันก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ยิ่งเพื่อนผู้ชายก็อย่าหวังเลยว่าจะมีให้เห็น
"ไม่เคยทำก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่ทำ"
"แพรไปเรียนก่อนนะคะ" แพรดาวเลือกที่จะจบบทสนทนาลง หากเอ่ยอะไรไปมากกว่านี้ก็คงจะไม่พ้นทะเลาะกันแน่ๆ
"เฉินโอนเงินเดือนนี้ให้เธอแล้วเมื่อคืน ได้รับมันแล้วใช่ไหม"
"ได้รับแล้วค่ะ..." แพรดาวตอบขณะที่ยังหันหลังให้เขาอยู่
"...วันนี้แพรจะนอนที่คอนโดนะคะ"
"ทำไม" ร่างสูงขมวดคิ้วเมื่อเธอเอ่ยว่าจะกลับไปนอนที่คอนโด
เวลตันได้ซื้อคอนโดหรูให้เธออยู่หลังจากที่ย้ายจากคอนโดเก่า เพื่อที่ว่าเวลาเขาจะไปนอนกับเธอจะได้สะดวก แต่พักหลังนี้เขาจะให้แพรดาวมาอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ของเขาแทนเนื่องจากเขาชอบที่จะอยู่บ้านมากกว่า
"ก็พี่เวลเคยบอกว่าไม่ชอบให้คู่ขาของพี่มาที่บ้านนี่คะ แพรไปอยู่ที่ของแพรดีกว่าค่ะ" แพรดาวกล่าวทิ้งท้ายแกมประชดประชัน เพราะเธอเองก็มีสถานะเป็นคู่ขาของเขาเช่นกัน
แพรดาวเดินออกจากตัวบ้านและตรงไปยังรถยนต์คันหรูที่เวลตันซื้อให้เธอเพื่อขับไปเรียนได้อย่างสะดวกก่อนที่เธอจะขับออกไปในที่สุด
เวลตันที่ยืนกอดอกมองคนตัวเล็กที่ทำตัวพยศเดินจากไปด้วยรอยยิ้มหยัน เด็กสาวคนนี้นับวันก็ยิ่งจะดื้อใส่เขาใหญ่แล้ว
@มหาวิทยาลัย
รถยนต์คันหรูจอดที่ลานจอดหน้าหน้าตึกคณะตามปกติก่อนที่แพรดาวจะเดินลงจากรถเพื่อตรงไปหาหลินเพื่อนสนิทของเธอที่นั่งรออยู่ก่อนหน้า
แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวแพรดาวกลับได้ยินเสียงซุบซิบนินทาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ ร่างบางไม่ได้สนใจกับคำพูดพวกนั้นเท่าไหร่นักเพราะเธอได้ยินมันมาบ่อยตลอดระยะเวลาที่เธอเรียนมาสามปี
'มาละ ขับรถหรูซะด้วย'
'มึงดูนาฬิกาดิ เพิ่งออกใหม่เลยนะราคาแสนกว่า'
'รองเท้านางก็ใช่ย่อย หลายหมื่นนะคะ ไม่ใช่เด็กเสี่ยทำไม่ได้น้าา'
แพรดาวกระชับกระเป๋าผ้าใบโปรดและเร่งฝีเท้าเพื่อให้ออกไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด แม้ว่าเธอจะไม่สนใจแต่คำพูดบั่นทอนต่างๆนาๆมันก็ทำลายวันดีๆไปได้เหมือนกัน
เธออยากจะตะโกนตอกกลับไปให้รู้แล้วรู้รอดว่าเธอไม่ใช่เด็กเสี่ยหรือเมียน้อยที่ไหน แถมยังจินตนาการรูปร่างถึงเสี่ยของเธอว่าเป็นคนแก่พุงพลุ้ยหัวล้านราวกับขุนช้างเสียแบบนั้น หากได้รู้ว่าความจริงแล้วเป็น 'เวลตัน หวัง' มาเฟียหนุ่มหล่อผู้มีอิทธิพลที่สุดในประเทศล่ะก็คงไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวกระมัง
"แพร! ทางนี้" หลินโบกมือเมื่อเห็นร่างของแพรดาวกำลังเดินเข้ามาหาด้วยอารมณ์บูดบึ้ง
"เห้อออ วันดีๆของฉัน" แพรดาวนั่งลงที่โต๊ะม้าหินพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย
"พวกนั้นนินทาเธออีกใช่ไหม"
"ใช่ น่าเบื่อชะมัด"
"ฉันล่ะอยากจะตอกหน้าพวกนั้นกลับไปจริงๆ เสี่ยที่ไหนหล่อขนาดนี้ ถ้าฉันโชคดีแบบแพรนะฉันยอมถวายตัวให้เลย!"
"โชคดีอย่างนั้นหรอ แบบนี้น่ะหรอที่เรียกว่าโชคดี" แพรดาวเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งทำให้หลินชะงักไป จริงอยู่ที่การเป็นผู้หญิงของเขานั้นแสนจะสุขสบาย มีเงินเดือนและข้าวของเครื่องใช้ที่ราคาแพงแสนแพง
แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ...
ตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ด้วยกันเขานั้นเธอได้รับการดูแลอย่างดีมาโดยตลอด เรื่องเงินหรือของใช้ราคาที่แพงแค่ไหนเขาก็จะสรรหาซื้อมาให้เธอโดยไม่ต้องร้องขอ
แต่นั้นมันก็แค่เปลือกนอก...
ความเป็นจริงเธอต้องปรนนิบัติดูแลเขาทุกอย่างไม่ต่างจากภรรยาคนหนึ่งทั้งเรื่องการแต่งตัว อาหาร หรือแม้กระทั่งเรื่องบนเตียง ในช่วงปีแรกที่เธอถูกบังคับโดยไม่เต็มใจจากการข่มขู่ว่าจะจัดการกับเพื่อนสนิทและพี่สาวของเธอแทน ทำให้แพรดาวยอมตกลงที่จะชดใช้ให้ทั้งหมดด้วยตัวของเธอ
จนวันเวลาผ่านและล่วงเลยไปมาถึงสามปีหัวใจดวงน้อยๆของเธอกลับสั่นคลอนหวั่นไหวไปกับการกระทำของคนตัวโตที่ดีกับเธอมาโดยตลอด แม้ว่าจะมีหลายครั้งที่หลายเหตุการณ์ที่คอยเตือนสติว่าเธอเองก็เป็นแค่คู่นอนของเขาคนหนึ่งเท่านั้น เมื่อเขาเบื่อหรือไม่ต้องการเธอแล้ว เธอก็จะเป็นได้แค่ผู้หญิงไร้ค่าคนเดิม
ทุกๆวันแพรดาวเจียมสถานะตัวเองอยู่ตลอด ไม่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายกับรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเธอราวกับเป็นเจ้าของชีวิต ดูแลเธอดุจคนสนิทอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
แต่จะมีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งที่เจอเมื่อไหร่ก็ทำให้ใจบางแทบแตกสลายก็คือปากร้ายของเวลตันที่ชอบพูดประชดประชัน แถมยังดูถูกตัวตนของเธออยู่บ่อยครั้ง หากเธอพยศต่อต้านก็จะบังคับและรังแกเธอจนเกือบถึงเช้า
"ฉันเข้าใจแพรนะ อยู่ด้วยกันมาหลายปีไม่แปลกที่แพรจะรู้สึก"
"ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยหลิน ถ้าวันหนึ่งฉันกับเขาต้องแยกกันมันจะเป็นยังไงนะ" แพรดาวกล่าวเสียงสั่นเทา ขอบตาร้อนผ่าวและมีน้ำตาคลอเอ่อเล็กน้อย
"แพร..." หลินวางมือที่แขนเล็กของแพรดาวเมื่อเห็นมุมอ่อนแอของเธอ เธออยากจะปลอบเพื่อให้เพื่อนสนิทคนนี้เลิกคิดมากและกำจัดมันทิ้งไป แต่มันก็ยากเช่นกันที่จะทำเพราะความรู้ของแพรดาวนั้นถลำลึกเกินกว่าจะถอยกลับแล้ว
@CONDO-PEAR
แพรดาวกำลังวุ่นกับการทำอาหารเมนูง่ายๆภายในคอนโดที่มีอุปกรณ์ครัวครบครัน มือข้างขวาผัดกุ้งและปลาหมึกของโปรดส่วนอีกข้างก็ใส่ผักนานาชนิดตามด้วยซอสปรุงรสเพื่อเพิ่มความอร่อยเล็กน้อย
Rrrrr Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ของแพรดาวที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ในครัวดังขึ้นทำให้ร่างบางปิดเตาไฟฟ้าและเดินไปรับโทรศัพท์ด้วยความรีบร้อน
"ว่าไงคะพี่เวล" เสียงใสเอ่ยกับปลายสาย
(ทำอะไรอยู่)
"แพรกำลังทำกับข้าวทานค่ะ พี่เวลจะให้แพรทำไว้เผื่อไหมคะ เวลากลับมาดึกๆจะได้อุ่นทานได้"
(ไม่เป็นไร คืนนี้ฉันไม่ไปค้างด้วยนะ)
"ค่ะ" แพรดาวเอ่ยเสียงอ่อนลง ใบหน้าหวานหุบยิ้มเมื่ออยู่ๆก็รู้สึกใจห่อเหี่ยวขึ้นมา
(งั้นแค่นี้ก่อนนะ...คุณเวลขาคุยกับใครอยู่รอคะ ฉันหิวแล้วนะคะ)
"!!!" แพรดาวอึ้งเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเล็ดลอดมาจากปลายสายก่อนที่สายจะถูกตัดไป
ขอบตาร้อนผ่าวทำให้แพรดาวเงยหน้าขึ้นและกระพริบตาเพื่อไล่ความรู้สึกและหยาดน้ำตาออกไป เธอจะอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องเข้มแข็ง เพราะสถานะของเธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขาทั้งนั้น
เวลาผ่านล่วงเลยไปจนถึงเวลาตีหนึ่งกว่าๆร่างของแพรดาวกำลังหลับตาพริ้มภายในห้องนอนส่วนตัวที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนอ่อนสบายตา ร่างบางที่หลับไม่รู้ชะตากรรมเลยว่ากำลังมีใครคนหนึ่งเข้ามาในห้องของเธอเพื่อจ้องจะรังแกเธออยู่ตลอด
ร่างสูงของเวลตันกวาดสายตามองคนตัวเล็กที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงกว้างพร้อมด้วยชุดนอนตัวบางที่เธอชอบใส่ประจำ
รอยยิ้มร้ายฉายขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เขาพึงพอใจกับคนตัวเล็กนี้อย่างมาก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรเขาก็รู้สึกชอบและพอใจเธออยู่เสมอเพียงแต่เขาไม่แสดงออกมาก็เท่านั้นแถมยังพูดจาถากถางให้เธอเสียใจอีกด้วย
เวลตันเดินไปยังเตียงนอนก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆแพรดาว มือหนาดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้แน่นตามด้วยใบหน้าคมที่ซุกสูดดมกลิ่นกายหอมหวานจากเธออย่างโหยหา
ริมฝีปากร้ายไล่จูบที่ใบหน้าหวานและไล้ต่ำลงมาที่ซอกคอขาวของเธอก่อนจะออกแรงดูดเม้มจนเกิดรอยแดง กลิ่นแอลกอฮอล์และควันบุหรี่คละคลุ้งอยู่ในร่างกายของเขาเนื่องจากเขาไปทานข้าวกับลูกค้าคนสวยมา ซึ่งแน่นอนว่าลูกค้าคนนั้นชื่นชอบและอยากได้ตัวเขาอย่างมาก แต่เวลตันเองไม่ได้เล่นด้วยแถมยังปลีกตัวออกมาก่อนเวลาอีก
เพราะเขาอยากกอด อยากฟัดคนตัวเล็กนี้จนจะขาดใจ
"อือออ" เสียงเล็กเอ่ยคลอเมื่อรู้สึกถูกรบกวนทั้งที่ตายังหลิบสนิท
"ตื่นเถอะแพรดาว" เสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่าขณะที่ยังจูบซับไปตามเนื้อเนียนของเธอไม่หยุดหย่อน
"อือ..." แพรดาวค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อร่ายกายของเธอถูกพันธนาการโดยริมฝีปากของเขาทั้งหมด
คนตัวเล็กชะงักเมื่อคนตัวโตพรมจูบที่ร่างกายของเธอแถมยังถอดกางเกงนอนของเธอออกไปตอนไหนไม่รู้
"...พะพี่เวล!"
"ฉันอยาก" ประโยคนั้นทำเอาแพรดาวเบี่ยงตัวออกและจับใบหน้าหล่อเหลาให้ออกห่าง
"ไหนบอกว่าจะไม่มาไงคะ"
"ก็อยากไง" แพรดาวถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ ที่เขามาหาเธอเพียงเพราะว่าอยากจะร่วมรักกับเธอเพียงเท่านั้น
"พี่เวลไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวแพรเตรียมน้ำอุ่นให้" ร่างบางเอ่ยเจรจาพรางดึงมือหนาให้ออกจากร่างกายเธอ
แพรดาวลุกขึ้นจากเตียงหวังจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้คนตัวโตได้แช่เพื่อที่จะได้คลายกล้ามเนื้อและนอนหลับสบาย เธอจะทำมันเป็นประจำหลังเลิกงานมาเหนื่อยๆ หากวันไหนเธอทำอาหารเย็นเสร็จไวเธอก็จะเข้าไปนวดผ่อนคลายให้เขาเพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้าจากงานที่บริษัท
แต่ไม่ทันที่แพรดาวจะเดินออกไปได้ถึงสองก้าวมือหนาของเวลตันก็คว้าหมับที่เอวบางไว้ก่อนจะดึงให้เธอนอนลงบนเตียงดังเดิม
"ไม่เอา ไม่ให้ไป" เสียงเข้มเอ่ยแนบชิดแก้มใสอย่างเอาแต่ใจ เขาต้องการให้เธออยู่กับเขาตรงนี้ไม่ไปไหน
"ไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะแล้วก็มานอน ดึกแล้วนะคะ" แพรดาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อใบหน้าคมซบลงที่ไหล่มนของเธออย่างเอาใจ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงหวั่นไหวและใจอ่อนยวบเหลวเป็นน้ำไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอรู้ดีว่าเขาเมาและอยากทำเรื่องอย่างว่าถึงได้ออดอ้อนเธอแบบนี้
"ไม่ไป จะเอาก่อน จะเอาเท่านั้น" คนตัวโตยังคงเอาแต่ใจมือหนากอดเอวบางเอาไว้แน่นก่อนจะกดริมฝีปากลงที่ซอกคอขาวแรงๆ
"พี่เวลคะ อื้อ!" ไม่ทันที่แพรดาวจะเอ่ยห้ามริมฝีปากร้ายก็บดลงมาทาบทับริมฝีปากของเธอ คำพูดถูกดูดกลืนหายใจเปลี่ยนเป็นลิ้นร้ายที่เข้ามากวาดชิมความหวานจากโพรงปากเธอ
"ฉัน...ไม่ไหวแล้ว"
- Writer
