Crazy Doctor 08

1298 Words

(WARM TALK) เฮอะ ! ชีวิตของผม วาดฝันว่ากลับมาไทยจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ตัวเองรัก แต่สุดท้ายเจ้าสาวกลับเป็นอีกคนที่ใช้หัวใจของคนรักผม ‘เลิกเสียใจได้แล้ว อย่าลืมสิว่ายังไงหัวใจของมิเกลก็ยังอยู่ เพียงแค่อยู่ในร่างของมอร์ฟีน ถ้าวอร์มรักมิเกล ก็แต่งงานกับมอร์ฟีนแล้วก็ถือซะว่าดูแลหัวใจของมิเกล’ พอผมกลับมาถึงบ้าน ผมก็นั่งนิ่งฟังป๊าของผมพูด และสิ่งที่ท่านบัญชาก็คือบอกให้ผมแต่งงาน กับคนที่ใช้หัวใจของคนรักผม ‘ป๊าไม่จำเป็นต้องชักแม่น้ำทั้งห้า ป๊าแค่สั่งมาเลยว่าให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น แค่นั้นผมก็ทำตามแล้ว ไม่เห็นต้องสาธยาย เพราะยังไงผมก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ’ ‘น้องวอร์ม ที่พูดอยู่น่ะป๊านะลูก พูดอะไรให้มันดีกว่านี้หน่อยสิ’ มัมรีบพูดแทรกเมื่อเห็นท่าไม่ดี ‘ป๊าก็แค่หวังดี แต่ก็นะ ยังไงก็แต่งไปซะ หรือวอร์มอยากให้หัวใจของมิเกลที่อยู่ในร่างมอร์ฟีนไปเป็นของผู้ชายอื่น’ ‘มิเกลก็คือมิเกล ผมรักมิเกลที่เป็นมิเกล ไม่ได้รักมิเกลที่อยู่ในร่างกายมอร์ฟีน ผมแต่งให้ก็ได้ แต่ผมจะไม่มีทางรักผู้หญิงที่ชื่อมอร์ฟีนเด็ดขาด’ สุดท้ายแล้วผมก็ต้องยอม เพราะผมขัดอะไรไม่เคยได้อยู่แล้ว ป๊าก็ยังเป็นป๊าวันยังค่ำ “ฝากดูแลมอร์ฟีนด้วยนะวอร์ม อาเชื่อว่าวอร์มจะดูแลมอร์ฟีนเป็นอย่างดี” เสียงของอาหมอพ่อบุญธรรมของมิเกลเอ่ย หลังจากที่งานแต่งงานเสร็จสิ้น และตอนนี้ถึงขั้นตอนส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาว คนมีเงินสามารถเสกงานแต่งขึ้นได้ภายในเวลา 3 วัน ผมไม่ต้องทำอะไรมาก นอกจากลองชุด ส่วนเจ้าสาวก็เจอวันงานเลย หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ ถึงจะเคยเจอตอนเด็ก แต่ตอนนี้ผมลืมไปหมดแล้ว แล้วเมื่อผมได้เจอ ก็ต้องยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยล่ะ ผิวเธอมันขาวราวหิมะ ริมฝีปากสีแดงตัดรับกับสีผิวขาว ๆ ของเธอซะจริง เธอสวย แต่ไม่มีทางที่ผมจะรัก “ครับ” ผมพูดแค่นั้น จะบอกว่าไม่ครับ ก็คงจะไม่ได้ ครับ ๆ ไปให้มันจบ ๆ เพราะยังไงผมก็ไม่คิดสนใจผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว “จำไว้ว่าสิ่งที่ป๊าให้วอร์ม คือสิ่งที่ดีที่สุด ดูแลมอร์ฟีนให้ดี เพราะตอนนี้ทั้งสองเหมือนเป็นคนคนเดียวกันแล้ว” ป๊าบอกผมก่อนจะมองไปที่เจ้าสาวหน้านิ่ง ซึ่งภายในงานเธอไม่ยิ้มไม่พูด ไม่อะไรทั้งนั้นนอกจากยืนทำหน้าที่ของตัวเอง ถ้าเปรียบสีผิวเธอคือหิมะ จิตใจเธอคงเป็นดั่งน้ำแข็ง ที่รู้สึกเย็นเยือกยามได้อยู่ใกล้ ผู้หญิงเย็นชา “ถ้าลูกชายป๊าทำอะไรให้มอร์ฟีนไม่สบายใจ ป๊าอนุญาตให้จัดการได้เลยนะลูก” ป๊าพูดกับเจ้าสาวของผมด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน “ค่ะ” เธอตอนแสนสั้น ใบหน้าของเธอไม่มีรอยยิ้มสักนิด และแทบไม่แสดงความรู้สึกอะไรทั้งนั้น “ต่อไปนี้เราก็เป็นครอบครัวกันแล้วนะจ๊ะหนูมอร์ฟีน มีอะไรคุยกับแม่ได้เลยนะ แม่พร้อมจะรับฟังหนูตลอด” มัมของผมเดินเข้าไปสวมกอดเธอ กอดลงไปได้ยังไง แค่ผมกอดและแกล้งทำเป็นจูบกลางเวทีผมก็กลั้นใจแทบแย่ ‘ฉันจูบเธอไม่ลงหรอกนะ’ ผมพูดเบา ๆ ให้เราได้ยินกันแค่สองคน แล้วทำเหมือนเราจูบกัน ทั้งที่จริงเราไม่ได้สัมผัสริมฝีปากกันแม้แต่น้อย “มอร์ฟีนอาจจะเป็นภรรยาที่ไม่ดีเท่าที่ควรนะวอร์ม เพราะมอร์ฟีนต้องอยู่ในห้องที่อาสร้างไว้ให้เป็นส่วนใหญ่ ยังไงอาก็ต้องขอโทษวอร์มล่วงหน้าด้วยนะ” พ่อบุญธรรมของมิเกลพูดขึ้น “ครับ ผมก็ไม่ชินกับการนอนร่วมกับคนอื่นอยู่แล้ว” “แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องนอนที่นี่ นอนด้วยกัน” เป็นมัมที่เอ่ยแทรกเสริมเข้ามา “งั้นเราไปกันเถอะ ปล่อยให้เด็ก ๆ ได้พักผ่อน เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว” ป๊าของผมเอ่ย “อย่าดื้อนะมอร์ฟีน พ่อรักหนูนะ” อาหมอเดินเข้าไปสวมกอดแล้วประทับจูบลงกลางหน้าผากของลูกสาว จากนั้นป๊ากับมัม และอาหมอก็เดินออกจากห้องนอนที่ถูกจัดเป็นห้องหอ ผมไม่เคยอยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นมานมนานตั้งแต่ที่ผมมีมิเกล บอกตามตรงว่าผมไม่ชิน หัวใจของมิเกลอยู่ในตัวของผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ดันทุรังมีชีวิตอยู่ จากการผ่าตัดหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า นับครั้งไม่ถ้วน ที่ผมรู้เพราะมิเกลเล่าให้ผมฟัง ‘วอร์มรู้ไหมว่าที่เค้าได้เป็นลูกบุญธรรมของบ้านนี้ ก็เพราะคุณพ่อต้องการเอาหัวใจของเค้าให้ลูกสาวท่าน เค้ากลัว เค้าก็เลยเลือกที่จะหนีมาเรียนหมอที่นี่แล้วนาน ๆ ถึงกลับไปที มอร์ฟีนอยากได้หัวใจของเค้า เพราะหัวใจของเค้ามันเข้ากับร่างกายของมอร์ฟีนเป็นอย่างดี แต่คุณพ่อบอกเค้าว่าคุณพ่อจะไม่ทำ เพราะคุณพ่อรักเค้าเหมือนลูกเลยทำไม่ลง แต่ทุกครั้งที่เค้ากลับไป มอร์ฟีนก็ยังขู่ โวยวายจะเอาหัวใจของเค้าตลอด’ จู่ ๆ เรื่องที่มิเกลเคยบอกผมก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม เรื่องราวที่ผมได้ฟังแล้วนึกรังเกียจผู้หญิงที่ชื่อ ‘มอร์ฟีน’ ที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อจนต้องเอาหัวใจของคนอื่นมายื้อชีวิตตัวเอง ทั้ง ๆ ที่วัน ๆ ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่กักเก็บอุณหภูมิความเย็นคงที่ ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร นี่ถ้าผมไม่เห็นข่าวอุบัติเหตุของมิเกล ผมคงจะคิดว่ามิเกลถูกฆ่าแล้วเอาหัวใจมาใส่ให้ผู้หญิงคนนี้ ที่อยู่ตรงหน้าผม “อย่าคิดว่าฉันจะอยากสัมผัสร่างกายเธอ มนุษย์ที่ชอบเอาหัวใจคนอื่นมาใส่ร่างกายตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน ฉันขยะแขยง ถึงแม้หัวใจของผู้หญิงที่ฉันรักจะอยู่ในร่างกายเธอ แต่มันก็แค่หัวใจ ยังไงเธอก็ไม่ใช่มิเกล ฉันรักมิเกลที่เป็นมิเกล ไม่ใช่ผู้หญิงประหลาดอย่างเธอ” ผมพูดกับผู้หญิงตรงหน้าที่ตอนนี้เธอมองหน้าผมนิ่ง ๆ ใบหน้าของเธอมันไร้ความรู้สึก เธอไม่ตอบโต้สิ่งที่ผมได้พูดออกไป สิ่งที่เธอทำคือเดินผ่านผมไปแล้วเข้าห้องน้ำ หรือเธอจะหูหนวกด้วย ถึงไม่ได้ยินเรื่องที่ผมพูด แต่ถ้าหูหนวกทำไมพูดกับป๊าผมรู้เรื่อง ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มมันดูสวยจนผมละสายตาแทบไม่ได้ ดวงตาของเธอมันกลมโต จมูกเธอมันสวย ริมฝีปากของเธอมันยังคงเป็นสีแดงระเรื่อ ใบหน้าขาวผ่อง ผมยาวสลวยจนถึงกลางหลัง เธอเดินผ่านผมไปแล้วล้มตัวนอนที่เตียงนอน เธอทำเหมือนผมนั้นไม่มีตัวตน เหมือนทั้งห้องนั้นมีแค่เธอคนเดียว นี่คงกำลังจะเรียกร้องความสนใจสินะ คิดว่าผมจะหลงกลเธอหรือไง ไม่มีทางเด็ดขาด ผู้หญิงที่ผมรักจะมีแค่มิเกลคนเดียว และเรื่องที่แน่นอนที่สุดคือ ผมจะไม่มีทางรักผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้แน่นอน ต่อให้เธอมีความสวยเป็นเครื่องล่อตาล่อใจ ผมก็ไม่มีทางสนใจ (END WARM)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more