ตอนที่
๑๖
ข้าจะปล่อยเจ้าไป
หยางตงฮุ่ยเดินตรงขึ้นมาที่เรือนของหยางฮุ่ยหมิ่นอย่างร้อนใจที่เดินมาติด ๆ ก็เป็นองค์ชายสี่ที่คอยบอกให้พ่อของเขาใจเย็น ๆ แต่พ่อของเขากลับยิ่งดูรีบร้อนมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ
“เรามัวทำอะไรอยู่เนี่ยเปิดอ่านกระดาษแผ่นนั้นเสียก็สิ้นเรื่องจะได้รีบออกจากตรงนี้” หยางอู่เฌิ๋นที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่หยางฮุ่ยหมิ่นกำลังจะกลับมา หยางอู่เฌิ๋นกำลังเปิดดูกระดาษแผ่นนั้นแต่แล้วเขาต้องตกใจเมื่อหยางตงฮุ่ยเดินมาที่ห้องเขียนหนังสือของหยางฮุ่ยหมิ่น
“เจ้าเป็นข้ารับใช้ของหยางฮุ่ยหมิ่นอย่างนั้นหรือเหตุใดข้าถึงไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน” หยางตงฮุ่ยเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม ความจำเป็นเลิศซึ่งเรื่องนั้นหยางอู่เฌิ๋นรู้เป็นอย่างดีว่าพ่อของเขาฉลาดเพียงใด
“ข้าน้อยพึ่งเข้ามารับใช้ได้ไม่นานเจ้าค่ะ” หยางอู่เฌิ๋นทำเสียงให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เจ้าออกไปก่อน” หยางตงฮุ่ยสั่งให
