EP 5 : สั่งสอน

929 Words

เกมรัก : ตอนที่ 5 ติ๊ง (ลิฟต์คอนโดเปิดออก) ร่างบางครุ่นคิดกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา มาตลอดทางจนมาถึงหน้าห้องของตัวเอง "นัยส์ตาคู่นั้น......." ข้าวหอมพึมพำกับตัวเองเมื่อนึกถึงแต่นัยส์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาคนนั้น "เควิน นายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้เรื่องฉัน" เธอนึกถึงคำพูดของเด็กสาวคนนั้น พร้อมกับพูดชื่อผู้ชายคนนั้นออกมา "บ้าหน่ายัยข้าว จะไปคิดถึงคนแบบนั้นทำไม" ข้าวหอมส่ายหัวเพื่อสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นให้ออกจากหัว ข้าวหอม : ถึงห้องแล้วนะ มีอา : ช้าจัง ฉันนี่หลับไปตื่นนึงแล้วนะ ข้าวหอม : พอดีเจอเรื่องทุเรศๆนิดหน่อย มีอา : (สติกเกอร์สงสัย) ข้าวหอม : แค่คนเอาไม่เลือก ดูท่าทางรวยซะเปล่า เปิดโรงแรมเอากันจะดีซะกว่า มีอา : หื้อออออ อะไรยังไง? ข้าวหอม : เดี๋ยวเจอหน้าแล้วจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ขอนอนก่อน บาย มีอา : อะไรของมึงวะ มาให้รู้แล้วก็จากไป มีอา : .........มึง มีอา : มึงไปจริงดิ! มีอา : จิตใจทำด้วยอะไร มีอา : (สติกเกอร์งอน) -วันต่อมา- "ผีบ้าตัวไหนเข้าสิงแก ถึงมามอก่อนฉันได้ ทุกทีถ้าไม่เส้นยาแดงผ่าแปดก็ยังไม่เห็นหน้า" ข้าวหอมที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะในโรงอาหารของมหาลัยเอ่ยแซว "ผีบ้าตนนั้นก็แกนั่นแหละ มาทำให้อยากรู้แล้วก็จากไป" มีอาทำท่าทางงอนเพื่อนสนิทตัวเอง "ฮ่าๆ อยากรู้ขนาดนั้นเชียว แค่คนคิดจะเอากันหลังกำแพงมอ พอดีฉันเดินผ่านแล้วไปขัดจังหวะ แค่นั้นแหละ" ข้าวหอมอธิิบายให้เพื่อนสาวฟังที่พอได้ยินกันแค่สองคน ถึงเธอจะเป็นคนปากร้ายพูดตรงแต่ก็ไม่คิดจะประจานใคร "แค่นี้?" มีอาเลิกคิ้วถามอีกครั้ง "แหะๆ ก็มีปากเสียงนิดหน่อย ก็แค่บอกให้ไปเอาที่โรงแรม แล้วก็ยื่นเงินให้สมทบทุนเปิดห้อง" ปัง! (เสียงตบโต๊ะ) "นี่สิเพื่อนฉัน" มีอาตบโต๊ะและเอ่ยชมในความพูดตรงของเพื่อนตัวเอง "แกๆ พี่เควินหล่อเนอะ" "ใช่แก ฝันที่ไม่กล้าฝันเลยจริงๆ อยากจะจับมือพี่เขาสักครั้ง" เสียงซุบซิบของโต๊ะข้างหลังพวกเธอกำลังชื่นชมบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารของมหาลัย "พี่ไทม์กับพี่โจเซฟก็หล่อ นี่มันรวบรวมเทพบุตรให้มาอยู่ในแก๊งเดียวกันหรือเปล่า" มีหนึ่งชื่อที่ทำให้ข้าวหอมชะงักทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าหวานหันไปมองยังกลุ่มชายหนุ่มสามคนที่กำลังเป็นที่สนใจในตอนนี้ ทำให้แววตาดุดันคู่นั้นหันมาตรงกับตอนที่เธอหันไปมองพอดี "s**t!" ข้าวหอมรีบหันกลับมาทันที "อย่าบอกนะ" มีอาที่มองเห็นทุกการกระทำของเพื่อนตัวเองถามขึ้น พร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงคำถาม "อืม" ข้าวหอมพยักหน้าตอบกลับไปทันที "คนไหน" "เควิน" "แกไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นใคร แกถึงกล้าไปต่อปากต่อคำกับคนแบบนั้น" มีอากระซิบพอให้ได้ยินกันแค่สองคน "........" ข้าวหอมส่ายหน้าเป็นคำตอบ "นี่แหละ หนุ่มหล่อแห่งวิศวะที่ฉันเคยพูดถึงก่อนหน้านี้ เรียนอยู่ปี4 ผู้ทรงอิทธิพลกับมหาลัยนี้มาก ครอบครัวเขาสนับสนุนค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้กับมหาลัยเนี่ยแหละ ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาหรอกนะ แม้แต่อาจารย์ทุกคนก็ไม่กล้า หล่อ รวย โหด แต่ก็ฟันไม่เลือกอย่างที่แกเจอจริงๆนั่นแหละ วันๆแกอยู่แต่ในรูไม่ออกมาเจอโลกแห่งความจริง ก็ไม่แปลกที่แกไม่รู้จักคนอย่างเควิน แต่ทางที่ดีแกควรออกห่างจะดีกว่า" "ถึงว่าทำไมถึงรู้ว่าฉันเป็นเด็กทุน" ข้าวหอมพอจะเดาออก ไม่แปลกที่เขาจะรู้เรื่องราวของเธอ เพราะเด็กทุนแต่ละคนจะต้องผ่านการพิจารณาของคณะกรรมการในมหาลัย และยิ่งถ้าครอบครัวเขาสนับสนุนค่าใช้จ่ายก็ต้องรู้ว่าเด็กคนไหนที่รับเงินจากครอบครัวเขาเหมือนกัน "แต่แปลกนะ ปกติพวกวิศวะไม่ค่อยมาถึงตึกบริหาร โรงอาหารของคณะตัวเองก็มี" มีอาพูดด้วยความสงสัย แต่ละคณะจะมีโรงอาหารของตัวเอง ถึงอยู่มหาลัยเดียวกันแต่ก็แบ่งโซนชัดเจน น้อยครั้งที่จะเห็นคณะอื่นเข้ามากินข้าวต่างคณะ ไม่มาหาแฟนก็มาหาเรื่อง "น้องครับ พี่ขอนั่งโต๊ะนี้ได้ไหมครับ" หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดกับกลุ่มนักศึกษาที่อยู่ข้างหลังเธอ แต่มันไม่ใช่เสียงที่เธอเคยได้ยิน "ได้ค่ะพี่ไทม์" นักศึกษากลุ่มนั้นรีบกุลีกุจอลุกให้ด้วยความเต็มใจ "นึกคึกอะไรขึ้นมาถึงอยากมานั่งแดกข้าวตึกบริหารวะ แล้วโต๊ะก็ว่างตั้งเยอะ เสือกให้ไอ้ไทม์ไล่เด็กพวกนั้นไปนั่งที่อื่น" โจเซฟถามด้วยความสงสัย "ความสบายใจของกู เผื่อเจอพวกเด็กซ่าจะได้สั่งสอนถนัดหน่อย" น้ำเสียงเข้มที่พูดขึ้นทำให้คนที่ได้ยินถึงกับขนลุกซู่ ดวงตาคมกริบพูดพร้อมกับมองหลังของหญิงสาวที่เขาเอ่ยถึงไปด้วย และเสียงนี้ที่เธอจำได้แม่นเช่นกัน “อะไรของแม่งวะ งงชิบห_ย หาข้าวแดกดีกว่า” "

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more