ที่รักคะ…ฉันไม่ใช่ของเล่น

ตอนที่ 2 ฉันชื่อราพย์

“คุณราพย์ครับบ่ายโมงมีนัดเซ็นสัญญากับลูกค้า”

นนทรีเลขาหนุ่มรายงานเจ้านายที่กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารบนโต๊ะโดยไม่สนใจเงยหน้าขึ้นจากงานเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“อืม” ราพย์พยักหน้ารับก่อนจะวางปากลงพร้อมกับปิดแฟ้มเอกสารสุดท้ายลงเป็นอันว่าวันนี้ไม่มีงานค้างแม้แต่อย่างเดียว

‘ราพย์’ ลูกชายคนโตของคุณโตมรกับคุณปิ่นปักษ์ผู้ดูแลกิจการห้างสรรพสินค้าหลายแห่งเขาก้าวขึ้นเป็นผู้บริหารในวัยเพียงสามสิบแปดปีโดยที่พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเขาในเรื่องงาน

“คุณผิงฝากมาให้ครับ” นนทรีวางกล่องอาหารสีหวานบนโต๊ะเจ้านายเช่นทุกครั้งที่พริตานำมันมาส่งให้ซึ่งน้อยคนนักจะรู้ว่าพริตาคือผู้หญิงที่ราพย์เลี้ยงดูเอาไว้

ราพย์โสดไม่เคยมีคนรักมาก่อนผู้หญิงคนเดียวที่เขายุ่งด้วยเห็นจะมีก็แต่พริตาที่เลี้ยงเอาไว้ได้นานเสียจนบางครั้งกิติเผลอคิดไปว่าหญิงสาวคนอื่นนี้อาจจะเป็นนายหญิงตระกูลนี้ทว่ากลับไม่ใช่

“ไปเตรียมรถเลยอีกไม่เกินสิบนาทีฉันตามไป” ชายหนุ่มบอกกับลูกน้องโดยที่สายตาไม่ได้ละจากกล่องอาหารที่ต่อให้เขาเพียรห้ามเท่าไรพริตาก็ยังส่งมันให้เขาได้ตลอดอยู่ดี

‘คืนนี้มาหาผิงนะคะ’ ราพย์หยิบกระดาษใบเล็กมาอ่านก่อนจะสอดมันไว้ด้านในเสื้อ

พริตาเป็นเพียงผู้หญิงที่เขาเลี้ยงเอาไว้ไร้พันธะผูกพันหากวันใดเขาอยากจบนั่นหมายความว่าพริตาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องใดๆ เพราะเขากับเธอตกลงกันอย่างชัดเจนแล้วตั้งแต่วันแรกที่เขาพบเธอ

4 ปีก่อน

‘หนูขอโทษค่ะ’ หญิงสาวในชุดนักศึกษาก้มหน้าขอโทษลูกค้าที่เธอดันทำซุ่มซ่ามทำแก้วหล่นน้ำจึงกระเด็นใส่ชุดลูกค้า

‘ขอโทษแล้วชุดฉันมันหายเปื้อนไหมห๊ะ!’ กีรติหญิงสาวไฮโซลุกขึ้นยืนด่ากราดเด็กสาวที่ทำให้ชุดเธอเปื้อน

‘ฮึก เดี๋ยวหนูเช็ดให้นะคะ’ พริตาน้ำตาหยดเพราะไม่เคยโดนลูกค้าดุมาก่อนและตัวเธอก็เพิ่งเคยทำงานจึงเกิดความผิดพลาดจากความชะล่าใจใส่รองเท้าส้นสูงเข้างาน

‘อยากเช็ดนักเอาเวลาไปเช็ดตัวเองเถอะอีโง่!’ กีรติสาดแก้วกาแฟใส่พริตาก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้หญิงสาวยืนตัวสั่นเพราะตกใจทำอะไรไม่ถูก

‘เช็ดหน้าหน่อยไหม’ ผ้าเช็ดหน้าสีเทาพร้อมกับกลิ่นหอมสะอาดส่งผลให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ทำให้ลมหายใจของเธอสะดุดลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

‘ขอบคุณค่ะคุณ…’ พริตาเช็ดคราบกาแฟขณะเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายไปด้วย

‘ฉันชื่อราพย์ถ้าอยากคืนผ้าเช็ดหน้าก็ติดต่อมา’ เขาหย่อนนามบัตรใส่กระเป๋าผ้ากันเปื้อนที่เธอสวมใส่

หลังจากพบกันในวันนั้นก็ทำให้เขาติดต่อไปหาพริตาบ่อยครั้งเธอเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งอยู่คนเดียวไม่มีญาติพี่น้องส่งเสียตัวเองเรียนทำงานหลายที่ก็มักเกิดปัญหากับเจ้านายผู้ชายที่จ้องลวนลามพอได้งานดีๆ ก็พลาดทำน้ำหกใส่ลูกค้าโดนไล่ออกมาอีกและนั่นจึงเป็นหนทางทำให้เขาเสนอทางออกให้เธอ

‘ไปอยู่กับฉันแล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ’ ข้อเสนอที่คิดมาตลอดหลายคืนถูกยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า

‘คุณราพย์ขอผิงเป็นแฟนเหรอคะ’ เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักแก้มแดงระเรื่อขัดเขินเพราะถูกผู้ชายที่ชอบจีบ เธอชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นบวกกับพูดคุยกันบ่อยทำให้พริตาคิดไปไกล

‘ฉันไม่ชอบการผูกมัดแค่อยู่ด้วยกัน ฉันเลี้ยงดูเธอ เธอก็แค่ดูแลฉัน’ ราพย์มองท่าทางไร้เดียงสาด้วยสายตาเรียบเฉยไม่บ่งบอกว่าตอนนี้อยู่ในอารมณ์ใด

‘ผิงไม่ขายตัวนะคะ’ หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมขายตัวเด็ดขาด

‘ฉันพูดตอนไหนว่าเธอขาย’ คนอย่างเขามีหลายวิธีล่อเหยื่อให้เข้ามาเป็นอาหาร

‘ถ้าไม่ใช่แฟนผิงไม่เอาหรอก’ แววเอาแต่ใจฉายชัดบนหญิงสาวตรงหน้าแต่นั่นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเป็นกังวลเขาเพียงแค่เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจในท่าทีพยศเท่านั้น

‘เรียกแบบไหนก็ได้แต่เมื่อไหร่ที่ฉันต้องการจบคือจบ ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก็เอาโทรศัพท์เครื่องนี้โทรมามันเป็นของเธอ’ ราพย์กล่าวก่อนจะทิ้งโทรศัพท์เครื่องใหม่เอาไว้ให้หญิงสาวที่นั่งมองมันนิ่ง

เขาเลี้ยงดูเธอมาได้สี่ปีเต็มจนเรียนจบอย่างไม่มีปัญหาโดยที่พริตาไม่เคยต้องลำบากอยากได้สิ่งไหนราพย์หาให้ได้ทุกสิ่งและเขาก็คิดว่าเป็นแบบนี้มันดีพริตาเองก็ไม่งี่เง่าทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหญิงสาวอยู่ได้นานมาจนตอนนี้