อินทัชยืนรอพี่ชายตัวเองที่ริมรั้วหลังห้องพักคนงาน หลังจากส่งข้อความไปดูเหมือนปลายทางจะเปิดอ่านมันอย่างรวดเร็วเเล้วตอบกลับมาเหมือนรอคอยที่จะเจอเช่นกัน
คำถามมากมายในหัวของอินทัชประมวลผลอย่างหนัก เพื่อรอที่จะพบกับพี่ชายตัวเองเเล้วอธิบายทุกอย่างให้เขาฟัง...
ความรู้สึกเเรกที่ผุดขึ้นมายังไง วันนี้ก็ยังคงไม่เปลี่ยนเเปลง อินทัชก็ยังยืนยันในคำเดิมว่าไม่สามารถทำตามคำขอของพี่ชายเขาได้
ดินเเดนไม่ได้เป็นอย่างที่เขาบอกเลยสักนิด..
มันก็จริงอยู่ที่เขาอารมณ์ร้ายเเละเกรี้ยวกราดชนิดที่ใครก็ไม่สามารถจะดับไฟนั้นได้ เเต่เบื้องลึกเเล้วเขาเองก็ไม่ใช่จะเเข็งก้าวไปซะหมด เขายังมีความอ่อนโยนเเละอ่อนไหวในเรื่องที่ไวต่อความรู้สึก
เขาเเค่เเข็งก้าวเพื่อปิดบังส่วนที่อ่อนเเอก็เเค่นั้น...
ตุบ
"พี่ไอ..."อินทัชเรียกเสียงค่อย ก่อนจะเดินเข้าไปตรงที่ที่เกิดเสียง
"กำเเพงเเม่งสูงชิบ"
"เข้าไปคุยในห้องดีกว่าครับ"
อิน
