บทที่ 3 ตี๋น้อยทั่วถึง (1)
1019 Words
- 3 -
ตี๋น้อยทั่วถึง (1)
เหล้าเรียนเพียรวิชา
ภายในสถานบันเทิงที่เต็มไปด้วยเหล่าวัยรุ่นและนักศึกษาที่มักจะรวมกลุ่มกันมาสังสรรค์ตามประสา โต๊ะโซนเวทีถูกสำรองไว้ล่วงหน้าจากกลุ่มนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ราว ๆ สี่ห้าโต๊ะที่จัดวางเรียงกัน ซึ่งผู้ที่จัดแจงหาโต๊ะลงคิวให้ก็คือเจ้าของร้านที่ได้ชื่อว่าเป็นรุ่นพี่ประจำคณะ
เสียงเพลงดนตรีสดดังคลอเคล้าเรียกบรรยากาศ เหมาะสำหรับผู้ที่ชื่นชอบสถานที่นั่งชิลล์ไว้พูดคุยกับกลุ่มเพื่อน นั่นจึงทำให้สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยเหล่านักศึกษาเสียส่วนใหญ่
"วันนี้คนเยอะกว่าปกตินะเนี่ย" อันดามันเอ่ยพึมพำพลางกวาดสายตาสำรวจไปยังรอบ ๆ ร้านที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
อันดามันเดินตามหลังอาร์ตเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็กมาติด ๆ พอผู้คนเริ่มเดินกันขวักไขว่เป็นต้องคว้าหมับแขนแกร่งมาจับเอาไว้ เพราะกลัวว่าจะเดินตามไม่ทัน
"วันเปิดเทอมวันแรกก็งี้แหละ เด็ก ๆ มันก็คงเสี้ยนเหล้า"
"แหม เป็นพี่ปีสี่แล้วอะเนอะ...อาร์ตก็คงเป็นเหมือนคนอื่น ๆ ใช่ไหมล่ะ" เธออดที่จะค่อนขอดไม่ได้ เพราะตอนนี้อยู่ในฐานะรุ่นพี่ปีสี่แล้ว แถมเพื่อนคนนี้ก็คงเสี้ยนเหล้าอย่างที่ว่ากล่าวถึงคนอื่นด้วยนี่สิ
"พูดมากจังวะ เดินนำไปเลยอัน" มือหนาวางลงบนเรือนผมและออกแรงยีจนมันยุ่งฟู แถมเขายังออกแรงดันให้เธอเดินนำไปที่โต๊ะ ซึ่งตอนนี้มีกลุ่มเพื่อนของเขามาถึงก่อนหน้านั้นได้สักพักแล้ว
"โอ้ อันก็มาด้วยเหรอ มา ๆ มานั่งเลย!"
ทันทีที่ดินเข้าไปเสียงเรียกและเสียงทักทายของคนในโต๊ะก็ดังขึ้น หญิงสาวโค้งศีรษะลงเป็นการตอบรับก่อนจะนั่งประจำที่เก้าอี้ข้างกายของอาร์ต ทำให้ตอนนี้เธอนั่งอยู่ระหว่างเพื่อนของอาร์ตทั้งหมด
การออกมาสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนของอาร์ตนั้นนับว่ากลายเป็นเรื่องปกติของอันดามันไปเสียแล้ว แต่วันนี้เป็นกลุ่มใหญ่ที่เธอเองก็ยังไม่ค่อยคุ้นหน้ากับเพื่อนคนอื่น ๆ ของเขาสักเท่าไหร่ ทำให้อาร์ตต้องทำหน้าที่แนะนำเพื่อนทุกคนให้รู้จักกับเธออีกครั้ง
"นั่นไอ้เบียร์ ไอ้คิม..."
"สวัสดีคร้าบบบ" เพื่อนชายยกมือไหว้เหนือหัวเมื่อถูกแนะนำตัว แต่การกระทำนั้นกลับเรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
หญิงสาวยิ้มรับเมื่อได้รู้จักกับเพื่อนของอาร์ต แต่ทว่าจังหวะนั้นกลับมีคนคนหนึ่งทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเธอ
ใบหน้าหวานเชยขึ้นมองกับบุคคลที่เข้ามาใหม่ แต่ไม่นานก็มีท่าทีตกใจเพราะคนตรงหน้าคือคนที่เธอเพิ่งพบเจอกันเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมา
"อ้าวไอ้ไนท์ มึงมาด้วยเหรอวะ นึกว่าจะไปอีกร้านกับพวกไอ้ตั้มซะอีก" อาร์ตเอ่ยถามเพราะเขาเองก็ตกใจที่เห็นคนตรงหน้าเช่นกัน
ปกติแล้วอาร์ตและไนท์นั้นจะมีเพื่อนอยู่คนละกลุ่ม แต่ก็มีความสนิทสนมกันพอสมควร เขาเพียงไม่คิดว่าจะเจอกับไนท์ที่นี่เพราะกลุ่มเพื่อนของไนท์นั้นกำลังไปสังสรรค์อยู่อีกร้าน
"พวกมันย้ายมาร้านนี้กันหมดแล้ว นั่งอยู่โน่น" ใบหน้าหล่อเหลาพยักพเยิดไปยังโต๊ะอีกฝั่งที่ตอนนี้มีคนจำนวนสามคนนั่งอยู่ แต่ทว่าสายตาคมกลับลอบมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าพลางอมยิ้มบาง ๆ
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ภายในกลุ่มของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาคเครื่องกลจึงได้นัดแนะออกมาดื่มสังสรรค์ที่ร้านของรุ่นพี่ หากเขาจะทำตัวแปลกแยกออกไปดื่มคนละร้านก็คิดว่ามันแปลกยังไงชอบกล
ไนท์จึงเลือกที่จะย้ายร้ายเพื่อมานั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนในภาค แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอกับคนที่ทำให้เขานึกถึงตลอดทั้งวัน
"อัน นี่ไอ้ไนท์ หรือจะเรียกมันว่าไอ้ไนท์ตี๋หิตก็ได้ ส่วนนี่อันดามัน เพื่อนกูเองอยู่เอกฟิล์ม" อาร์ตหันไปแนะนำให้อันดามันได้รู้จักกับไนท์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่พอพูดถึงฉายาก็ทำให้หญิงสาวถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ผิดกับอีกฝ่ายที่ถลึงตามองขวางเพื่อนปากดีอย่างไม่พอใจเป็นที่สุด
"ไอ้อาร์ต ตี๋หิตพ่อมึงอะ! ไม่ใช่โว้ย"
"เอ้า! ก็ทรงมึงได้จัดเลยอะไอ้ไนท์ อาตี๋น้อยของอั๊ว" ไม่ว่าเปล่ายังยื่นมือไปลูบที่ใต้คางของกับเจ้าของฉายาป้อย ๆ จนเกือบเคลิ้ม
"ไอ้เชี่ยอาร์ต! เดี๋ยวเพื่อนมึงก็เข้าใจผิดว่ากูเป็นพวกหื่น หน้ากูแค่ตี๋เท่านั้นแหละ มึงไม่รู้จักเหรอทรงอปป้าเกาหลีอะ!" ไนท์เถียงกลับเมื่อยังถูกล้อไม่เลิก พอสถาปนาว่าตัวเองเป็นอปป้าก็ไม่วายทำท่าเสยผมที่ดูแล้วเหมือนกับดาราสมัยก่อนที่ชอบทำออกกล้องเป็นที่สุด
การกระทำนั้นทำให้อันดามันหัวเราะจนท้องแข็งตาหยี เพียงแค่ได้ฟังบทสนทนากลับทำเอาเธอรู้สึกสนุกและขำขันไปอย่างลืมตัว ปกติแล้วเธอมักจะมานั่งกับเพื่อนของอาร์ตอยู่บ่อย ๆ และแน่นอนว่าเพื่อนของอาร์ตล้วนเป็นฝ่ายเอ็นเตอร์เทนเธอทุกครั้ง และมันไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะไม่ได้เสียงหัวเราะกลับไป
"เดี๋ยวเรามานะ ออกไปสูบบุหรี่ก่อน ไอ้คิมออกไปกับกูป้ะ"
"นี่ก็หัวเราะอย่างเดียวเลย น้ำหูน้ำตาไหลหมดแล้วครับ" ไนท์บอกยิ้ม ๆ กับอันดามันที่ตอนนี้หัวเราะจนหน้าแดงก่ำ
"ก็มันตลกอ่า ไม่มีครั้งไหนเลยนะที่เราจะไม่ขำเวลาอยู่กับเพื่อนอาร์ตอะ"
- Writer
