Chapter 5 - ผิดสัญญา NC18++

2779 Words

- 5 - ณ บ้านหลังใหญ่สุดหรูราคานับร้อยล้านที่ถูกตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ราคาแสนแพง ด้านนอกเป็นสวนดอกไม้และต้นไม้หลากหลายพันธุ์ ทางด้านหลังจะเป็นสระว่ายน้ำขนาดกลางเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจในวันหยุด รถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ คนในรถลงจากรถและรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านด้วยความรีบร้อนเนื่องจากเธอมาสายมากกว่าเวลานัดสิบนาทีแล้ว แพรดาวทำงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียนที่มหาวิทยาลัยลำพังค่าใช้จ่ายรายเดือนที่พี่สาวของเธอส่งมาให้ใช้นั้นเพียงพอและอยู่ได้อย่างสบาย แต่ด้วยสัญญาที่เธอได้ตกลงไว้กับเวลตันทำให้เธอต้องหางานพิเศษทำเพราะต้องจ่ายให้เขามากถึงสี่หมื่นต่อเดือน แต่ในเดือนนี้เธอได้รับค่าใช้จ่ายรายเดือนช้ากว่าปกติสองวันเพราะพี่สาวของเธอกำลังยุ่งกับงานที่อู่อีกทั้งยังเป็นช่วงวันหยุดทำให้ธนาคารล่าช้า มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ สองขาเรียวรีบวิ่งเข้าไปด้านในอย่างร้อนลน มือเล็กกอดกระเป๋าผ้าของตัวเองเอาไว้แน่นและเร่งฝีเท่าให้เร็วที่สุด แต่ทว่า... ตุ้บ! ปึก! ร่างบางสะดุดขาตัวเองทำให้เธอล้มลงจนหัวเข่ากระแทกลงกับพื้นอย่างแรง เลือดที่แดงสดไหลออกมาพร้อมกับแผลถลอกตามขาเนียนของเธอ "อึก...ซุ่มซ่ามจริงๆเลยยัยแพร" แพรดาวบ่นอุบกับตัวเอง เธอลุกขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะฝืนทนความเจ็บปวดเดินเข้าไปด้านในต่อไป ร่างบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งเดินไปถึงด้านในตัวบ้านสำเร็จ เมื่อเธอมองไปรอบๆก็พบกับชายร่างสูงกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาราคาแพงที่ตั้งอยู่กลางบ้าน มือข้างซ้ายถือแก้ววิสกี้ส่วนอีกข้างก็คีบบุหรี่ไว้อย่างใจเย็น ขาเรียวเดินเข้าไปหาคนตัวโตด้วยความรู้สึกผิด เธอลืมความเจ็บปวดจากการหกล้มเมื่อครู่ไปอย่างปลิดทิ้งเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่งเรียบแต่แข็งกร้าวซึ่งยากที่เธอจะรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้ "แพรขอโทษนะคะที่มาช้า ขอโทษจริงๆค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขอโทษพัลวันเธอโค้งศีรษะลงอย่างรู้สึกผิด สายตาคมมองไปที่หัวเข่าของเด็กสาวที่มีเลือดไหลอยู่นิ่งๆก่อนจะเคลื่อนสายตาช้อนมองร่างบางตรงหน้าราวกับจะกลืนกิน หญิงสาวสวมเสื้อยืดธรรมดาใส่ทับภายใต้กระโปรงสีฟ้าหวานที่สูงเหนือเข่าเล็กน้อย กระเป๋าผ้าที่มีหนังสือเรียนและชุดทำงานที่เธอเพิ่งจะเปลี่ยนก่อนจะเดินทางมาหาเขา มองรวมๆแล้วกลับทำให้คนตัวโตยิ้มหยันขึ้นมา เขาได้ตามสืบเรื่องของเธอก็ได้รู้ว่าเธอทำงานพิเศษเพื่อหาเงินมาจ่ายเขาทุกๆเดือน และวันนี้เป็นเดือนแรกที่เธอจะเริ่มจ่ายเขา แต่เธอดันหามันมาไม่ได้นี่สิ... "เธอผิดสัญญาและยังมาช้าอีก" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำเอาร่างบางสะดุ้งและก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสู้สายตา "ขอโทษจริงๆค่ะ" เธอไม่มีอะไรจะแก้ตัวเพราะเธอผิดสัญญาและมาช้าตามที่เขาบอกจริงๆ "งั้นก็ช่วยไม่ได้..." ร่างสูงเหยีดกายและค่อยๆเดินไปหาร่างบางช้าๆ ร่างบางสั่นเทาเมื่อคนตัวโตกำลังสาวเท้าก้าวเข้ามาหาเธอทีละก้าว พร้อมด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบตึงกำลังมองเธอยากที่จะคาดเดา "...เธอต้องชดใช้มัน" "พะแพร...แพรขาดเงินอีกแค่หนึ่งหมื่นเท่านั้น ขอเวลาแค่สองวันนะคะคุณเวลตัน แพรจะหามาให้" "เธอคงอ่านสัญญาไม่ละเอียดสินะ..." ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองคนตัวโตด้วยความสงสัย เธอเองก็พอจะจำเนื้อหาในสัญญาได้ว่ามีเงื่อนไขอย่างไรบ้าง "...ย่อหน้าสุดท้ายมันเขียนไว้ว่า ถ้าเธอผิดสัญญา หรือไม่นำเงินมาจ่ายได้ตรงตามกำหนด ฉันสามารถทำอะไรเธอก็ได้" "แต่คุณบอกว่าจะคิดดอกเบี้ยไม่ใช่หรอคะ!" แพรดาวเอ่ยออกไปทันควัน "แต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้น" "ละ แล้ว...แล้วคุณจะให้แพรชดใช้อะไร" เท้าเล็กก้าวถอยเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตื่นกลัวกับคนตรงหน้า เธอไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าลูกหนี้อย่างเธอจะต่อรองอะไรกับมาเฟียที่มีอิทธิพลอย่างเขาได้ "ด้วยตัวเธอ" "!!!" คนตัวเล็กหันหลังเพื่อวิ่งหนี ที่แห่งนี้อันตรายสำหรับเธอเกินไป เธอผิดเองที่ไว้ใจและกล้าเข้ามาในถ้ำเสือของเขา! หมับ! "คุณหลอกแพร! แพรบอกกับคุณไว้ชัดเจนแล้วว่าแพรจะไม่ทำเรื่องแบบนั้น!" มือหนาคว้าร่างบางเอาไว้ทำให้เธอพยายามเบี่ยงตัวออก ใบหน้าหวานสั่นระริกแต่ก็ยังปรับอารมณ์ความตื่นกลัวและเผชิญหน้าพูดคุยกับเขาต่อ "ฉันหลอกเธอ? หึ! ในสัญญาก็เขียนอยู่" "แต่แพรบอกไว้ชัดเจนแล้วนะคะ! แล้วที่คุยกันทางโทรศัพท์คุณบอกแพรว่าจะคิดดอกเบี้ย ไม่ใช่มาทำเรื่องแบบนี้!" "เธออ่านสัญญาไม่ละเอียดแล้วมาโทษฉันงั้นหรอ" "ก็แพรไม่คิดว่าคุณจะเล่นสกปรกแบบนี้ไง!!" เสียงเล็กตะหวาดออกไปพรางแกะมือเหนียวของคนตัวโตออก "สกปรกงั้นหรอ" "แพรไม่คิดเลยว่าคนอย่างคุณจะเลวได้ขนาดนี้!" "แพรดาว!!" พลั่ก! เวลตันผลักร่างของแพรดาวให้ล้มลงกับพื้น ใบหน้าหวานเบ้หน้าด้วยความเจ็บเมื่อหัวเข่าที่เป็นแผลก่อนหน้ากระแทกกับพื้นอีกครั้ง "อึก...ฮึก..." ร่างบางลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล เธอกำลังหาหนทางหนีออกจากนรกแห่งนี้ แม้ว่าความเจ็บจะทำให้เธอหาทางรอดได้อย่างยากลำบากแต่ยังไงเธอก็ต้องหนีออกไปให้ได้! หมับ! "กรี๊ดดดด ปล่อยนะ!" ร่างบางลอยหวือกับพื้นเมื่ิเธอถูกพาดที่บ่าแกร่งของเวลตัน "เธอจะได้รู้ว่าฉันเลวได้มากกว่าที่เธอคิด!" เวลตันพาแพรดาวขึ้นไปด้านบนที่ห้องนอนส่วนตัวของเขา ประตูห้องถูกเปิดออกก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปในด้านใน แขนแกร่งเหวี่ยงร่างของแพรดาวลงบนเตียงจนคนตัวเล็กงอตัวด้วยความจุก "อึก!" มือเล็กกอบกุมที่ท้องตัวเองเมื่อเธอถูกเหวี่ยงลงมาอย่างแรง แควก!! "กรี๊ดดดด!" เสียงร้องกรีดร้องเมื่อมือร้ายฉีกทึ้งเสื้อของเธอออกจนขาดวิ่น มือหนาดึงขาเรียวไว้ก่อนจะลากเธอให้มาประชิดที่ตัวของเขา ใบหน้าคมซุกลงที่ซอกคอขาวของเธอก่อนจะดูดเม้มทำรอยเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ "อื้ออ! จะเจ็บ! ออกไปนะ!" มือเล็กพยายามผลักไสคนตัวโตให้ออกไปแต่กลับถูกรวบตึงข้อมือไว้เหนือหัว มือหนาถกเสื้อขาดๆของเธอขึ้นเผยให้เห็นหน้าอกใต้บราเซียที่ที่เต่งตึงอยู่ด้านใน "ได้เอากับใครมาบ้างรึเปล่า" คนตัวโตถามเมื่อทอดมองที่เรือนร่างขาวเนียนของเธออย่างพอใจ ในคืนนั้นที่โรงแรมที่เขาและเธอได้มีความสัมพันธ์กันเขารู้ดีว่านั่นเป็นครั้งแรกของเธอ และครั้งนี้เขาก็อยากจะครอบครองเธอเช่นกัน "ปล่อยนะ! หยุดทำบ้าๆสักที คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง!!" คนตัวเล็กตะคอกกลับไปอย่างเหลืออด น้ำตาไหลอาบข้างแก้ม แม้ว่าจะกลัวเขามากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ยอมให้เขามารังแกเธอได้อีก! แควก!! คนตัวโตไม่สนกับคำพูดลอยๆของเธอมือร้ายจัดการฉีกทึ้งกระโปรงของเธอออกให้พ้นทาง เมื่อเห็นเรือนร่างขาวใสของเธอคนตัวโตก็จัดการถอดชั้นในของเธอออก สิ่งสวยความงามตรงหน้าทำให้เขายกยิ้มอย่างพอใจ "ฮึก ปะปล่อยนะ!" เวลตันยิ้มหยันเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างของเขาเอาแต่ผลักไส แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่ายังไงก็หนีไม่พ้น แต่เธอยังยังอ้อนวอนในสิ่งที่เขาไม่คิดจะทำ ความดื้อดึงและความพยศในตัวเธอทำให้ไฟอารมณ์ของเวลตันเดือดพล่าน ฤทธิ์แอลกอฮอล์และสัญชาตญาณของสัตว์ป่าดิบเถื่อนเมื่อเห็นเรือนร่างยั่วยวนตรงหน้ามีใครบางที่จะโง่และยอมปล่อยเหยื่อตัวเล็กตัวนี้ไป "แค่รับข้อเสนอของฉันเงินสักบาทเธอก็ไม่ต้องจ่าย" เสียงเข้มเอ่ยแหบพร่าที่ข้างแก้มใส คนตัวเล็กเบี่ยงออกอย่างนึกรังเกียจ ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอบ้าๆนั่นมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนขายตัว! "หยุดนะ! คุณอดอยากถึงขนาดบังคับขืนใจคนอื่นเลยหรอ! มาเฟียอย่างคุณจะมาสนใจแพรทำไม คุณมีผู้หญิงมากมายแล้วทำไมก็เอาแพรไปเกี่ยวด้วย!" "หลงตัวเองเกินไปรึเปล่าแพรดาว" "อ๊ะ!" แพรดาวเบ้หน้าเมื่อถูกมือหนาบีบกรามเล็กอย่างแรง "คิดว่าฉันสนใจเธอขนาดนั้นเลยรึไง" "แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม! คุณคิดจะเอาคืนพี่สาวแพรแล้วมาลงที่แพรใช่ไหม!" แพรดาวคิดหาเหตุผลอย่างอื่นไม่ได้เลย หากว่าเขาไม่ได้คิดพิศวาสในตัวเธอแล้วทำไมถึงได้ทำแบบนี้ มันก็คงไม่พ้นเรื่องแก้แค้น ตัวเธอก็คงจะเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมบ้าๆของเขาก็เพียงเท่านั้น "แล้วแต่เธอจะคิด" หมับ! "อื้อออ!!" คนตัวเล็กประท้วงขึ้นเมื่ิคนตัวโตฉกชิมริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วง ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวพยายามผลักอกแกร่งออก สัมผัสหยาบช้าและการกระทำน่ารังเกียจทำให้เธออยากจะออกไปในพ้นในนรกขุมนี้! แต่ไม่ว่าจะพยายามมากเท่าไหร่แรงอันน้อยนิดของเธอก็สู้แรงของเขาไม่ได้เลย ร่างกำยำบดเบียดเข้ามาจนกระทั่งร่างของทั้งสองแนบชิดกัน ไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อเชิ้ตของเจาถูกถอดไปเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีหน้าอกของเธอก็เสียดสีที่เนื้อของเขาเสียแล้ว "อยากรู้ไหมว่าลีลาของไอ้คนเลวคนนี้มันจะเด็ดแค่ไหน" พรึ่บ! สวบ! "กรี๊ดดดดดด!" ร่างเล็กกรีดร้องเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดใส่เข้ามาที่โพรงสวาทของเธออย่างรุนแรง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องเมื่อบริเวณกลางกายของเธอฉีกขาด คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความเจ็บแสบที่บริเวณนั้นอย่างมาก แต่เธอไม่สามารถทำอะไรกับคนใจร้ายคนนี้ได้เลย พั่บๆๆๆๆๆ "อึก! จะเจ็บ!!" แพรดาวเอ่ยปานจะขาดใจเมื่อคนบนร่างส่งแรงกระแทกกระทั้นอย่างหนัก ร่างกายของเธอสั่นคลอนไปตามแรง "ฮืออ ฉันเจ็บ! พอได้แล้วฮึก!" คนเล็กตะคอกออกมาอย่าเหลือทน เธอเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว พั่บๆๆๆๆๆ แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนกลับยิ่งยุ เวลตันออกแรงกระแทกส่งเข้าไปอีกครั้ง ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด มือเล็กกำจิกผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความรู้สึกภายใต้หยาดน้ำตาที่ไหลรินอย่างหนัก "ค่าตัวเธอแพงเหมือนกันนะ ตั้งสามแสน" เสียงเข้มเอ่ยและมองคนใต้ร่างด้วยสีหน้าเย้ยหยัน ไม่ว่าเธอจะพยศแค่ไหนก็สู้แรงของเขาไม่ได้ หากว่าเขาอยากจะได้อะไรเขาก็ต้องได้มันมา ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม แพรดาวเป็นคนแรกที่เขาต้องใช้กำลังบังคับเธอแบบนี้ แต่เธอเป็นคนจุดไฟในตัวของเขาเอง หากเธอไม่ดื้อดึง และพยศที่จะเอาชนะเขา เขาก็จะไม่ทำแบบนี้ การเป็นผู้หญิงของเขามันน่ารังเกียจมากนักรึยังไงเขาก็ได้แต่สงสัย มีผู้หญิงมากมายที่อยากจะยืนอยู่ในจุดนี้ เขาสามารถดูแลเธอได้สบาย ขอเพียงแค่เธอตอบแทนด้วยร่างกายของเธอและทำให้เขาพอใจก็เท่านั้น แต่ถ้าหากว่าเขาเบื่อหรืออยากจะจบเขาก็จะปล่อยเธอไปและให้เงินไปตั้งตัวอย่างดี แต่แพรดาวกลับปฏิเสธและทำท่าเหมือนรังเกียจราวกับเขาเป็นสัตว์แปลกประหลาด แถมยังกล้าต่อรองขอร้องในสิ่งที่ไม่ควรทำ "ฮึก คุณมันเลว เลวที่สุด! อื้อ!!" ริมฝีปากร้ายปิดปากของเธอลงคำพูดหรือถ้อยคำที่เขาอยากจะได้คิดจากปากเธอมีเพียงแค่เสียงครางและเสียงร้องเรียกชื่อเขาเท่านั้น มือหนาบีบเคล้นหน้าอกอวบที่ดีดเด้งเต่งตึงจนเกิดรอยแดง เขาอยากจะกลืนกินร่างตัวน้อยของเธอเสียให้หมดไม่ให้หลงเหลือ กลิ่นกายหอมหวานและร่างกายขาวเนียนของเธอทำให้เขาพึงพอใจในการเป็นเจ้าของครั้งนี้ เวลตันยังคงทำหน้าที่บนเตียงอย่างไม่หยุดหย่อน สะโพกหนาสอบเข้ากับร่างกายคนตัวเล็กพอดิบพอดี สายตาคาไล้มองที่ใบหน้าหวานอย่างพอใจ เมื่อมองใกล้ๆกลับเป็นต้องหลงใหลราวกับโดนมนต์สะกด ใบหน้าหวานกับร่างกายเล็กของเธอสวยงามราวกับหญิงสาวในวรรณคดีเมื่อพิจารณาจากพี่สาวของเธอแล้วหน้าตาก็คลับคล้ายกันอยู่พอควร แต่ว่าแต่ละคนก็มีเสน่ห์ที่แตกต่างไปกัน คนพี่เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว และน่าค้นหา แต่คนน้องดูอ่อนแอ ราวกับเด็กน้อย เพียงแค่เธอเอ่ยร้องขอก็สามารถทำให้ชายทุกคนยอมทำตามคำพูดหวานๆของเธอได้แล้ว แต่กลับไม่ใช่กลับเขาที่ชื่อเวลตัน ยิ่งเธออ่อนแอเขาก็ยิ่งอยากจะรังแกเธอ แต่หากเธอพยศเขาก็จะกำราบให้อยู่หมัด "เรียกฉันเหมือนที่เธอเคยเรียกสิแพรดาว..." "...เรียกฉันว่าพี่ และแทนตัวเองว่าแพร" "ฮึก! ไม่!!" คนตัวเล็กตอบกลับอย่างดื้อดึงก่อนจะหันหน้าหนีทำให้เวลตันเด้งสะโพกสวนไปจนใบหน้าหวานแหยแก "เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธฉันด้วยหรอแพรดาว!" "อึก จะเจ็บ...เบาหน่อยได้ไหม" แพรดาวเอ่ยขอเมื่อคนตัวโตยังคงกระแทกเข้ามาไม่หยุดยั้ง พั่บๆๆๆๆๆ มือหนาจับขาเรียวให้แยกออกกว้างและพาดที่บ่าแกร่งของเขาก่อนจะออกแรงส่งแก่นกายเข้าไปจนสุด "อ่าาา ไหนเรียกฉันซิ" "อึก...มะไม่!" "เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธอยังต้องชดใช้ฉันอยู่" "แพรจะชดใช้ให้ แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้!" "ถ้าไม่ทำเธอแล้วจะให้ฉันไปทำใคร..." "...เพื่อนเธองั้นหรอ" "ละ หลิน..." คนตัวเล็กเงยหน้ามองด้วยความตื่นกลัวเมื่อพูดถึงชื่ิอเพื่อนเธอ แค่เธอมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้มันก็มากพอแล้ว เธอจะไม่ยอมให้เพื่อนของเธอต้องมาโดนแบบนี้แน่ๆ "ให้ฉันทำเพื่อนเธอแทนดีไหมล่ะ" "ฮึก ยะอย่า..." เวลตันยกยิ้มเมื่อได้รับคำตอบตามที่คาดไว้ คนอย่างเธอคงไม่ยอมให้เพื่อนรักมาเจอแบบนี้แน่นอน เขาเดาทางเธอออกทุกอย่างความคิดความอ่านของเธอเขาสามารถรับรู้ได้หมด คนหัวอ่อนอย่างเธอไม่สามารถซ่อนความรู้สึกได้เก่งเท่าเขา เขาเจอมาหมดแล้วไม่ว่าจะผู้หญิงกี่คนเขาก็ล่วงรู้ว่าเธอต้องการหรือคิดอะไร "ไม่ให้ฉันทำเพื่อนเธอแล้วให้ทำใครดีล่ะ พี่สาวเธอดีไหม" "ฮึก อย่าทำพี่เพลง อย่ายุ่งกับคนรอบตัวแพร! ฮึกฮืออ แพรยอมแล้วฮึก แพรยอมแล้ว" "เธอพูดมันเองนะ รับมือให้ดีแล้วกัน!" พั่บๆๆๆๆๆ "ฮึกฮืออ เจ็บ! แพรเจ็บ!!" "อ่า เงินสามแสนกับตัวเธอฉันจะต้องทำมันกี่ครั้งนะ?" "ฮึกฮือออ" แพรดาวร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอได้นอนยอมรับชะตากรรมอย่างเลี่ยงไม่ได้ จากเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้แพรดาวต้องตกไปอยู่ในสถานะผู้หญิงของเขาเนื่องจากเธอไม่ต้องการให้คนรอบตัวเธอต้องเดือดร้อยเพราะเธอ และแล้วความสัมพันธ์ของเธอและเวลตันก็กลับล่วงเลยมามากถึงสามปี แพรดาวต้องอยู่ในสถานะคู่ขาหรือคู่นอนของเขาไปโดยปริยาย วันเวลาผ่านไปทำให้ความรู้สึกและความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอกลับเปลี่ยนไปที่ละนิด จนที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่แท้จริงนั้นมันคืออะไร...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more