ตอนที่ 4
1369 Words
เวลาล่วงเลยไปถึงตอนค่ำโช กาโม่และเขามานั่งดื่มกันที่บาร์ประจำ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเพื่อนแต่นั่นไม่ใช่กับเขาเลยไม่สามารถจะดื่มหนักได้เหมือนครั้งก่อน พรุ่งนี้ตอนเช้าต้องขับรถไปส่งคุณหนูที่โรงเรียนจากนั้นก็ไปทำธุระให้คุณมังกรต่อเล็กน้อย ตอนเย็นก็ไปรับคุณหนูจากครูสอนสอนพิเศษเพื่อที่จะไปสนามยิงปืนแล้วเริ่มฝึกหัด
อยากรู้จังว่าคุณหนูจะโหดเท่าพี่ชายไหม?
หลังจากดื่มไม่นานก็พากันไปลงอ่างประจำกับผู้หญิงสวยๆสักคนที่เป็นงาน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรครั้งนี้ถึงได้เลือกเด็กกว่าทุกครั้งแล้วยังปิดไฟเกือบสนิทไม่ต้องการจะเห็นหน้าหรือเรือนร่างเย้ายวนเลย เขาแค่อยากปลดปล่อยความอัดอั้นออกไปแล้วให้หมดแล้วรีเซ็ตความรู้สึกของตัวเองใหม่
สุขสมขนาดนี้ยังคิดถึงใบหน้าเด็กอวดดี!
นรกที่สุด!!
เช้าวันต่อมาขณะที่กำลังขับรถพาคุณหนูไปส่งโรงเรียนให้ทันก่อนจะหมดเวลาก็รู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตามเรามาสักพัก คุณหนูนั่งเล่นโทรศัพท์แล้วหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเงยหน้ามาสบตาเขาที่บังเอิญหันไปมอง
"ทางข้างหน้ามีซอยเล็กๆลัดไปถึงหน้าโรงเรียนได้"
"ครับคุณหนู"
"แล้ววันนี้พกปืนมารึเปล่า?"
"ครับ"
"พี่เทพก็หายไป พี่มังกรก็ไปตามหาส่วนพ่อก็ไปประชุมคงกลับดึกๆโดดเรียนสักวันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"
"คุณหนู!"
"ขับไปหาที่จัดการให้จบๆเถอะแล้วเอาไปฝากพี่มังกรสักคนจะได้รู้ว่ามันเป็นคนของใคร"
"มันอันตราย"
"หงส์ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า"
อวดดีอีกแล้วนะเด็กคนนี้!
เขาไม่อยากจะให้คุณหนูเสี่ยงมากเกินไปแต่ดูท่าแล้วมันคงจะตามติดมาเพื่อเอาตัวลูกสาวเจ้าพ่อไปแน่นอน งานนี้เห็นทีว่าจะต้องโดนลงโทษอย่างหนักเพราะพาคุณหนูเสี่ยงชีวิตมากเกินไปแต่การเอาเถอะเขาพร้อมรับทุกอย่างขอแค่เด็กที่นั่งข้างหลังปลอดภัยก็พอ
คุณหนูของเขาห้ามใจแตะต้องเด็ดขาด!!
รถคันหรูขับไปในเส้นทางที่คุ้นเคยดีและมีทางหนีทีไล่มากพอสมควรเผื่อว่าเขาพลาดท่าเสียทีสู้ไม่ไหวเด็กอวดดีจะได้หนีเอาตัวรอดอย่างปลอดภัยกลับบ้าน ทันทีที่รถจอดสนิทก็ต้องขอร้องให้คุณหนูนั่งรออยู่ภายในรถอย่างเดียวส่วนที่เหลือเขาจะรีบจัดการให้จบอย่างเร็วที่สุด
นี่มันเป็นการสู้แบบสามรุมหนึ่ง!
แฟร์มาก!!!
ฝีมือลูกน้องระดับทั่วไปไม่มีทางเทียบเท่ากับบอดี้การ์ดฝีมือดีผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักแบบเขาได้หรอก ในเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่นาทีก็สามารถลากมันมาได้หนึ่งคนส่วนที่เหลือขับรถหนีไปก่อน เขามัดมืดมัดเท้าปิดปากไม่ให้ส่งเสียงแล้วยัดมันเข้าไปที่กระโปรงหลังรถ
"เช็ดหน้าสิเหงื่อออกเยอะเลย"
"ขอบคุณครับ"
"หงส์เบื่อบ้านยังไม่อยากกลับเลย ไม่มีอะไรสนุกๆแนะนำบ้างเหรอ?"
"เราเอามันไปเก็บไว้แล้วค่อยออกมาก็ได้ครับ คุณหนูอยากจะไปที่ไหนต่อล่ะหรือเราจะเริ่มหัดยิงปืนเลยก็ได้นะ ไหนๆก็โดดเรียนตั้งวันหนึ่ง"
"หงส์มีที่หนึ่งที่อยากไป"
"ครับ" เขามองผ่านกระจกแล้วยิ้มกว้างขณะที่ซับเหงื่อที่ซึมออกมา คุณหนูของเขาอารมณ์ดีขึ้นมากกว่าในทีแรกก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นราวกับว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนไม่ได้เกิดเหตุปะทะกับใคร
คงเจอเหตุการณ์แบบนี้จนชินแล้วสินะ
เป็นห่วงจัง!
ริมฝีปากบางขยับร้องเพลงแผ่วเบาแต่กลับน่ารักน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน นี่ถ้าหากว่าไม่ได้เป็นลูกสาวเจ้าพ่อคงจะได้ใช้ชีวิตแบบเด็กธรรมดาทั่วไปไม่ต้องเสี่ยงตายทุกวันแบบนี้หรอก
คุณหนูไม่ได้มีท่าทีตกใจในเรื่องที่เกิดขึ้นเลยแต่นั่นยังไม่น่าแปลกใจเท่ากับอาการนิ่งเฉยคล้ายว่าไม่รู้สึกอะไรเมื่อพูดถึงพี่ชายทั้งสองคนที่กำลังตกอยู่ในอันตราย และยังไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองคนนั้นจะมีชีวิตกลับมารึเปล่า
คุณเทพหายตัวไป
คุณมังกรก็เข้าเขตศัตรู
คุณท่านประชุมงานด่วนกับมาเฟีย
เขาไม่เคยเห็นคุณหนูในช่วงเวลาส่วนตัวกับครอบครัวเลยไม่รู้ว่าเนื้อแท้เป็นคนยังไงกันแน่ ปรกติเธอก็เหมือนเด็กทั่วไปแม้ความสดใสร่าเริงจะหลงเหลือน้อยมากและแววตากลมคล้ายว่าเบื่อโลกจะแสดงออกบ่อยครั้ง ก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่คุณหนูก็อยู่เมืองนอกมาโดยตลอดและเขายังไม่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงได้ย้ายกลับมา
คุณหนูตัวน้อยเปิดเผยแต่ปกปิดทุกอย่าง
หลังจากมาถึงบ้านหลังใหญ่ก็ลากคนที่จับมาได้ให้เพื่อนเอาไปรอการเค้นคอเอาคำตอบว่ามาจากพวกไหนและต้องการอะไรกันแน่ คุณหนูเข้าไปเปลี่ยนชุดใหม่ที่น่ารักยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าตัวเลย เธอสะพายกระเป๋าหนังสีดำใบที่ใช้บ่อยมากคงจะชอบและนั่นทำให้เขาต้องรีบกลับเข้าห้องของตัวเองเพื่อหยิบกล่องของขวัญมาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วหาโอกาสดีๆให้
"เราจะไปที่ไหนครับ?"
"สุสาน"
"...สุสาน"
"หงส์มีใครบางคนต้องไปหาน่ะค่ะ เขาเป็นคนสำคัญมาก อีกอย่างแถวนั้นก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยสักนิดแต่เงียบสงบมากกว่า"
"ครับคุณหนู"
รถคันสวยแล่นไปตามเส้นทางที่บอกอย่างไม่เร่งรีบแล้วจอดในระหว่างทางเพื่อซื้อดอกไม้ ขนมและน้ำหวานก่อนจะเดินทางต่อไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงสุสานส่วนบุคคลขนาดไม่ใหญ่มาก หลุมศพมากมายเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ความเงียบสงบที่ไม่ค่อยได้สัมผัสและสายลมอ่อนพัดมากระทบผิวให้เย็นสบายแม้ว่าแดดจะจ้ามากเลยก็ตาม
"วันนี้ไม่อยู่เหรอ...เสียดายจัง"
"ใครเหรอครับ?"
"คนสำคัญน่ะค่ะ มานั่งตรงนี้สิพี่แบล็ค"
"แต่ว่านั่นมัน...ใกล้กันเกินไป"
"ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อยหัดผ่อนคลายบ้างสิ"
"ครับคุณหนู" เขาเดินไปนั่งข้างเธอด้วยความรู้สึกหวั่นใจอย่างมาก มือที่วางลงพื้นหญ้าห่างกันแค่นิดเดียวเท่านั้นและอยากจะกุมไว้เหลือเกิน ในขณะที่เขาแอบมองเด็กตัวเล็กใบหน้าสวยก็หันมาช้อนตามองแล้วริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อเผยอออกคล้ายว่าเปิดทางให้ได้บดเบียดริมฝีปากมอบจูบไป
ไม่ได้!! ต้องใจแข็งเอาไว้สิ!!
"มองแปลกๆมีอะไรรึเปล่า?"
"แค่...ไม่ชินครับ"
"ฆ่าคนมาก็เยอะแล้วอยู่ในที่ที่มีแต่คนตายเลยไม่ชินเหรอ หรือคิดว่าสักวันตัวเองจะนอนอยู่ใต้พื้นดินแบบนั้นล่ะ?"
"พี่ไม่เคยกลัวตาย"
"ก็ดีค่ะ"
"คุณหนูยื่นแขนมาหน่อยสิครับ"
"เอ๋…?"
เธอทำหน้าตาคล้ายว่างงแต่ก็น่ารักมากเหลือเกิน แขนเล็กยกขึ้นแล้วยื่นมาให้ตามที่บอก เขาหยิบเอากล่องกำมะหยี่ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วเปิดออกหยิบกำไลวงเล็กน่ารักห้อยจี้เล็กๆที่เขาเป็นคนออกแบบเองใส่ข้อมือเล็ก
"ของขวัญวันเกิดล่วงหน้าครับ"
"สวยจัง...ขอบคุณนะคะพี่แบล็ค"
"ครับคุณหนู" เขายิ้มกว้างออกมาอย่างสุดจะทนทานไหว คุณหนูยิ้มกว้างนัยน์ตาเปร่งประกายแล้วยกข้อมือตัวเองเข้ามาดูใกล้ๆ หน้าเห่อร้อนวูบวาบไปหมดเพราะเขินต่อรอยยิ้มแสนน่ารักที่นานๆทีจะได้เห็นสักครั้ง
คุณหนูน่ารักมาก
คุณหนูน่ารักที่สุด
คุณหนูของเขาน่ารักมากที่สุดในโลก!!!
- Writer
