บทที่ 12 จีบอยู่นะ (2)
1278 Words
- 12 -
จีบอยู่นะ (2)
ไนท์มานั่งรอหญิงสาวที่โต๊ะหลังจากที่เขาเคลียร์งานของตัวเองได้ไวกว่าที่คิด และแน่นอนว่าการปรากฏตัวของไนท์ทำให้เพื่อนทั้งสองคนอย่างกลอยและฟิล์มถึงกับกลอกสายตาไปมายกใหญ่
"ไอ้ไนท์ มึงเฝ้าอันเช้าเย็นจนหนุ่ม ๆ คนอื่นไม่กล้าปรายตามองแล้วเนี่ย นี่ตั้งใจทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเพื่อนกูใช่ไหมวะ" เจ้าของเสียงที่เดินเข้ามาตบไหล่ไนท์เบา ๆ และส่ายหน้าพัลวันเมื่อดูท่าแล้วเพื่อนของเขาคนนี้น่าจะอาการหนัก
"ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอะไรกันไอ้เชี่ยอาร์ต กูก็แค่ตามจีบอันอยู่เท่านั้นแหละ"
ประโยคนั้นทำเอาอันดามันถึงกับหน้าเห่อร้อนจนทำตัวไม่ถูก เธอเบิกตากว้างก่อนจะก้มหน้างุดเพื่อหลบสายตาคมที่มองมา ไม่คิดว่าเขาจะกล้าเอ่ยออกมาโต้ง ๆ แบบนี้!
อาร์ตตั้งใจเดินเข้ามาแซวเพราะเห็นเพื่อนทั้งสองคนอย่างอันดามันและไนท์สนิทสนมกันมากขึ้นทุกวัน เขาดูออกตั้งแต่คืนนั้นที่ชวนอันดามันไปดื่ม ไอ้ตี๋น้อยทั่วถึงนั้นตาเป็นประกายที่เห็นอันดามัน ท่าทางจากห้าวเป้งกวนบาทาก็อ่อนยวบจนแทบสยบให้สาวสวย ไม่ใช่แค่เขาที่มองออก เรียกได้ว่าคนทั้งร้านเลยดีกว่าที่รู้ ๆ กัน
อันดามันมีใบหน้าสละสลวย เวลาออกไปดื่มด้วยกันทีไรก็มักจะมีหนุ่ม ๆ แวะเวียนขายขนมจีบกันไม่พัก แล้วที่สำคัญเธอก็ไม่เคยมีท่าทีตอบรับหรือคิดสนใจกับคนที่ผ่านไปผ่านมา แต่ทว่าในค่ำคืนนั้นเธอกลับมีปฏิกิริยากับหนุ่มตี๋จอมทะเล้นคนนี้ การกระทำของเธอก็ทำให้เขากล้าฟังธงได้ทันทีว่าไนท์เข้ารอบสอบผ่าน และไม่แน่ก็อาจจะมีลุ้นได้เลื่อนขั้นเป็นแฟนของนางฟ้าเอกฟิล์ม
"ใช่เลยไอ้อาร์ต เพื่อนมึงนี่ตามอันแจเลย ตอนนี้มันแทบจะกลายเป็นหนึ่งในเอกฟิล์มอีกคนแล้วนะ" ฟิล์มโพล่งขึ้นขณะที่สายตาก็กดมองไนท์ด้วยท่าทางไม่จริงจังนัก
หลังจากที่ไนท์ตามจีบอันดามันได้สักพักก็ทำให้เราเริ่มพูดคุยและมีความสนิทสนมกับไนท์มากขึ้นกว่าเดิม ตามประสาผู้ชายก็มักจะมีความชอบและเรื่องคุยที่ถูกคอกันนั่นจึงทำให้ฟิล์มและไนท์กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้ว
"แหมไอ้ฟิล์ม ทำทรงด่าเขาแต่เมื่อคืนก่อนมึงยังไปดูบอลกับเขาอยู่เลยนะ กูจำได้"
"แหมไอ้กลอย กูญาติดีกันเฉพาะกิจครับผม เฮ้ย...แต่ถ้าแมตช์ต่อไปอย่างลืมเรียกกูนะเว้ยไอ้ไนท์"
อันดามันหัวเราะร่าที่ได้ยินแบบนั้น เธอเองก็ดีใจที่เพื่อนของเธอเข้ากันกับไนท์ได้ เพราะเดิมทีเห็นแต่ภาพเขม่นและสายตาถมึงทึงกันอยู่เสมอ
"กลับเลยไหมอัน"
"อื้ม กลับเลยก็ได้" คนตัวเล็กพยักหน้ารับก่อนจะหยิบกระเป๋าผ้าสีหวานขึ้นมาคล้องไหล่
ก่อนจะกลับก็ไม่ลืมที่จะโบกมือลากับเพื่อนทั้งสามคนอย่างกลอย ฟิล์ม และอาร์ตที่ยืนอยู่ตรงนั้น
คนตัวเล็กเดินตามร่างสูงต้อย ๆ ไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม ไนท์ยังคงใช้มอเตอร์ไซค์คันเดิมแม้ว่ารถยนต์คู่ใจจะตรวจเช็กสภาพเสร็จแล้วก็ตาม เขาชื่นชอบที่ได้ขับขี่โดยมีเธอซ้อนท้ายกันแบบนี้ แถมมันก็ยังสะดวกกับการไปไหนมาไหนโดยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จอดรถเหมือนเมื่อก่อน
"นี่หมวกครับ" มือหนาส่งยื่นหมวกกันน็อกให้กับคนตัวเล็กสวมใส่
การซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ทรงสูงคันใหญ่สำหรับอันดามันไม่ใช่เรื่องยากเย็นอีกต่อไปแล้ว กลับกันเธอรู้สึกเคยชินและชื่นชอบกับการไปไหนมาไหนกับเขาด้วยรถมอเตอร์ไซค์คันนี้ไปโดยไม่รู้ตัว
การเดินทางจากมหาวิทยาลัยมายังบ้านหลังใหญ่ของอันดามันใช้เวลาเพียงสิบห้านาที รถมอเตอร์ไซค์จอดเทียบหน้าประตูรั้วเหล็กที่เป็นตัวอักษรสลักนามสกุลประจำตระกูลไว้อย่างเด่นหรา
หญิงสาวก้าวลงจากตัวรถอย่างคล่องแคล่ว หลังจากนั้นก็จัดการถอดหมวกกันน็อกและส่งคืนให้กับเจ้าของที่รอรับมันอยู่จนเคยชิน
"ขอบคุณมากนะไนท์ ขับรถดี ๆ นะ"
"ครับผม" เสียงเข้มดังออกมาภายใต้หมวกกันน็อกใบใหญ่ที่สวมใส่อยู่ แม้ว่ามันจะบดบังใบหน้าจนเกือบหมดแต่ก็ยังทำให้หญิงสาวเห็นดวงตาคมของเขาได้อย่างชัดเจน
"อัน..."
"หืม อะไรเหรอ"
"เรากำลังจีบอันอยู่นะ ตามจีบอยู่นะ อันคงรู้ใช่ไหม"
"ฮะ!? อะ...เอ่อ..." พอได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็แน่นิ่งไปในทันที ใบหน้าหวานออกสีแดงซ่าน รวมไปถึงหัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำจนแทบจะหลุดออกมา
"ไม่ต้องรีบร้อน เราโอเค ขอแค่ได้ไปรับไปส่งแบบนี้ก็พอใจแล้ว"
"เรารู้...เราเองก็..."
"ไปดีกว่า คนแถวนี้หน้าแดงใหญ่แล้ว เดี๋ยวว่าง ๆ แล้วเราโทรหานะ"
อันดามันพยักหน้ารับหงึก ๆ และเม้มปากแน่นเพราะไม่รู้ว่าจะเอ่ยคำใดออกไป เธอเดินเข้าไปในร่มเพื่อยืนรอส่งไนท์จนกว่าเขาจะขับออกไป
ความสัมพันธ์ของสองคนเริ่มพัฒนากันทีละนิด จากเดิมที่พูดคุยกันผ่านข้อความตัวอักษรก็ขยับเขยื้อนเป็นการโทรคุยกัน
สายตาหวานมองตามรถมอเตอร์ไซค์ที่ขับเคลื่อนออกไป กระทั่งสุดสายตาก็หมุนตัวและเปิดประตูบ้านก่อนจะเข้าไปด้านใน โดยไม่ทันสังเกตถึงบุคคลที่ยืนอยู่ข้างประตูตั้งแต่ต้น
"อัน"
"พี่อิฐ! อันตกใจหมด" คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงเข้ม ๆ และร่างสูงของผู้เป็นพี่ชายมายืนอยู่ตรงหน้า
"ใครมาส่ง"
"พะ...เพื่อนค่ะ"
"ชื่อ?" อิฐเลิกคิ้วและมองเป็นเชิงคำถาม ทั้งที่จริงแล้วเขารู้ดีว่าคนที่มาส่งน้องสาวของเขานั้นคือใคร
"ไนท์ค่ะ ไนท์เป็นเพื่อนของอาร์ตที่อยู่วิศวะฯ เครื่องกล เราก็เลยรู้จักกัน" เสียงเล็กเอ่ยแผ่วขณะที่ใบหน้าออกสีแดงระเรื่ออย่างนึกเขินอาย
"อืม ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็ถามดู" อิฐยิ้มกว้างพลางยกมือมายีที่เรือนผมนุ่มของน้องสาวคนนี้ด้วยความเอ็นดู
"งั้นอันเข้าไปในบ้านก่อนนะคะพี่อิฐ"
อิฐมองตามน้องสาวที่เดินเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้มใจดี แต่ทว่าภายในใจของเขากลับเดือดดาลจนมอดไหม้ไม่ต่างจากเปลวเพลิงที่ลุกโชน
เขาเห็นตั้งแต่ต้นว่าใครเป็นคนมาส่งเธอ อีกทั้งยังรู้ดีว่าคนคนนั้นเป็นใครแม้ว่าจะมีหมวกกันน็อกบดบังใบหน้าก็ตาม
"มึงตั้งใจจะลองดีกับกูอีกครั้งใช่ไหมไอ้ไนท์" เสียงทุ้มสั่นเทาด้วยความโกรธจัด มือสองข้างกำเข้าหากันแน่นเพราะเขาคิดเป็นอื่นไม่ได้เลยว่าสิ่งที่ไนท์ทำอยู่นั้นก็เพื่อการทำร้ายคนที่เขารัก
เหตุการณ์ในอดีตทำให้ทั้งสองคนตั้งตนเป็นศัตรูกัน และจุดอ่อนของเขาก็คือน้องสาวต่างมารดาอย่างอันดามัน ที่ตอนนี้กำลังเป็นหมากในเกมของไฟแค้น!
- Writer
