ลำนำนางหงส์เคียงบัลลัง

สืบข่าว

สองปีต่อมา หลิวฟงเหมียนเติบโตขึ้นเป็นสาวงามที่เปรียบดั่งดอกโบตั๋น นางมีความงามคล้ายมารดา แต่มีความงดงามโดดเด่นยิ่งกว่ามารดามาก นายหญิงอี๋ทุ่มเทอบรมสั่งสอนนางด้วยศาสตร์ความรู้ทั้งสิ้นเท่าที่จะหาได้ รวมทั้งว่าจ้างอาจารย์เก่งกาจและนายท่านผู้นั้นเชิญมาให้นาง

การทุกอย่างลุล่วงได้เพราะมีนายท่านสนับสนุน และหลิวฟงเหมียนผู้นี้ก็มีความสามารถดั่งอัจฉริยะ นางสามารถเรียนรู้ทุกอย่างได้อย่างแตกฉาน

หงซือม่าน บัดนี้นางอายุสิบแปดปี เติบโตเป็นสาวงามสะพรั่ง งดงามโดดเด่นเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งหอตงเหออันยิ่งใหญ่อย่างภาคภูมิ ความงดงามเก่งกาจที่นางมี ล้วนสืบทอดมาจากนายหญิงอี๋ทุกกระเบียดนิ้ว

มีผู้คนมากมายที่ยอมสยบอยู่แทบเท้านาง ขอเพียงได้นั่งดูนาง หรือฟังนางนั่งเล่นกู่ฉิน หรือฟังนางร้องเพลงสักเพลง พวกเขาก็แทบอยากทุ่มเงินทั้งหมดที่มีเพื่อสิ่งนี้ หากแต่พวกเขาไม่เคยได้รับโอกาส เนื่องด้วยสาวงามหงซือม่านไม่เคยรับแขก

ไม่ว่าจะแขกประเภทใด นายหญิงอี๋ก็ไม่เคยให้นางรับแขกสักครา ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้มาวุ่นวายพยายามใช้เงินและใช้อำนาจที่หอโคมเขียวแห่งนี้เสมอ

แต่พวกเขามีเงินใช่ว่าจะมีอำนาจล้นฟ้า ทุกคนที่วุ่นวายจะถูกจับโยนออกมาด้านนอกให้เป็นที่อับอายสายตาผู้อื่น และหากพวกเขาเหล่านั้นจะพยายามใช้กำลังบีบบังคับพวกเขาจะเจ็บหนักถึงขั้นหายสาบสูญ และหากพวกเขาใช้อำนาจของขุนนางเข้าเล่นงาน ขุนนางผู้นั้นอาจตกจากตำแหน่ง

ต่อให้ตำแหน่งสูงส่งเพียงใดก็ไม่เคยรอดพ้น ด้วยเหตุนี้ผู้มีใจใฝ่สาวงามทั้งหลายจึงได้แต่ชมสาวงามอย่างสงบเสงี่ยมและมากมารยาทเท่านั้น เช่นนั้นหอตงเหอจึงได้ชื่อว่าเป็นหอโคมเขียวชั้นสูง เป็นหอนางโลมอันดับหนึ่ง!

ยามนี้ในเหลาอาหารที่มีชื่อเสียงของเมืองหลวงกำลังคึกคัก ด้วยมีชายหนุ่มรูปงามพร้อมด้วยคุณชายท่าทางดีอีกสี่คนปรากฏตัวขึ้นที่นี่ เหลาอาหารแห่งนี้มักเป็นที่นิยมของเหล่าคุณหนูคุณชาย เพราะหากอยากจะพบพานผู้ที่มีฐานะทัดเทียมกัน ย่อมต้องเป็นที่นี่

คุณหนูสูงศักดิ์ คุณชายมากยศล้วนปรากฏกายขึ้นที่นี่ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เหล่าหญิงสาวไม่รู้ว่าคุณชายท่านนั้นจะเป็นคุณชายของสกุลใด ท่าทางสง่าผ่าเผย รูปงามดั่งเซียน อีกทั้งยังแผ่ความน่าเกรงขามอยู่ตลอดเวลาแสดงให้เห็นว่า คุณชายผู้นี้มากล้นด้วยอำนาจ พวกนางต่างส่งสายตาชม้ายเขินอายให้เขาอยู่ตลอดเวลา เสียดายที่เขาไม่เคยมองไปยังผู้ใดเลย

“คุณชาย ท่านมาสืบข่าวที่นี่มีเวลาไม่มาก เราควรจะเริ่มจากที่ไหนก่อนดี”

“หยกเม็ดนี้ได้รับการยืนยันว่ามีผู้นำมันมาขายในเมืองหลวงในแคว้นเหลียวแห่งนี้ ข้าจะเริ่มสืบข่าวจากโรงรับจำนำ บางทีอาจมีเบาะแสบ้าง”

ชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นหยิบก้อนหยกเม็ดกลมเกลี้ยงขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง ในใจเขามุ่งมั่นว่าครั้งนี้ต้องไม่สูญเปล่าอย่างแน่นอน

ไม่นานก็มีชายหนุ่มท่าทางคล่องแคล่วหน้าตาดั่งคุณชายเจ้าสำราญเดินเข้ามาสมทบ

“คุณชายข้าไปสืบข่าวมาแล้ว สายของข้ารายงานว่า หากต้องการหาข่าวในเมืองหลวงแห่งนี้ หอตงเหอเป็นแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือ ไม่มีเรื่องใดที่หอแห่งนี้ไม่รู้ ข้าว่าเราลองเริ่มจากที่นี่ดีหรือไม่”

หลังจากที่เขานั่งลงก็รีบรายงานเรื่องที่ได้รับมองหมายให้ไปสืบทันที

“หอตงเหองั้นหรือ ดี งั้นเราเริ่มจากที่นั่นแล้วกัน ส่วนพวกเจ้าสองคนแยกย้ายกันไปสืบข่าวที่โรงรับจำนำ อย่าลืมว่าต้องสืบให้ละเอียดที่สุด”

“ขอรับ คุณชาย”

พวกเขายกมือขึ้นมาคำนับ ก่อนสองคนจะลุกขึ้นแล้วแยกย้ายจากกัน เหลือไว้เพียงสี่หนุ่มท่าทางเจ้าสำราญที่จะพากันโยกย้ายไปนั่งคุยกันต่อที่หอตงเหอ หอนางโลมอันดับหนึ่งแห่งแคว้นเหลียว

เมื่อจ่ายเงินก้อนใหญ่เพื่อห้องรับรองอย่างดีของชั้นบนเรียบร้อย ทุกคนก็เดินขึ้นไปยังชั้นสอง คุณชายรูปงามที่สุดของกลุ่ม เรียกสายตาจากสาวงามทั่วทั้งหอให้หันมอง พวกนางก็เคยพบคุณชายรูปงามมามาก แต่รูปงามขนาดนี้ พวกนางยังไม่เคยพบ ทุกสายตาจึงพุ่งไปยังทิศทางเดียวกันหมด

เหล่าคุณชายทั้งหลายไม่ได้สะทกสะท้านกับสายตาแทะโลมทั่วทุกทิศเช่นนั้น พวกเขายังคงเดินไปยังห้องรับรองอย่างสง่างาม สร้างความหงุดหงิดให้คุณชายใหญ่สกุลหานและคุณชายรองสกุลฮุยเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาสองคนหมายปองสตรีคนเดียวกัน ต่างพากันเทียวมาเฝ้าไม่เว้นวันจนไม่เป็นอันทำการทำงาน แต่ยามนี้สามัคคีกันหมั่นไส้ชายหนุ่มผู้มาใหม่

เหล่าสาวงามต่างแย่งชิงกันเพื่ออยากเข้าไปปรนนิบัติคุณชายรูปงามในห้องรับรอง แต่เมื่อได้เข้าไปแล้ว พวกนางต่างนั่งตัวลีบอยู่อีกด้านหนึ่ง ด้วยคุณชายรูปงามสูงส่งท่านนั้น ไม่ยอมให้สตรีเข้าใกล้ ผู้ติดตามคนอื่นจึงได้แต่นั่งหน้าแห้ง พวกเขาลืมไปได้ยังไงว่าองค์รัชทายาทของพวกเขารังเกียจการแตะต้องผู้อื่น โดยเฉพาะสตรี!

ยามนี้องค์รัชทายาทหนุ่มรูปงามจากแคว้นอู่หลงนั่งชมการแสดงจากสาวงามเบื้องล่างเพื่อรอเวลาที่จะได้พบกับผู้ขายข่าว เขาสละเวลาอันมีค่ามาที่แคว้นเหลียวแห่งนี้เพื่อสืบขาวสำคัญให้ชินอ๋องซีหนาน ท่านลุงของเขาและเป็นอาจารย์คนสำคัญ

เขาหยิบหยกเม็ดเล็กขึ้นมาดูอีกครั้งหนึ่ง ท่านลุง! ครอบครัวของท่านที่หายไป ข้าจะต้องตามมันกลับมาให้ท่าน ไม่พบคนก็ต้องพบศพ!

ทันใดก็มีเสียงฮือฮามาจากด้านล่าง เรียกสายตาของรัชทายาทหนุ่มให้มองตาม เบื้องล่างนั่นเทพธิดาแห่งหอตงเหอปรากฎกายขึ้น

วันนี้นางอยู่ในชุดบางสมัยนิยมสีแดงสด เกาะอกตัวน้อยหุ้มเต้างดงามเต่งตึงไว้อย่างหมิ่นเหม่ เพราะเสื้อคลุมตัวบางพลิ้วนั้น เกาะอยู่เพียงหัวไหล่มน ยามขยับแขนและมือเพื่อดีดกู่ฉินบรรเลงทำนองแห่งความงามของเสียง

ภาพและเสียงเช่นนั้น ทำให้ผู้คนหยุดหายใจได้อีกครา ด้านล่างทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีใครยอมละสายตาเพื่อจะจิบชาหรือจิบเหล้าเช่นเคย ขนาดไก่ในปากเศรษฐีผู้หนึ่งเขายังไม่ยอมเคี้ยว ด้วยไม่อยากให้มีสิ่งใดขัดจังหวะชมความงามอันหายากยิ่ง ด้วยหญิงงามผู้นี้ จะออกมามอบความบันเทิงเพียงวันละครึ่งชั่วยามเท่านั้น

ไม่เพียงด้านล่างที่โดนมนต์สะกด ด้านบนก็เช่นกัน องค์รัชทายหลงป๋อหลิวผู้ไม่สนความงามอิสตรี ยามนี้ดั่งตกอยู่ในมนต์ เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นนาง แต่นางทำให้เขาเกิดอารมณ์กำหนัดได้ จากการแค่การมองดู!

“คืนนี้ ข้าต้องการนาง พวกเจ้าไปเรียกนางมาพบข้า”

เขาหันไปสั่งกับสาวงามรับใช้ในห้องรับรอง พวกนางต่างมองหน้ากัน ก่อนปฏิเสธคำขอของเขา

“เรียนคุณชาย นั่นคือแม่นางหงซือม่าน นางคือหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ นางขายศิลป์ไม่ขายร่างกาย อีกทั้งนางไม่รับแขกเจ้าค่ะ”

“แต่ข้าต้องการพบนาง ต้องทำอย่างไร”

“ไม่ได้จริงๆเจ้าค่ะ พวกข้าน้อยต้องขออภัย ขอคุณชายได้โปรดเมตตา”

เกิดมาเขาไม่เคยต้องบังคับสตรีใดให้มาพบเขาเช่นนี้มาก่อน ทุกครั้งพวกนางล้วนร้องขอเพื่อพบเขา แต่ความรู้สึกนี้เขาปล่อยมันไปไม่ได้ ความรู้สึกที่ว่า ต้องเป็นนาง และอีกสามวันเขาต้องกลับแคว้นอู่หลงแล้ว จะชักช้าไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอพบผู้ดูแลที่นี่ นำหยกนี้ไปให้นาง บอกว่าข้า คุณชายหลงต้องการพบ”

เหล่าหญิงรับใช้เมื่อเห็นสายตาน่าเกรงขามของคุณชายผู้นี้เข้มขึ้นอย่างข่มขู่ จึงจำใจต้องทำตาม

เมื่อนายหญิงอี๋ได้เห็นหยกที่สาวใช้นำมาขอเข้าพบ นางก็ตามสาวใช้มาพบคนผู้นี้ด้วยตนเอง ผู้ที่มีหยกสีเลือด สลักคำว่า หลง เช่นนี้ นางเคยพบมาครั้งหนึ่ง คนผู้นี้ไม่อาจล่วงเกินได้ไม่ว่าอย่างไร

“นายท่าน เหตุใดมาเยือนไม่แจ้งข้า เด็กๆให้การรับรองไม่สมควรแล้ว ได้โปรดขออภัยด้วยเจ้าค่ะ”

นายหญิงอี๋โค้งตัวคำนับอย่างนอบน้อม ทำให้เหล่าสาวใช้ในหอแห่งนี้ให้ความยำเกรงขึ้นมาอีกสามส่วน ผู้ที่นายหญิงให้ความเคารพเช่นนี้ มีแต่ผู้สูงศักดิ์ที่ไม่อาจล่วงเกินเท่านั้น

เขาปรายสายตาไปที่เหล่าสาวรับใช้ในห้องนี้ทั้งหมด นายหญิงจึงส่งสัญญาณให้ทุกคนออกไป

“ข้าเพียงมาสืบข่าวบางอย่างเท่านั้น และคืนนี้ ข้าต้องการพบสาวงามของท่าน แม่นางหงซือม่าน จะให้การรับรองข้าได้หรือไม่”

สิ้นคำกล่าวนายหญิงอี๋มองสบตาคุณชายสูงศักดิ์ผู้นี้อีกครั้ง ในแววตานั่นมีแต่คำว่า ต้องได้! นางไม่อาจบิดพลิ้วได้ จึงตกลงเงื่อนไขกับเขา

“คุณชาย หอตงเหอแห่งนี้ไม่เคยบังคับคน หากได้พบ ท่านโปรดไม่ลืม!

“ได้ ข้าไม่ลืม หากนางไม่เต็มใจ ข้าจะไม่บังคับคน!”