ตอนที่ 2
1130 Words
นับตั้งแต่วันที่ได้ดูแลคุณหนูนั้นชีวิตที่เคยเสี่ยงอันตรายอยู่เป็นกิจวัตรก็คล้ายว่าหนักหนายิ่งกว่าเดิมหลายเท่าตัว คุณหนูเป็นที่หมายหัวจากหลายกลุ่มไหนจะพวกที่คิดคดทรยศหักหลังนั่นอีกนั่นทำให้ได้เห็นว่าเด็กวัยเพียงสิบสามปีมีความเก่ง เจ้าเล่ห์และเก็บรายละเอียดเก่งได้มากกว่าที่ประเมินเอาไว้ตั้งแต่ต้น
หกเดือนแล้วสินะที่ทำหน้าที่นี้
บ่นได้ไหมว่าเหนื่อย!
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วคุณหนูเดินทางไปกับคุณเทพ คุณมังกรและคุณท่านเพื่อพักผ่อนที่ต่างประเทศทำให้สามารถพักได้ในระยะเวลาสั้นๆเพียงเท่านั้น ความจริงเขาก็สมควรจะติดตามไปด้วยแต่เพราะว่าพึ่งถูกยิงที่ต้นแขนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาแม้จะเป็นแค่แผลถากๆแต่ก็เจ็บปวดเอาการเลย
"คุณแบล็คครับมีพัสดุมาส่ง"
"เอามา"
กล่องสีน้ำตาลขนาดเล็กไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืออะไรอยู่ด้านในเมื่อเป็นคนสั่งเอง ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มกว้างขณะจับคัตเตอร์กรีดเทปกาวที่ปิดทับออกเรียบร้อยก่อนจะเปิดออกมาดู กล่องกำมะหยี่ขนาดเท่าฝามือไม่มีโลโก้แบรนด์ใดติดมาและเมื่อเปิดออกก็รู้สึกคว้ายว่าจะหยุดหายใจ
"จะชอบไหมนะ?"
"เฮ้อ...สั่งมาแล้วยังไงก็ต้องให้"
กำไลสีชมพูอมทองประดับด้วยจี้ที่ออกแบบด้วยตัวเอง ตัวเรือนด้านในสลักชื่อแล้วต่อท้ายด้วยถ้อยคำให้กำลังใจ เขาเก็บเข้าไปในกล่องแบบเดิมแล้วเอาไว้ในลิ้นชักหมุนกุญแจล็อกอย่างแน่นหนาแล้วถึงได้ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
ทั้งที่ตั้งใจเก็บเงินไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แท้ๆแต่กลับซื้อของแบบนั้นไปซะได้ เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆหากเทียบฐานะแล้วก็ต่างกันราวฟ้ากับเหวแต่เพราะอะไรถึงได้เอ็นดูคุณหนูตัวน้อยแสนดื้อดึงนักหนา
ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆนะ
"ยิ้มอะไรคนเดียวว่ะ?"
"อะไรของมึงกาโม่?"
"ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงนอนยิ้มหวานแบบนี้เลยนี่หว่า แล้วนี่แผลมึงน่ะหายรึยังคุณหนูจะกลับมาคืนนี้แล้วนะเว้ย"
"ยังไม่หายหรอกแต่ดีขึ้นเยอะแล้ว"
"โชคร้ายจังนะที่คุณหนูหงส์เลือกมึง"
"กูก็ว่างั้นแหละ"
กาโม่คือเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานมากแต่ก็ตีกันบ่อยมากกว่าจะมาถึงวันนี้ เขาลุกนั่งขึ้นหลังจากเพื่อนเดินออกไปตั้งใจว่าอาบน้ำและไปล้างแผลให้เรียบร้อยก่อนนอนพักผ่อนเอาแรงเพื่อที่วันพรุ่งนี้จะได้เจอเด็กอวดดีอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าตื่นเต้นหรือเพราะอะไรกันแน่ถึงได้นอนไม่หลับสักที ไม่ว่าเขานอนพลิกซ้ายตะแคงขวาหง่ายหน้ามองเพดาน จากนั้นก็หลับตานับแกะได้นับพันตัวก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะง่วงนอนเลยด้วยซ้ำ สุดท้ายเลยต้องลุกออกไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มาดื่มในขณะที่ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา
ตอนนี้ตีสามแล้วจะเสนอหน้าไปต้อนรับดีไหม?
เขานั่งเถียงกับตัวเองนับสิบกว่าครั้งจนกระดกเบียร์หมดกระป๋องก็ยังไม่ได้ข้อสรุปว่าควรจะลงไปต้อนรับดีรึเปล่า เขายืนแอบมองผ่านหน้าตาเงียบๆริมฝีปากก็เหยียดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงมากขึ้นเมื่อเห็นคุณหนูลงจากรถบิดตัวคลายเมื่อยและหันมาทางห้องเขาแล้วยิ้มกว้างเหมือนรู้ว่ามีคนแอบมองอย่างนั้นแหละ
ไม่เจอกันหนึ่งอาทิตย์นานเหมือนหนึ่งปี
แปลกแต่จริง!
แค่ได้เห็นใบหน้าเพียงไม่กี่นาทีก็รู้สึกคล้ายว่าคืนนี้สามารถนอนหลับฝันดีได้อย่างแน่นอน เขาทิ้งกระป๋องเบียร์แล้วถึงได้เดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดกลางก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความบอกฝันดี
"เชี้ย!! ส่งไปแล้ว อ่านแล้ว"
"กำลังพิมพ์อะไรอยู่นะ?"
เพียงไม่กี่วินาทีข้อความบอกฝันดีก็ส่งกลับมาพร้อมกับสติ๊กเกอร์ดุ๊กดิ๊กน่ารักหนึ่งตัว มือที่จับโทรศัพท์คล้ายว่าอ่อนแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกจนโทรศัพท์ล่วงลงเฉียดใบหน้าเพียงเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงมากยิ่งขึ้นและหากยังเต้นแรงแบบนี้คงเตรียมตัวช็อคตายได้เลย ริมฝีปากหยักฉีกยิ้มกว้าง นัยน์ตาอ่อนโยนมองเพดานด้านบนและร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัว
ทำไมรู้สึกเหมือนคุณหนูนอนบอกฝันดีอยู่นะ!
"เล่นกับใจคนไม่ดีนะรู้ไหม?"
"หงส์ฟ้าแสนสูงส่งกับหมาจรจัดอย่างพี่"
"...ต่างกันมากจริง!" แต่ถึงจะรู้แบบนั้นแต่ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายก็คล้ายว่าเต้นแรงทุกครั้งเมื่อคิดถึงใบหน้าคุณหนูแสนอวดดีของเขา
ไม่ได้เจอหนึ่งอาทิตย์โคตรคิดถึง
แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะคุณหนู
วันต่อมาถูกเรียกตัวไปพบโดยเจ้านายตัวน้อยที่ต้องการจะออกไปเดินเล่นข้างนอกแล้วช่วงบ่ายน่าจะกลับมาเหมือนทุกครั้ง เขาเคยชินกับการไปไหนมาไหนตามลำพังกับคุณหนูต่อให้ที่นั่งระหว่างเราจะห่างกันแต่การได้มองเธอจากกระจกก็ดีต่อใจมากโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่ามีคนแอบมอง
"นี่ของฝาก"
"ซื้อมาฝากทุกครั้งคุณท่านจะว่าเอานะครับ"
"พี่เป็นคนดูแลหงส์นะของแค่นี้พ่อไม่ว่าอะไรหรอก เห็นว่าชอบใส่สร้อยเลยซื้อมาฝากแต่ถ้าไม่ต้องการเอาทิ้งเลยก็ได้นะ"
"อย่าทิ้งเลยพี่ต้องการครับ"
"ก้มหน้ามานี่สิเดี๋ยวจะใส่ให้"
"...ครับ" อีกแล้ว...คุณหนูเล่นกับความรู้สึกเขาอีกแล้ว!
เขาก้มหน้าไปตามคำสั่งคุณหนูก็สวมสร้อยแต่รู้ตัวบ้างไหมว่าระยะห่างระหว่างเรามันแค่คืบเดียวเองนะ ผิวหน้าขาวเนียนละเอียดอยู่แค่ตรงหน้าเพียงก้มปลายจมูกลงไปนิดเดียวก็สามารถหอมแก้มนุ่มสูดดมกลิ่นได้แล้ว หัวใจเต้นแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อมือเล็กประคองใบหน้าให้หันไปหาแล้วมองคล้ายพินิจพิจารณาพร้อมกับยิ้มกว้างด้วยความชอบใจ
นาทีนี้เขาสามารถตายได้เลยนะ!
"ใส่บ่อยๆล่ะ"
"ครับคุณหนู"
"ไปกันเถอะวันนี้หงส์จะไปดูหนังแล้วดูเค้กด้วยอาทิตย์หน้าก็วันเกิดแล้ว นี่พี่แบล็คมีของขวัญวันเกิดให้หงส์บ้างไหม?"
"คือว่า…"
"ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นอะไรหรอกหงส์เข้าใจ"
- Writer
