บทที่ 8 ศัตรูตัวฉกาจ (3)
1009 Words
- 8 -
ศัตรูตัวฉกาจ (3)
"อันดูอะไรอยู่น่ะ" สายตาคมหันมองโทรศัพท์ในมือของคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังเปิดคลิปอะไรบางอย่าง ซึ่งเธอเองก็กดดูมันซ้ำไปซ้ำมาราวกับการตรวจงานไม่ต่างจากอาจารย์
"ฟุตเทจที่เพื่อนเราถ่ายมาน่ะ เรามาเช็กดูว่าอยากเพิ่มอะไรไหม ไนท์ลองดูสิ" มือเล็กยื่นโทรศัพท์ไปให้กับคนข้างกาย
ซึ่งจังหวะที่เขารับโทรศัพท์มาจากมือเธอนั้นก็ทำให้สายตาหวานสังเกตเห็นรอยเลือดที่หลังมือของเขา ที่ตอนนี้มันเริ่มเป็นแผลจนน่าเป็นห่วง
"มือไนท์ไปโดนอะไรมาน่ะ"
ประโยคนั้นทำให้ไนท์ชักมือกลับในทันที สายตาคมหลบไปอีกทาง ขณะที่ภายในใจก็พึมพำกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่า 'ซวยแล้วไงกู!'
"เอ่อ..."
"เลือดออกด้วยนะ ได้ล้างแผลรึเปล่า เดี๋ยวจะติดเชื้อเอานะ" อันดามันเอ่ยถามอย่างนึกเป็นห่วง แผลของเขาค่อนข้างใหญ่เลยทำให้เธอมองเห็นได้อย่างชัดเจน แถมดูท่าแล้วเขาก็คงไม่ได้หายาใส่หรือแม้กระทั่งล้างน้ำสะอาดเลยด้วยซ้ำ
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง เดี๋ยวตอนกลับค่อยไปทำแผลทีเดียว"
"แล้วไปโดนอะไรมา ทำไมถึงได้เป็นแผลแบบนี้ล่ะ" ใบหน้าหวานหันมองคนตัวโตที่ตอนนี้ยังคงสวมใส่หน้ากากอนามัยตั้งแต่มาถึง
รู้สึกผิดสังเกตอยู่เหมือนกันว่าวันนี้อีกฝ่ายทำตัวแปลก ๆ แถมพอถามถึงเรื่องแผลก็ลนลานจนอยากจับผิด
"ไม่รู้เหมือนกันอะ ไนท์ลืมแล้ว" คำแก้ตัวตื้น ๆ ของชายหนุ่มทำให้อันดามันหัวเราะออกมา
หญิงสาวพยักหน้ารับในคำตอบของเขาแล้วก็ไม่คิดจะถามอะไรต่อเพราะไม่อยากเซ้าซี้เจ้ากี้เจ้าการ ในเมื่อเขาไม่อยากบอกเธอก็จะไม่ล่วงล้ำความลับของเขา
การทำโปรเจกต์เริ่มต้นขึ้นอีกหนึ่งหลังจากที่ให้เวลาพักยกหนึ่งชั่วโมง อันดามันและกลุ่มเพื่อนพูดคุยกันถึงเรื่องบทภาพยนตร์ที่จะสร้างขึ้นสำหรับการส่งอาจารย์ ซึ่งข้อสรุปของหนังที่จะทำนั้นก็คือหนังสืบสวนเกี่ยวกับการฆาตกรรม
สมาชิกทุกคนภายในกลุ่มต่างเห็นพ้องต้องกันว่าหนังแนวนี้เหมาะสำหรับการส่งโปรเจกต์จบเป็นที่สุด เนื่องด้วยความท้าทายและมีความยากที่ใครหลาย ๆ คนก็ต่างมองผ่าน แต่พวกเธอกลับเลือกที่จะทำหนังแนวนี้เพื่อเรียกคะแนนสำหรับชิ้นงานใหญ่ ที่สามารถชี้ชะตาการปล่อยเกรดของอาจารย์ได้
กระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงบ่ายสามโมง อันดามันผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มและผู้กำกับการแสดงก็ได้แจกจ่ายหน้าที่ที่เหมาะสมให้กับสมาชิก และนัดแนะมาเจอกันอีกครั้งในสัปดาห์หน้า เพื่อติดตามบทแสดงที่ถูกเขียนโดยเพื่อนในกลุ่มที่ได้รับหน้าที่นั้น
"ปวดหลังโว้ยยย"
"เออกูก็ปวด สงสัยจะนั่งนาน"
เสียงของเพื่อนในกลุ่มต่างก็ออกปากบ่นกันยกใหญ่เมื่อได้เวลาเลิกทำงาน ส่วนอันดามันเองก็ยิ้มน้อย ๆ ตอบรับแทนการเอ่ยคำใดเพราะเธอเองก็เข้าใจความรู้สึกของเพื่อน ๆ เช่นกัน
"เราไปก่อนนะอัน กูไปก่อนนะไอ้ฟิล์มไอ้กลอย"
"เออ! เจอกันเว้ย"
"อันจะกลับเลยไหม เดี๋ยวเราไปส่ง" ไนท์อาสาเป็นสารถีคอยรับส่งเธอถึงจุดหมายอย่างเต็มใจ พานทำให้เห็นใบหน้าเหม็นเบื่อของกลอยและฟิล์มที่รู้สึกหมั่นไส้กับการกระทำเหล่านั้น
"มีหนุ่มไปส่งแล้วเรากลับก่อนนะอัน ไปเว้ยไอ้กลอย ก่อนกลับไปกินบิงซูกันป้ะ กูเลี้ยง"
"เอาดิ! ของฟรีจะพลาดได้ไง!"
อันดามันหัวเราะร่าเมื่อได้ยินบทสนทนาของเพื่อนสนิททั้งสองคนจนกระทั่งเดินจากไป หลงเหลือเพียงเธอและเขาที่อยู่กันสองคนเท่านั้น
"พอดีว่าเรามีนัดกับเพื่อนเราน่ะ เลยต้องอยู่ก่อน"
"นานเปล่า เรารอได้นะ อันจะได้ไม่ต้องนั่งรถกลับเอง" เขารู้มาว่าเธอมักจะนั่งรถแท็กซี่ไปมาที่บ้านกับมหาวิทยาลัยอยู่เป็นประจำเพราะอันดามันนั้นขับรถไม่เป็น อีกทั้งบ้านก็อยู่ใกล้เลยทำให้เธอเลือกที่จะนั่งรถมาเองแทนการอยู่หอพัก
"ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เรากลับเองได้นะ เราเกรงใจอะที่ไนท์ต้องมารอแบบนี้"
"เกรงใจอะไรกัน เราเต็มใจมาก ๆ" ไนท์รีบออกปากปฏิเสธเมื่อเธอรู้สึกเกรงใจ เขาเต็มใจเสมอเพียงแค่เธอเอ่ยบอก
จังหวะนั้นมือหนายกขึ้นเสยผมพลางถอดหน้ากากอนามัยออกอย่างลืมตัวเพราะเริ่มรู้สึกร้อนกับอากาศในช่วงบ่าย โดยไม่ทันสังเกตเลยว่าตอนนี้แววตาหวานกำลังจดจ้องใบหน้าของเขา จนทำให้เธอมองเห็นรอยช้ำที่มุมปากได้อย่างชัดเจน
"ไนท์..." อันดามันชะงักเมื่อเห็นร่องรอยความเจ็บปวดจากใบหน้าหล่อเหลา เธอเอื้อมมือไปสัมผัสเบา ๆ อย่างลืมตัว เช่นเดียวกันกับไนท์เองที่ชะงักไป
"...ไปโดนอะไรมาน่ะไนท์ ทำไมช้ำแบบนี้ล่ะ" หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วงที่แสดงออกชัด มือบางสัมผัสที่แก้มของเขาเบา ๆ ราวกับกลัวว่ามือนุ่ม ๆ ของตัวเองจะทำให้เขาระคายเคืองหรือเจ็บปวด
แต่ทว่า...
"ฮั่นแน่! ทำอะไรน่ะอัน!"
เสียงเรียกที่เป็นเหมือนการล้อแซวทำให้มือเล็กชักกลับในทันที ก่อนที่ใบหน้าหวานจะหันไปมองยังต้นเสียง
"อะ...อิม! สายขิม..."
"ตามสบาย ๆ เดี๋ยวพวกฉันหันหลังให้ก็ได้"
คำพูดหยอกล้อเหล่านั้นทำให้ใบหน้าของอันดามันออกสีแดงซ่านอย่างเห็นได้ชัด เพื่อนของเธอดันมาเข้ามาเห็นในจังหวะที่เหมาะเจาะพอดี แถมคนตัวโตก็ยังคงยิ้มหน้าระรื่นหันไปทักทายกับเพื่อนทั้งสองคนของเธออีก
อันดามันขอหายตัวแป๊บ!
- Writer
