หลังจากที่ดินเเดนยอมทานเช้า ทานยา เจ้าตัวก็นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเหมือนเด็กน้อยที่กินข้าวจนท้องอิ่มหนังตาก็หนักทันที คงเหลือเเค่อินทัชที่คอยดูเเลนายน้อยดินเเดนอยู่ไม่ห่าง มันด้วยความรู้สึกผิดหลายๆ อย่างที่ดินเเดนต้องเจอ ..รวมถึงความเป็นห่วงที่มันล้นอกอยู่ด้วย
ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้มมาเเต่ไกล บ่งบอกได้เลยว่ามันกำลังตั้งเค้า เเละอีกไม่นานฝนก็คงจะเทกระจาดลงมา บรรยากาศในไร่ดีอย่างบอกไม่ถูก เเต่มันก็ทำลมหนาวพัดเข้ามาจนอินทัชรู้สึกเจ็บเเปลบที่อกซ้ายเบาๆ
ถ้าเลือกได้ใครอยากจะเจ็บปวด..
อินทัชได้เเต่ยืนมองท้องฟ้าอันกว้างไกลอยู่ห่างๆ ปลายจมูกเชิ่ดขึ้นดมกลิ่นไอดินเพื่อบรรเทาอาการตึงเครียดของตัวเอง พลางเหลือบมองร่างสูงที่นอนคดคู้อยู่ใต้ผ้าห่ม
ไม่หลงเหลือความเป็นเสือเเล้ว เหลือเเค่น้องเเมวเท่านั้นเเหละ..
"ผมเชื่อคุณ...นายน้อย" อินทัชพูดขึ้นเสียงค่อย ก่อนจะเดินลงมานั่งที่ขอบเตียงเพื่อจ้องมองใบหน้าขาว
