When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ตอนที่12 ไม่เคยหลบตาใคร “อย่ามัวแต่ร้องรีบแต่งตัว” ไมเคิลที่ลมหายใจยังไม่เป็นปกติเร่งเร้าคนร่ำไห้ ทั้งที่เขาจะทิ้งเธอไปเลยก็ยังได้ “แสนแสบ” “ฮือ...” “ร้องทำไมวะมันเจ็บขนาดนั้นเลยหรือไง!” “ฮึก... นายมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้ล่ะ” “ก็เธอ...แม่ง!เลิกร้อง!” “ฮึก..ฮือ..” “จะกลับมั้ยหรือจะรอให้ใครมาเห็นสภาพเหมือนโดนรุมโทรม?” “ฉันจะกลับยังไง” ไมเคิลเหวี่ยงสายตามองเธอขวางแข็งก่อนจะถอดเสื้อทั้งสองชั้นออกและยื่นเสื้อยืดสีดำให้เธอเอาไปสวม “กางเกงในถ้าไม่เก็บก็รอให้พ่อเธอมาเจอแล้วกัน” คนที่เหลือเพียงกางเกงยีนส์เปื้อนฝุ่นเอื้อมไปหยิบสมาร์ทโฟนด้านหลังหญิงสาวเพื่อโทรหาแม็กซ์เวล “มึงขับรถมาหากูที่ห้องเก็บของหลังยิม ไม่ต้องถามมาเร็ว ๆ เลย” เขาหันกลับมาหาคนที่เอาแต่ร้องไห้อีกครั้งก่อนจะถอนหายใจที่เห็นสภาพเธอเป็นแบบนี้... อยู่ ๆ มือก็ยกขึ้นสางเส้นผมที่ไม่เป็นทรงให้เธอพร้อมปัดเนื้อตัวที่เ