เชลยรักมัจจุราช

รนหาที่

เมอร์เซเดรส-เบนซ์รุ่นใหม่ล่าสุดขับมาด้วยความเร็วสูง ตามอารมณ์ของเจ้าของ ตากลมโตมองถนนเบื้องหน้า ก่อนจะปรายตามองกระดาษที่วางอยู่บนเบาะผู้โดยสารเพียงนิด การมาลำพูนของเธอครั้งนี้จะไม่เสียเปล่าอย่างแน่นอน ชลาลัยมั่นใจว่า เธอต้องได้ลายเซ็นจากเขากลับไป ธาดา วรเกียรติกูล เจ้าของชื่อและนามสกุลที่ทำให้เธอต้องดันด้นขับรถมาถึงที่นี่ ผู้ชายคนนี้สนใจที่จะร่วมหุ้นกับบริษัทพ่อของเธอ ด้วยตำแหน่งรองประธานบริษัทเธอไม่จำเป็นต้องมาเองก็ได้ แต่เพราะงานนี้เป็นหน้าที่ของคนรักที่กำลังจะแต่งงานกัน ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เมื่อทินกรปฏิเสธ ชลาลัยจึงต้องมาเอง เพราะอยากสร้างผลงานให้คนรัก บิดาจะได้ประทับใจในตัวเขา คนที่บ้านต่างไม่เห็นด้วยที่เธอจะแต่งงานกับทินกร เพราะชื่อเสียงด้านลบของเขา เมื่อชลาลัยยืนยันว่าจะแต่งงานให้ได้ ทุกคนจึงต้องเลยตามเลย

ความคิดในหัวต้องสะดุดเมื่อเห็นป้ายที่แขวนอยู่บริเวณด้านบนของประตูรั้ว

“ไร่ธาดา ถึงซะที!” พูดกับตัวเองเมื่อหักพวงมาลัยรถเข้าไปด้านใน แล้วก็ต้องเหยียบเบรคตัวโก่ง เมื่อมีคนกระโดดมาขวางหน้ารถของเธอเอาไว้

“ว้าย!” กรีดร้องพร้อมกับเหยียบลงที่เบรคอย่างแรง หัวใจเต้นคร่อมจังหวะ ดีที่เบรคทัน ไม่อย่างนั้นคนที่กระโดดมาขวางหน้ารถคงเหลือแต่ชื่อแน่นอน ยังไม่ทันหายตกใจประตูฝั่งผู้โดยสารก็ถูกทุบอย่างแรง จากฝีมือผู้ชายที่กระโดดมาขวางหน้ารถเธอ

“มาหาใครครับ” เสียงตะโกนที่ดังลอดเข้ามาทำให้ชลาลัยมองบน ไร้มารยาทที่สุด

“ฉันมาพบพ่อเลี้ยงธาดา” ร้องบอกเมื่อลดกระจกลง

“ต้องแลกบัตรก่อนครับ”

“จะอะไรกันนักหนา แค่เข้าไปในสวนลำไยเนี่ยนะ!” คำพูดของ รปภ.ทำให้เธอหัวเสีย แค่เข้าไปในสวนลำไย ทำไมต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากด้วย

“เป็นกฎของที่นี่ครับ ขอบัตรประชาชนด้วยครับ” สิ้นเสียงรปภ. ชลาลัยก็กลอกตาไปมา

“ให้มันได้อย่างนี้สิ!” ถึงจะไม่พอใจกับกฎระเบียบ แต่ก็ยื่นบัตรประชาชนให้ รปภ. แต่โดยดี

รปภ. รับไปแล้วมองหน้าเธอสลับกับบัตรประชาชน ยิ่งทำให้ชลาลัยไม่พอใจมากขึ้น บัตรประชาชนไม่ตรงปกแล้วยังไง สมัยนี้ใคร ๆ ก็อยากสวยกันทั้งนั้น

“ขอนุญาตครับ คุณเป็นคนเดียวกับคนในบัตรจริง ๆ เหรอครับ” คำถามที่แสนสุภาพ แต่ความหมายตรงกันข้ามของ รปภ. ทำให้ชลาลัยเดือดจัด

“ใช่!” ขานรับด้วยความไม่พอใจ เมื่อ รปภ. พลิกดูบัตรประชาชนของเธออีกครั้ง

“นี่ค่ะ” เพราะไม่อยากเสียเวลา ชลาลัยจึงหยิบเอกสารที่ทางธาดาร่างขึ้นส่งให้รปภ. ดู

“ฉันมาพบพ่อเลี้ยงธาดา ตามที่เอกสารระบุไว้ ตอนนี้ฉันเสียเวลามากแล้ว ถ้าพ่อเลี้ยงไม่พอใจอย่ามาโทษฉันนะ” คำขู่ของหญิงสาวได้ผล เพราะในเอกสารมีลายเซ็นของผู้จัดการไร่ และตราบริษัทประทับไว้อย่างชัดเจน

“ขอโทษครับที่ทำให้เสียเวลา” บอกอย่างนอบน้อม พร้อมกับค้อมศีรษะให้เธอ เพื่อเป็นการขอโทษ

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าไปข้างในได้หรือยัง” เธอไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นจึงไม่อยากเสียเวลา ลายเซ็นของธาดาต่างหากคือเป้าหมายของเธอ

“เชิญครับ” รปภ. เอ่ยเชื้อเชิญและค้อมศีรษะให้เธออีกครั้ง ชลาลัยพยักหน้ารับแล้วขับรถเข้าไปด้านใน ตื่นตาตื่นใจกับพื้นที่กว้างใหญ่ที่ได้เห็น พ่อเลี้ยงธาดาจัดว่าเป็นเศรษฐีระดับต้น ๆ เพราะธุรกิจส่งออกผลไม้ของเขาใหญ่ระดับต้น ๆ ของประเทศ เขากำลังมองหา

บริษัทโลจิสติกส์ เพื่อการขนส่งระยาว เมื่อเขาติดต่อไปเธอจึงไม่รอช้า พ่อต้องพอใจถ้าได้ทำธุรกิจกับเขา ที่เธอมาที่นี่ก็เพื่อผลประโยชน์ของคนรัก

ตาคมเข้มมองรถยนต์คันหรู ที่ขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ด้วยสายตาที่เห็นแล้วพาให้ขนลุก ธาดารู้ก่อนหน้านี้แล้วว่าเธอจะมาที่นี่ แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ ต้องรีบขนาดไหนถึงขับรถไม่พักเลย ลายเซ็นของเขาคงสำคัญมากสินะ ถึงได้บุกเดี่ยวมาถึงที่นี่

“เอาไงดีครับพ่อเลี้ยง คุณชลาลัยมาถึงแล้วครับ” ลุงสนิทถามเจ้านายเมื่อแม่บ้านเข้ามารายงานว่ามีแขกมาขอพบ

“ให้เข้ามาเลย ไหน ๆ ก็มาถึงแล้ว” ธาดาบอกคนสนิท แววตาของเขาเก็บซ่อนบางอย่างเอาไว้ เขาต้องการล่อให้ทินกรมาติดกับ แต่คนที่มากลับเป็นเธอ

“พ่อเลี้ยงจะเซ็นสัญญากับบริษัทของเธอไหมครับ” สนิทถามเพราะรู้จุดประสงค์การมาของหญิงสาวเป็นอย่างดี

“ผมจะคิดเรื่องนี้อีกที ให้แม่บ้านพาเธอไปรอที่บ้านรักน้ำ เดี๋ยวผมตามไป”

“เอ่อ...” ลุงสนิทลังเล เมื่อเจ้านายบอกชื่อสถานที่ ที่จะให้แขกเข้าไปรอ บ้านรักน้ำเป็นสถานที่ต้องห้าม นอกจากธาดาและแม่บ้านที่เข้าไปทำความสะอาด คนนอกก็ไม่เคยมีใครเคยเข้าไป เพราะที่นั่นเป็นสถานที่เก็บความทรงจำของธาดา

“มีอะไร” ถามเมื่อลุงสนิทยังลังเล

“พ่อเลี้ยงแน่ใจเหรอครับ ว่าให้พาคุณชลาลัยไปรอที่นั่น”

“ฟังไม่ผิดหรอก พาชลาลัยไปรอที่บ้านรักน้ำ!” ท้ายประโยคห้วนจัด เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง ลุงสนิทถอยหลังแล้วเดินออกไป เมื่อจับอาการของเจ้านายได้

ตาคมเข้มวาวโรจน์ เมื่อมองไปยังคนที่ลงมาจากรถคันหรู

“รนหาที่เองนะ ชลาลัย!”

มือแกร่งกำเข้าหากันจนเส้นเลือดปูดโปน ภาพวันวานย้อนกลับเข้ามาในหัว ที่ผ่านมาเขาพยายามหลีกเลี่ยง ทำใจให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ชลาลัยรนหาที่เอง มาเหยียบจมูกเขาถึงที่นี่ ก็สมควรแล้วที่จะต้องถูกสั่งสอน!

“พี่ดิน” เสียงเรียกของคนบนเตียงทำให้ธาดาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่าน ร่างสูงเดินไปหยุดที่ข้างเตียง เมื่อคนบนเตียงขยับตัว

“อย่าเพิ่งขยับ หมอบอกให้น้ำนอนพักให้มาก ๆ” พูดพร้อมกับส่งมือไปกุมมือที่ซีดจนไร้สีเลือดของน้องสาว หัวใจแกร่งกระตุก เมื่อสัมผัสกับความเย็นที่มือของเธอ

“ฟ้ารู้ตัวดีค่ะพี่ดิน” พูดจบฟ้ารินก็ไอออกมาอย่างหนัก ธาดาใจหายแต่ถึงกระนั้นก็ยังปลอบใจ ฟ้ารินต้องหายเป็นปกติ

“อย่าคิดมากนะฟ้า พี่คุยกับอาหมอแล้ว เราจะไปต่างประเทศกัน ฟ้าต้องหาย” ใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวฝืนยิ้มให้พี่ชาย มืออ่อนแรงบีบลงบนมือแกร่ง เพื่อจะสื่อบางอย่างให้ธาดารับรู้

“ฟ้ารู้ตัวค่ะ เวลาของฟ้าหมดแล้ว อย่าฝืนอีกเลยนะคะ พี่ดินปล่อยให้ฟ้าไปนะคะ”

“ฟ้า...”

“ฟ้ารู้ว่าโรคที่ฟ้าเป็น ไม่มีทางรักษาหาย พี่ดินให้ฟ้าไปเถอะค่ะ ฟ้าไม่อยากเจ็บอีกแล้ว” ฟ้ารินบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว จนคนฟังต้องขนลุก ไม่มีการร้องขอให้ช่วยชีวิตเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ไม่มีน้ำตาในดวงตาแสนเศร้าคู่นี้อีกแล้ว มีเพียงรอยยิ้มกับแววตาที่มั่นคงของเธอ

“พี่...” ธาดาพูดไม่ออก จะให้เขาทำอย่างไร เมื่อสิ่งที่น้องขอคือความตาย เขายังไม่อยากเสียสิ่งที่รักที่สุดในชีวิตไปตอนนี้

“นะคะพี่ดิน ปล่อยฟ้าไปนะคะ”

“ฟ้า...”

“ชลาลัย จินดารัตน์ เป็นลูกสาวของเจ้าของบริษัท เธอชื่อชลาลัย ชะ-ลา-ลัย แค่ก ๆ ๆ” วันที่ฟ้ารินอาการทรุดหนัก เธอเอ่ยชื่อชลาลัยออกมา ก่อนจะจากเขาไปตลอดกาล ธาดารู้แล้วว่าคนที่ทำร้ายน้องของเขาชื่อชลาลัย

“ชลาลัย!” กรามแกร่งบดเข้าหากันจนเป็นสันนูน เมื่อมองไปยังร่างระหงที่ยืนพิงรถหรูอยู่ด้านล่าง

ฟ้ารินเหมือนกับวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป น้องขอไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ หลังจากเรียนจบฟ้ารินก็หางานทำตามสาขาที่ตัวเองเรียนมา เขาตั้งใจจะให้น้องกลับมาช่วยงานที่ไร่ แต่เมื่อน้องไม่กลับมาก็ต้องตามใจ ธาดารู้เรื่องของน้องไม่มาก ฟ้ารินมีคนรักชื่อทินกร และนั่นเองคือสาเหตุที่ทำให้ฟ้ารินล้มป่วย ทินกรหลอกให้ฟ้ารินหลงรัก เมื่อเจอคนที่ดีกว่าก็ทิ้งน้องเขาอย่างไม่ใยดี เขาส่งคนไปคุยเรื่องหุ้นในบริษัท เพื่อล่อให้ทินกรออกมา แต่คนที่มากลับเป็นชลาลัย ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ทำร้ายฟ้าริน เพราะทินกรทิ้งฟ้ารินไปคบกับลูกสาวเจ้าของบริษัท เธอคนนั้นชื่อ ชลาลัย จินดารัตน์