ฉันกลับมาถึงบ้านแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บมือถือที่มีไว้ติดต่อผู้คนไว้ในตู้ ไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาใช้อีก เพราะคนที่ฉันเคยติดต่อเป็นประจำ ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว ฉันต้องทำใจให้ได้ ต้องยอมรับความจริง แม้ว่ามันจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม
จากนั้นฉันก็กลับเข้ามาห้องที่พ่อสร้างไว้ให้ แล้วทำการหลับ ฉันชื่นชอบการนอน เพราะมันไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ช่วงเวลาที่หลับฉันไม่ต้องรู้สึกหรือนึกคิดอะไรสักอย่าง ซึ่งมันดีมาก ๆ
และร่างกายของฉันมันก็พร้อมหลับเสมอเมื่อฉันต้องการ
มันเป็นเรื่องน่าแปลก แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ…
“คุณหนู” แล้วก็เป็นป้าแม่บ้านคนเดิมที่รีบเดินมาทักฉันเมื่อฉันเปิดประตูห้องออกมา หลังจากที่ฉันหลับไปสองวันเต็ม ๆ
“เดี๋ยวฟีนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะ ป้าช่วยเตรียมอาหารอ่อนให้ฟีนที” ฉันบอกแล้วเดินมายังห้องที่มีอีกคนใช้ชีวิตอยู่ แต่เวลานี้เขาคงจะไปโรงพยาบาลแล้ว และมันเป็นเรื่องดี เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้า
