ฝ่ายกากีเดินไปไม่รู้ทิศทาง ถนนหนทางช่างพิลึกกึกกือนัก รถราขวั่กไขว่ก็ทำให้เธอตระหนกตกใจกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
จะร้องขอความช่วยเหลือจากใคร ก็ไม่มีใครเลยที่เธอรู้สึกไว้วางใจได้ เพราะสายตาของคนพวกนั้นมองเธอมาเยี่ยงตัวประหลาด
“ข้าดูแปลกตรงไหนกัน พวกเจ้าสิแปลก”
รู้ทันทีว่าไม่ได้ถูกมองเพราะงดงามอย่างที่เคยเป็น สายตาอย่างนี้เป็นสายตาที่ไม่น่าพิสมัยเท่าไรนัก
สองขาก้าวเดินไปเรื่อยๆ ยิ่งเดิน ถนนหนทางยิ่งมืดและเปลี่ยวขึ้นทุกขณะ ความไม่กลัวในตอนแรก บัดนี้กลายเป็นความหวาดหวั่น แปลกที่ก็ทำให้จิตใจสั่นไหวแล้ว ความมืดมาทำให้ความอ่อนแอในใจสั่นคลอนมากขึ้นไปอีก
อันที่จริงแล้วก็ใช่ว่าจะเปลี่ยวสักเท่าไรนัก เบื้องหน้ามีกลุ่มคนนั่งอยู่สามสี่คน ดวงตากลมทอดมองไปข้างหน้า หากแต่กากีไม่คิดจะเดินเข้าไปหา สัญชาตญาณบอกกับเธอว่าอย่าเดินเข้าไปใกล้ เพราะคนพวกนั้นไม่ใช่คนที่ดูแล้วน่าจะช่วยเหลืออะไรเธอได้ เป็นเหล่าชายฉกร
