"อยากเอาก็เอา ไม่อยากเอาก็ไม่เอา"
1322 Words
ตอนที่9 “อยากก็เอา ไม่อยากก็ไม่เอา”
“ขอโทษแสนด้วยนะที่รบกวน แต่พี่ลืมทางไปบ้านเราจริง ๆ”
“รบกวนอะไรคะ พี่หมออุตส่าห์มาเยี่ยมแม่แสนนะ” หมอเปรมเป็นเพื่อนของพี่ชายเธอ เพราะไปเรียนเมืองนอกถึงสองปีทำให้เขาลืมทางมาบ้านของเพื่อนสนิทราวกับไม่เคยมาเลย
“หมอเปรมย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แม่ผมบ่นแย่เลยไป ๆ มา ๆ แกว่าค่าเครื่องแพง”
“เงินเดือนตั้งหลายแสนยังงกอีก”
“แสนดี!” หญิงสาวเม้มปากเงียบเมื่อถูกแม่ตวาด
“ยังแสบเหมือนเดิมเลยสิเรา”
“ไม่ได้แสบสักหน่อย”
“แล้ววันนี้หมอเปรมจะไปไหนอีกหรือเปล่าล่ะ แม่ให้แม่บ้านทำแกงจืดสาหร่ายไว้ด้วย”
“ผมต้องไปรับนานาที่สนามบินน่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเอาใส่กล่องไปกินเนอะ หมอเปรมรอแม่แป๊บนึงนะ” พอคนเป็นแม่ลุกไปแสนดีก็ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบถามเรื่องแฟนสาวของเขา
“ยังคบกับพี่นานาอยู่อีกเหรอคะ”
“ทำไม พี่กับนานาดูไม่น่าคบกันนานเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็พี่สองคนทะเลาะกันบ่อยม๊ากก เดี๋ยวนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้วใช่มั้ยคะ” ชายหนุ่มมองเธอนิ่งค้างเกือบนาที เขารู้สึกว่าแววตาซุกซนของเธอไม่เคยเปลี่ยนไปจากวัยเด็กเลย
“ได้แล้วนะหมอเปรม ยัยแสนไปกวนอะไรพี่เขาน่ะ”
“เปล่าสักหน่อยค่ะ”
“โตแล้วยังทำนิสัยเหมือนเด็กไม่มีเปลี่ยน”
“แม่อ่า... แสนยังเด็กอยู่นะ” เธอย้ายไปกอดอ้อนคนเป็นแม่ก่อนจะแบมือไปขอเงินหน้าระรื่น
เพี๊ยะ!
“แม่คะ...”
“เที่ยวเก่ง ให้เดือนละห้าหมื่นยังไม่พอ”
“ต่อไปนี้แสนจะประหยัดแล้วค่ะ”
“ไม่ให้แล้ว ของเดือนนี้เต็มโควต้าแล้ว” อุษาแกล้งบ่นแต่อีกเดี๋ยวสักพักถึงจะโอนเงินเข้าบัญชีลูกสาว หมอเปรมที่เดินตามแสนดีออกมาที่รถอยู่ ๆ ก็เรียกเธอไว้
“แสนดี”
“คะ?”
“เอาเงินที่พี่ไปก็ได้นะถ้าไม่พอใช้จริง ๆ”
“พี่หมอเปรม! แสนแค่หยอกแม่เล่นค่ะ ถึงแม่ไม่ให้เดี๋ยวแสนก็ไม่ขอพี่หมออยู่ดี”
“อ้าว พี่นึกว่าเราช็อตจริง ๆ สมัยเรียนพี่กับไอ้หมอก็เป็นบ่อย ๆ”
“ก็พวกพี่ติดเหล้ากันนี่คะ แสนไม่ได้ติดเงินเลยเหลือ ไปแล้วนะคะบ่ายมีเรียน” เธอยิ้มให้เพื่อนของพี่ชายจนตาหยีก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ และขับนำหน้าเขาออกมา
14.00น.
“แสนดี” เธอหันไปยังที่นั่งที่อยู่เยื้องกันเล็กน้อยก็เจอเข้ากับพลอยใสและกลุ่มเพื่อน เธอเลิกคิ้วขึ้นแทนคำถามว่าเรียกทำไมเพราะข้างหน้าอาจารย์กำลังสอนอยู่
“อ่านแชทหน่อย” แสนดีหยิบสมาร์ทโฟนที่ปิดแจ้งเตือนไว้ขึ้นมาเปิดอ่านเรียวคิ้วสวยขมวดชนกันมุ่น เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พลอยใสชวน
.....
ถึงห้องชายหนุ่มก็นอนชดเชยตอนกลางคืนที่ได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมง พอตื่นก็อาบน้ำแล้วกินอาหารที่ฝากแม็กซ์เวลเอาขึ้นมาให้ในสภาพที่พันเพียงผ้าเช็ดตัว
“พอ ๆ กับไอ้เจเลอร์ ไอ้นั่นไปหาเมียทีไรตัวลายทุกที”
“กูไม่ได้ไปหาเมียอย่างมันหรอก” เขาแย้งทั้งที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก
“ระวังติดใจอย่างที่เพื่อนมึงเป็นนะ ตอนแรกก็บอกไม่เอา”
“อยากก็เอา ไม่อยากก็ไม่เอา”
“แสนดีจะง่ายขนาดนั้นเลย?” ไมเคิลกลืนข้าวในปากก่อนจะตอบหน้าตาเฉย
“ไม่ยอมก็ฉุด กูชอบความเจ็บปวด”
“เค้าชอบกับมึงหรือเปล่า”
“ไม่สน”
“มึงก็อย่าบ้าพลังให้มาก คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะทนมึงไหว”
“ก็ไม่เห็นมีใครตาย” เมื่ออิ่มก็ดันกล่องข้าวออกห่าง หลังดื่มน้ำเสร็จก็คว้าสมาร์ทโฟนมาเลื่อนหาอะไรทำแก้เบื่อ
“หึ”
“อะไรวะ อยู่ดี ๆ ก็ขำ”
“สาวส่งนมมาให้ดู” เขาพลิกหน้าจอไปให้แม็กซ์เวลดูอย่างนึกตลก ซึ่งมันก็ดูเหมือนชินชาซะแล้ว
“พวกผู้หญิงคิดว่าอ่อยแบบนี้แล้วผู้ชายจะอยากเหรอวะ”
“บางคนก็อยาก”
“กูเห็นแล้วหมดอารมณ์”
“คืนนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านไอ้ฟอร์ดนะ” แม็กซ์เวลชะงักมองคนที่พูดเหมือนชวน เจ้าตัวเลยเหลือตาขึ้นมอง
“มีอะไร”
“คงมีแค่มึงกับกูที่ไป”
“อาจจะใช่ เพื่อนมึงมีเมียแล้วหนิ”
“ไอ้เจเลอร์มันหาเหาใส่หัวทำไมวะกูไม่เข้าใจ” ที่แม็กซ์เวลสงสัยเขาเองก็สงสัย จริงจังไปทำไมในเมื่อเอาเล่น ๆ ก็มันส์ดี
“มันหวง เดี๋ยวมันก็คงรัก” เขาพูดอย่างนึกขำ เมื่อก่อนเขายังมองไม่ออกเลยว่าเย็นชาอย่างเจเลอร์จะรักใครเป็น แต่มันก็เสือกจะมีเมียก่อนพวกแล้วล่ะ
.....
21.00 น.
แสนดีลงจากรถแววตาแพรวพราวเมื่อพลอยใสจอดรถที่หน้าบ้านขนาดใหญ่โตที่ห่างจากบ้านหลังอื่นพอสมควร เสียงเพลง เสียงคนละเล่นเฮฮา และไฟหลากสีที่ส่องขึ้นฟ้าบอกว่าที่นี่คือที่ ๆ เที่ยวของคืนนี้
“ถ้าเป็นอ๊ะอายคงร้องกลับ”
“รายนั้นไม่ถนัดแนวนี้เท่าไหร่น่ะ” เธอหันไปบอกทับทิมที่พูดถึงคนนอนอยู่ห้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืนนี้เธอหนีเที่ยว ‘อยู่ห้องก็ช้ำใจที่จำได้ว่ามุมไหนจัดท่าไหนกันไป’
“อย่าลืมนะ เธอต้องระวังตัวให้มาก ๆ ที่นี่ป่าเถื่อนกว่าผับที่เราเคยเที่ยวหลายเท่า”
“ขนาดนั้นเลย”
“มากกว่าที่คิดนะบอกก่อน”
กลุ่มหญิงสาว และคนอื่น ๆ ทยอยเดินเข้าไปในเขตบ้านของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนักการเมืองชื่อดัง แสนดีก้มมองเดรสแขนกุดผ้าซีฟองสีเมทัลลิกโชว์รูปร่างข้างในของเธอที่มันดูเบาบางไปเมื่อเทียบกับคนในงานที่มาก่อนแล้ว
“พาใครมาด้วย”
“เพื่อนค่ะ ชื่อแสนดี”
“แสนดี...ยินดีต้อนรับนะ”
“ค่ะ” ชายหนุ่มดูน่าเกรงขามรู้สึกได้ว่าเธอเหมือนเหยื่อที่หลงมาในป่าของเขา แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เธอไม่กล้าสบตา... จ้องมาก็จ้องกลับ
“แสน นี่เฮียฟอร์ดเจ้าของบ้านและคนที่เลี้ยงพวกเราอย่างไม่อั้นในคืนนี้”
“สวัสดีค่ะ...เฮียฟอร์ด”
“อืม ตามสบาย”
“เฮียจ้องเพื่อนพลอยขนาดนี้ก็เกร็งกันพอดีค่ะ”
“ก็แค่มอง ไม่เคยเห็นหน้า” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านที่ประตูบานใหญ่ถูกปิดไว้เพราะในนั้นต้อนรับแค่คนสนิท
“ในนั้นพื้นที่ส่วนตัวของพวกเฮียเค้า”
“คนนอกก็อยู่กันที่ริมสระ แต่เราว่าสนุกกว่าข้างในเยอะเลยล่ะ ดูสิเงียบกริบเชียวข้างใน” ทับทิมพูดเสริมเพราะเห็นเธอมองตามหลังเจ้าของบ้านเหมือนสนใจ
“เมากันแล้วเหรอ ไม่รอเลย” พลอยใสตรงดิ่งไปหากลุ่มหญิงสาวสามคนที่ลงแช่ในสระน้ำด้วยชุดบิกินี่ แสนดีกวาดมองไปรอบ ๆ บ้านบางทีก็นึกหวาดระแวงขึ้นมาว่าที่นี่จะป่าเถื่อนกันถึงขั้นไหน
“แสนดีมานี่มา” ทับทิมดึงมือของเธอให้เดินตามไปกระทั่งหยุดอยู่ที่ชุดเก้าอี้ไม้สีขาว และโต๊ะที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ยี่ห้อไม่คุ้นตา หญิงสาวจัดการรินมันใส่แก้วสองใบก่อนจะหันมายื่นให้เธอ
“มาชนแก้ว”
“มาอะไรแผลง ๆ ในเหล้ามั้ยทับทิม”
“...”
- Writer
