เสือเรียกคนขับรถของที่บ้านมารับที่คอนโด ก่อนจะพานิราที่เงียบตลอดตั้งแต่ออกจากบริษัทมาขึ้นรถ โดยมีแมวอ้วนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเอง นิราดูไม่มีสติเลย เอาแต่กดโทรหาแม่ แต่ก็ไม่มีใครรับเช่นเคย
“เลิกโทรได้แล้ว ประสาทจะกิน ไปถึงก็รู้เอง มานั่งนี่” เสือปล่อยแมวอ้วนให้มันไปนอนหลบอยู่ที่พักเท้า ก่อนจะดึงนิรามาใกล้ แล้วกดหัวเธอให้ซุกกับอกของเขา
“ล่าสุดที่กลับไปแม่เธอสบายดีหรือเปล่า ทำไมต้องเชื่อในคำที่คนอื่นพูดแล้วเก็บมากังวลแบบนี้ละ ตั้งสติหน่อย ถ้าเป็นมะเร็งจริงๆ ก็แค่รักษา ถึงจะไม่หายขาด แต่ก็ต่อชีวิตไปได้อีกหลายปีไม่ใช่รึไง” เสือปลอบใครไม่เป็นหรอกนะ นี่คือคำพูดที่ดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนี้
“คุณจะไปด้วยจริงๆ เหรอคะ บ้านฉันไม่เหมาะให้คุณไปเหยียบด้วยซ้ำ ฉันกลัวแม้กระทั่งดินที่บ้าน มันจะเปื้อนรองเท้าราคาแพงของคุณ” นิราเงยหน้าคลอน้ำตามามอง
“ฉันก็คนธรรมดานั่นแหละ ก็แค่มีพื้นฐานที่พ่อแม่ให้มา แล้วมีโอกา
