“บ่นอะไร หรือว่าคุยโทรศัพท์นานจนหูเพี้ยนไปแล้ว อย่าบอกนะว่าที่คุยกันนานสองนานน่ะ เพราะกำลังคิดพิเรนๆ อะไรกันอยู่น่ะ” เขาเหน็บทันทีที่เห็นเธอวางสายไปแล้ว
“อะไร...อย่ามาใส่ร้ายกันนะ ฉันกับพี่ไอด้าเราก็คุยกันตามประสาพี่น้องที่คิดถึงกันมากเท่านั้นแหละ” เธอรีบแก้ตัว ด้วยกลัวว่าเขาจะจับได้
“อืม! แล้วยังหิวอยู่อีกไหม” เขาถามในขณะที่เธอเองก็หันมาทำหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ด้วยเรื่องนี้เธอเคยตอบไปแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เขาสั่งให้ซิลเวียเอาแซนวิชมาให้ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว
“แต่ขนาดนี้คงไม่หิวแล้วมั้ง” เธอจำต้องก้มมองข้างตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจตัวเอง ที่ตัวเองกินแซนวิชจานใหญ่หมดคนเดียว และไม่ใช่แค่นั้นสิ เพราะผลไม้อีกจานที่ซิลเวียจัดมาให้ เธอก็ฟาดเรียบไม่มีเหลือ
“แหะๆ สงสัยจะเพลินไปหน่อย” เธอหัวเราะเจื่อนๆ
“เท่าที่จำได้ ฉันว่าของว่างจานนี้ฉันสั่งมาให้ตัวเองไม่ใช่เหรอ เพราะมีบางคนบอกว่าไม่หิว แต่คนหิวอย
