Akhira's Pov
Nang makalabas ng aking kwarto si Jethro ay agad akong pumikit. Sinubukan kong magpahinga para makabawi ng lakas. Pero nang marinig ko ang sasakyang niyang lumabas ng gate ay saka pa lang ako nakaramdam ng lungkot.
Wala na naman sila. Naiwan na naman akong mag-isa sa malaking bahay na ito. Hanggang kailan kaya ako mananatili sa sitwasyong ito? Tila akong bilanggo sa rehas na gawa ng sarili kong mga magulang. Naiintindihan ko na ang kabutihan ko lang ang kanilang iniisip, pero hindi ba subra naman ang ganito?
No man is an island. Walang sino man ang kakayaning mabuhay nang mag-isa. Lahat ay naghahanap at maghahanap ng pagkalinga at pag-aaruga. Bagay na kinukulang ako at pakiramdam na lagi kong hinahanap. Hindi ko naman magawang sumama sa aking mga magulang sa iba
