มาเฟียร้ายตามรัก ซีรี่ย์ สี่หนุ่มมาเฟีย

บทที่1.เอมิกา

บทที่1.เอมิกา

เอมิกา กรชวัล สาวน้อยวัยใสเพิ่งจบจากรั้วมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ เธอกำลังอึ้ง!! เมื่อสิ่งดังผ่านปากของแฟนหนุ่ม เป็นเรื่องที่เธอไม่อยากเชื่อ กรณ์ ปราการคมเป็นแฟนของเธอ คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน กรณ์พูดง่ายๆ ไม่ได้สนใจว่าเธอจะรู้สึกเศร้าเสียใจเพียงใด เมื่อคำพูดที่หลุดออกมานั้น ล้วนแล้วแต่ทำให้เธอเสียใจแทบทั้งสิ้น เอมิกาทำใจดีๆ นั่งฟังอย่างสงบ สิ่งที่แอบหวั่นวิตกมานาน เริ่มจะเป็นจริง เมื่อกรณ์นำการ์ดสีชมพูที่มีชื่อตัวเองเป็นเจ้าบ่าว เคียงคู่กับชื่อของผู้หญิงอื่นในตำแหน่งเจ้าสาว หล่อนเข้ามาแทนที่ในตำแหน่งที่ควรจะเป็นของเธ

“เอมิต้องเข้าใจผมนะ...นี่เป็นโอกาสที่ผมจะได้ลืมตาอ้าปากสักที คุณพรรณรายเป็นถึงรองผู้อำนวยการ แถมยังรวยมากๆ ด้วย ถ้าผมปฏิเสธเธอ!! หน้าที่การงานของผมคงจบลง งานดีๆ ตำแหน่งดีๆ ไม่ได้หากันง่ายๆ นะ” กรณ์พูดอย่างเห็นแก่ตัวที่สุดในความรู้สึกของเอมิกา คำพูดทุกคำบ่งบอกถึงสันดานมักมากของเขา ซึ่งเอมิการู้แต่พยายามทำเป็นลืม

“ค่ะ...เอมิเข้าใจ แต่กรณ์เข้าใจเอมิบ้างไหมคะ ว่าเอมิเสียใจที่ตัวเองเป็นแค่เพียงตัวเลือกหนึ่งสำหรับกรณ์ ทั้งๆ ที่เอมิมีแค่กรณ์เพียงคนเดียวตลอดมา นับจากวันที่เราตกลงเป็นแฟนกัน” เสียงต่อว่าดังออกมาจากปากอิ่มที่กรณ์นึกอยากจะชิมมาเนิ่นนาน ติดตรงที่ว่าไม่ว่าจะหวาดล้อมอย่างไร เอมิกาก็ไม่เคยที่จะหลงใหลไปกับคารมของตัวเองเลยสักครั้ง

“ผมเคยขอเอมิแล้วแต่เอมิปฏิเสธนี่ครับ...คุณพรรณรายเขาให้ผมได้ทุกอย่าง...ทุกอย่างจริงๆ และยังไม่เคยเรียกร้องพิธีแต่งงานก่อนเลยด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มโยนความผิดให้เอมิกาหน้าตาเฉย เป็นเพราะหญิงสาวใจแข็ง ไม่ยอมตามคำขอของเขา กรร์เลยเปลี่ยนใจไปหาที่หมายใหม่แทน

“ตกลงว่ากรณ์ยืนยันว่าจะแต่งงานกับคุณพรรณราย มากกว่าต้องการจะแต่งงานกับเอมิใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามย้ำ

“ผมพูดมาตั้งนานเอมิไม่เข้าใจหรือยังไงครับ!!...ผมตกลงใจไปแล้ว วันนี้ก็แค่มาบอกให้เอมิรู้ ที่ตกลงไว้กับเอมินะ ผมขอยกเลิก ช่วยบอกให้ป้าเพชรลดาให้เข้าใจผมด้วยล่ะ จะได้เลิกดูถูกผมสักที” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน กล่าวกระทบถึงผู้ปกครองของเอมิกาอย่างดูแคลน ทั้งๆ ที่มันเป็นความจริง กรณ์มีข้ออ้างหยิบยืมเงินทองของเธอประจำ ยามที่เขาเดือดร้อน มันคงจะเป็นเพราะสายตาที่กว้างไกลของเพรชลดา นางจึงมองเห็นอนาคตเบื้องหน้าทุกอย่างได้อย่างแม่นยำ ป้าของเธอจึงพยายามทักท้วงทุกครั้ง เมื่อเอมิกาเอ่ยปากเรื่องงานวิวาห์กับกรณ์

เอมิกามองกรณ์ด้วยหัวใจเป็นธรรม ไม่ได้เอนเอียงเหมือนเคย ร่างสูงโปร่งแต่ติดสะโอดสะองนิยมแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง ใช้น้ำหอมนอกที่มีราคาจนเงินเดือนแทบทั้งหมดๆ ไปกับสิ่งฉาบฉวยจนต้องมาขอยืมเงินเอมิกาเป็นประจำเวลาที่เงินไม่พอใช้ กรณ์หมุนตัวเดินหนี เขาจากไปอย่างไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมา เอมิกาถอนหายใจออกมาแรงๆ น้ำตาเม็ดน้อยๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาเงียบๆ เมื่อร่างของกรณ์ลับหายไปจากสายตา

เพชรลดาเดินเข้ามาเมื่อชายหนุ่มที่นางไม่เคยไว้ใจหายลับออกจากบ้านไป สาวใหญ่โอบกอดหลานรักเอาไว้ พลางปลอบประโลมเมื่อมองเห็นว่าเอมิกากำลังร้องไห้อย่างเสียใจ                

“ไม่เป็นไรนะเอมิ นึกว่าหมดเคราะห์หมดโศก ไม่มีปลิงมาคอยสูบเลือดสูบเนื้อหนูอีกต่อไป จากนี้ชีวิตของหนูจะมีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา เสียใจในตอนนี้...ดีกว่ามานั่งเสียใจในภายภาคหน้า ตอนที่แต่งงานกับพ่อคนนั้นไปแล้ว คนเห็นแก่ตัวพรรณนั้นไม่มีค่าพอให้หนูเสียน้ำตา อนาคตคงไม่แคล้วเหมือนวันนี้ เขากล้าทิ้งหนูได้ วันหน้าก็คงไม่ต่างกัน นับว่าหนูยังมีบุญที่หลุดออกมาจากคนพรรณนั้นได้” เพชรลดากล่าวปลอบโยนเสียงนุ่มผสมความห่วงใยล้นปริ่ม

เอมิกาเม้มปากแน่น ฟังทุกสิ่งที่พร่ำสอน เมื่อคิดตามคำพูดทุกๆ คำของป้า เธอตรึกตรองตามนั้น ถึงแม้ว่าทุกสิ่งที่ป้าพูดออกมาจะเป็นความจริง แต่ว่าความรู้สึกดีๆ ที่เอมิกามอบให้กับกรณ์ก็เป็นเรื่องจริง เช่นกัน เธอมีแต่ความเสียใจที่ถูกทอดทิ้งโดยไม่มีความผิด เสียงสะอื้นดังแนบอกของผู้เป็นป้า ทำนบน้ำตาทะลักทะลายออกมาอย่างไม่ยอมหยุดพอๆ กับหัวใจที่ทำท่าจะแหลกสลายตามผู้ชายคนนั้นไป

เวลาผ่านไปหลายวัน...นับจากที่กรณ์มาเยือน เอมิกายังจมอยู่กับความเศร้า ถึงร้านกาแฟของเธอจะขายดี มีเงินพอเลี้ยงตัวได้โดยไม่เดือดร้อน นี่เป็นอีกสิ่งที่กรณ์ไม่พอใจ เมื่อเอมิกาตั้งใจจะเปิดร้านตอนเรียนจบใหม่ๆ ชายหนุ่มพูดกรอกหูเอมิกามาตลอด ร้านกาแฟลเล็กๆ มันไม่สามารถทำให้เธอร่ำรวยขึ้นมาได้ หญิงสาวนั่งเหม่อลอย จนเกสรเด็กในร้านนึกเป็นห่วง เจ้าหล่อนต้องคอยสังเกตอาการของนายจ้างอย่างใกล้ชิด

เกสรเรียนภาคค่ำเพราะว่าฐานะยากจนจึงไม่มีเงินเรียนตามเวลาปกติ เธอมาทำงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่ตอนที่เอมิกาเปิดร้านใหม่ๆ ทั้งสองคนทำงานร่วมกันมาจนถึงตอนนี้ ผ่านความลำบากมาด้วยกัน จนรักใคร่กลมเกลียวเหมือนเป็นพี่น้อง

“พี่เอมิทำไมไม่ไปเที่ยวต่างจังหวัดดูล่ะคะ ไปพักสมองบ้าง ไม่ต้องเป็นห่วงร้านหรอก...เกสรอาสาดูแลแทนให้เอง ถ้าพี่เอมิไม่ไว้ใจเกสร ให้คุณนายมาเป็นคนคุมค่าใช้จ่ายระหว่างที่พี่เอมิไม่อยู่ก็ได้ค่ะ” เกสรตัดสินใจยื่นข้อเสนอให้นายสาว เมื่อมองเห็นว่าเอมิกานั่งซึม และปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความเศร้า หน้าสวยใสหม่นหมอง จนเกสรเศร้าใจตามไปด้วย  

เกสรรำพันในใจ เธอไม่เห็นว่าจะน่าเสียใจตรงไหน? เอมิกาหลุดออกมาจากวงจรชีวิตของผู้ชายแบบนั้นได้ซิดี เขามีแต่ความเห็นแก่ตัวและคอยเอาเปรียบเอมิกาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เกสรรับรู้และเห็นมาตลอด แถมผู้ชายคนนั้นยังไม่เคยซื่อสัตว์กับเอมิกาเลยสักครั้ง เกสรแอบเห็นยามกรณ์มองลูกค้าสาวๆ ที่เขามาทานกาแฟที่ร้าน ชายผู้นั้นส่งสายตาให้พวกหล่อน โดยไม่เห็นแคร์ความรู้สึกของเอมิกาซักนิดเดียว เกสรเห็นด้วยกับเพชรลดา จบตอนนี้ดีกว่าจบในตอนที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว

เอมิกากะพริบตาปริบๆ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ พร้อมทั้งยิ้มกร่อยๆ ส่งให้เกสร แต่เมื่อคิดตามข้อเสนอแนะเธอก็เห็นด้วย มันเป็นความคิดที่เข้าท่าทีเดียว เธอควรหลบไปทำใจสักหน่อยเพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงกำหนดวันวิวาห์ของกรณ์แล้ว          

“พี่ขอคิดดูก่อนนะ...ยังไงจะบอกกับเกสรอีกที” เอมิกาขยับตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง กล่าวตอบเบาๆ เมื่อเกสรยังรอคำตอบของเธออยู่               

“ไม่ต้องคิดเลยค่ะพี่เอมิ...เกสรว่าพี่ไปพรุ่งนี้เลยก็ได้ คุณนายเขาจองแพ็กเกจทัวร์ไว้ให้พี่แล้ว ถ้าพี่เอมิตกลง ก็จัดกระเป๋าเดินทางได้ทันที” เกสรเอ่ยด้วยรอยยิ้มกระจ่างใสเธอกับเพชรลดาวางแผนกันมาระยะหนึ่ง                

หญิงสาวถอนใจแรงๆ มองความห่วงใยของเกสร ก่อนจะรับปากออกไป “ก็ได้จ้ะ...พี่คงทำให้เกสรกับป้าเป็นห่วงมากเลยใช่มั้ย? พี่สัญญานะ พี่จะเข้มแข็งกลับมา จะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นอีกแล้ว” เอมิกาเอ่ยสัญญาอย่างหนักแน่นพร้อมรอยยิ้มซีดเซียว                

“พวกเราทุกคนรักพี่เอมิค่ะถึงได้ห่วง พี่หยุดพักสักครั้งก็น่าจะดี ไปเที่ยวพักผ่อนเสียบ้างกลับมาจะได้ร่าเริงแจ่มใสขึ้น เอาความผิดหวังทั้งหลายไปโยนทิ้งลงทะเลซะนะคะ เก็บเอาแต่สิ่งดีๆ กลับมา พี่เอมินะสวยจะตาย หุ่นก็ดี แต่งตัวสวยๆ เดี๋ยวก็มีคนใหม่เข้ามาจีบเองแหละ ไม่เห็นจะต้องไปแคร์ผู้ชายพรรณนั้นเลย ผู้ชายสมัยนี้ไม่ค่อยมีใครไว้ใจได้ซักคน ไม่มีแฟนก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่คะ” เกสรกล่าวเป็นเชิงแนะ ตามประสาคนรุ่นใหม่ที่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่     

“จ้ะ...พี่เอมิเชื่อแล้วว่าคงไม่มีผู้ชายคนไหนรักเราจริง แล้วก็ไม่มีแฟนก็ไม่ตายซักหน่อยจ้ะ” เอมิกากลั้วเสียงหัวเราะ กับท่าทีขึงขังของเกสร